Piekarnia Marcela była dobrze znana w okolicy – ludzie wracali tam wielokrotnie, by rozkoszować się aromatycznymi wypiekami. Szczególnie uwielbiały ją dzieci.

Marcel i jego rodzina przeprowadzili się do nowego kraju wiele lat temu, uciekając przed kryzysem ekonomicznym i niestabilnością w ojczyźnie. Pewnego dnia wszedł do kawiarni serwującej kuchnię orientalną i zdziwił się – lokalne słodkości nie mogły się równać z tymi, które pamiętał z dzieciństwa.

Tak zrodził się pomysł: wraz z żoną Eliną postanowili otworzyć małą piekarnię, w której serwowano autentyczne wschodnie przysmaki. Z biegiem czasu Marcel nie tylko stworzył udany interes, ale także został ojcem i dziadkiem.

Był człowiekiem dobrym i hojny. Szczególnie kochał dzieci i często częstował je za darmo, uważając, że dzieci są prawdziwym skarbem życia.

Tego ranka, jak zwykle, nakarmił bezdomne zwierzęta, w tym porzuconego brytyjskiego kota, którego ktoś zostawił. Nagle poczuł lekkie szturchnięcie w ramię. Odwróciwszy się, Marcel zobaczył dziewczynkę w wieku około dziesięciu lat, która nieśmiało zapytała, czy może dostać trochę chleba.

Poruszony jej prośbą, napełnił papierową torbę ciepłymi bułeczkami i wypiekami. Dodał do tego kilka dojrzałych brzoskwiń i soczyste jabłko – troskliwie, jakby była jego wnuczką.

„Bardzo dziękuję, panie” – powiedziała dziewczynka, przyciskając torbę do piersi, i ruszyła w stronę placu.

Marcel nie mógł się pozbyć niepokoju. Zdjął fartuch, powiedział Elinie, że zaraz wróci, i poszedł za dzieckiem.

Zaraz miał ją zawołać, gdy nagle zobaczył dużego psa biegnącego w stronę dziewczynki. Ona radośnie przywitała go: „Zobacz, co ci przyniosłam, Bruno!” – i podała bułeczkę.

Pies z radością przyjął przysmak. Następnie dziewczynka podeszła do drzewa, gdzie stały składany fotel, pudełko na buty i gumowa piłka – okazało się, że zostawiła psa tam, podczas gdy szła po jedzenie.

Chociaż sama dziewczynka wyglądała na zmęczoną i chudą, to najpierw pomyślała o swoim przyjacielu.

„Gotowy, Bruno? Zaczynamy!” – z tymi słowami rozpoczęło się improwizowane przedstawienie uliczne. Pies i dziewczynka tańczyli, wykonywali sztuczki, grali z piłką. Wokół zebrał się tłum, ludzie klaskali i wrzucali monety do pudełka.

Marcel, poruszony i zachwycony, podszedł i niepostrzeżenie wrzucił kilka większych banknotów. Dziewczynka ukłoniła się i zaczęła się zbierać.

Zaproponował, by odprowadził ją do domu. Ona chętnie się zgodziła. Po drodze opowiedziała, że ma na imię Lena, mieszka z mamą niedaleko i dobrze się uczy w szkole.

Kiedy dotarli, Lena zawołała: „Mamo, jestem w domu! Mamy gościa – wujek Marcel dziś nam pomógł!”

Marcel spodziewał się zobaczyć zmęczoną kobietę, być może obojętną. Jednak z pokoju wyszła kobieta opierająca się na ścianach – była niewidoma.

Na stole stał słoik z napisem dziecinnym pismem: „Na operację mamy”.

Marcel wyszedł, obiecując pomagać Lenie. W domu opowiedział o tym Elinie, a ona zapytała: „Co możemy zrobić?”

Odpowiedź była oczywista. Następnego dnia Lena i Bruno występowali przed piekarnią. Marcel przekazał pieniądze, a jego wnuk nakręcił filmik i wrzucił go do internetu.

Film stał się wirusowy, zobaczyły go tysiące osób. Firmy i organizacje charytatywne skontaktowały się z nimi. Dzięki hojnym datkom udało się zebrać potrzebną kwotę na operację.

Marcel skontaktował się z kliniką w Szwajcarii, a wkrótce Lena z mamą poleciały tam.

Po operacji mama Leny odzyskała wzrok. Kiedy wróciły do domu, zeszła po trapie samolotu, trzymając się za rękę z córką. Bruno radośnie skakał wokół.

To było nowe życie – dzięki dobroci, odwadze i przyjaźni między dziewczynką, jej psem i piekarzem o dobrym sercu.