W jednym z najwyższych wieżowców nowoczesnej metropolii, gdzie szkło odbija chmury, a życie wydaje się zbyt odległe i bezduszne, mieszkał mężczyzna o imieniu Maxim. Był milionerem – nie tylko bogatym, ale i odnoszącym niesamowite sukcesy, jednym z tych, których nazywa się „self-made”: zaczynał od niczego i w ciągu dziesięciu lat stworzył imperium w dziedzinie technologii.

Jednak za fasadą sukcesu kryła się głęboka samotność.

Jego dom znajdował się na najwyższym piętrze wieży, z widokiem na miasto, które nigdy nie śpi. Każdej nocy patrzył na światła, wsłuchiwał się w ciszę, która przeszywała jego serce, i czuł pustkę, której nie mogły wypełnić pieniądze, imprezy ani nawet najbardziej egzotyczne podróże.

Był sam. A najgorsze było to, że już dawno przestał szukać towarzystwa.

Aż pewnego dnia natknął się na informację o kobiecie o imieniu Katya.

Katia była zagadką. Jej zdjęcia były uderzające: długie ciemne włosy, oczy, w których można było utonąć, i uśmiech, który potrafił obudzić nawet najbardziej zamrożone emocje. Ale nie tylko jej uroda przyciągała uwagę. Mówili, że umrze za rok, jeśli leczenie nie pomoże. Mówili, że pracowała w jakimś szarej strefie, ale rzuciła tę grę. Mówili, że nie boi się śmierci, bo już wszystko straciła.

I to właśnie – jej odwaga, charyzma i świadomość, że czas jest ograniczony – zainspirowały Maxima do refleksji: „Może ją zatrudnię? Choć na chwilę. Dla rozrywki. Żeby choć trochę poczuć, jak to jest żyć?”

Rozdział 1: Pierwsze spojrzenie
Katia przyszła do jego biura w surowej czarnej sukni, z książką pod pachą. Nie prosiła o pieniądze, nie upokarzała się, nie odgrywała roli psa na smyczy. Nie. Usiadła naprzeciwko niego, położyła rękę na stole i powiedziała:

– Wiem, po co do mnie zadzwoniłeś. Ale jeśli myślisz, że będę twoją zabawką – zapomnij. Mogę być przyjacielem, partnerem, a nawet inspiracją. Ale niczym.

Maksym był w szoku. Spodziewał się czegoś zupełnie innego. Spodziewał się, że będzie pochlebiać, schlebiać, że użyje jego pieniędzy jako tarczy. Ale Katia… patrzyła na niego jak na równego sobie. Jakby wiedziała, że ​​on też jest samotny.

Zgodził się. Żadnej umowy. Tylko słowo. I umowa: zostaje, dopóki nie znajdzie tego, czego potrzebuje.

Rozdział 2: Szkolenie Życia
Dni zamieniły się w tygodnie. Katia stała się częścią jego świata. Zabierała go do prywatnych galerii, uczyła się z nim gotować, rozśmieszała go opowiadając historie ze swojej przeszłości. Czasami po prostu siedzieli na dachu wieży, oglądali zachód słońca i rozmawiali o wszystkim, od dzieciństwa po sens istnienia.

„Wiesz” – powiedziała pewnego dnia – „ludzie spędzają lata, próbując zarobić miliony, ale nigdy nie wiedzą, jak przeżyć jeden dzień tak, aby był wart całego życia”.

Te słowa utkwiły mu w głowie. Stały się jego nowym mottem.

Katia nauczyła go cieszyć się małymi rzeczami: smakiem porannej kawy, szelestem liści jesienią, pierwszym śniegiem, dźwiękiem dzwonka do drzwi w małej księgarni. Pokazała mu, że świat to nie tylko liczby, interesy i władza.

Im więcej czasu spędzali razem, tym mniej Maxim chciał, żeby odeszła.

Ale im bliższa stawała się ich relacja, tym bardziej czuł, że Katia ukrywa coś ważnego.

Rozdział 3: Przeszłość nas dogania
Pewnego wieczoru, gdy stali na dachu, siedzieli na podłodze, obejmowali się i patrzyli na gwiazdy, Katya nagle zamarła.

„Co się stało?” zapytał Maksym.

„Nie jesteśmy sami” – odpowiedziała cicho. „Znaleźli mnie”.

Na początku nie rozumiał. Potem usłyszał kroki. Sześć osób. Ukrytych w cieniu. Jedna z nich powoli podeszła i powiedziała:

• Długo cię szukałem, Katya. Skończmy to.

Maksym poczuł, jak serce mu wali. Nie był na to gotowy. Nie był wojownikiem. Był biznesmenem, który całe życie spędził na rozwiązywaniu problemów za pomocą pieniędzy.

Ale Katya…

Wstała. Nie przestraszona. Nie spięta. Ale pewna siebie. Jakby wiedziała, że ​​ten moment nadejdzie.

• Odejdź, albo zrobię to jeszcze raz.

Jej głos brzmiał zimno i ostatecznie.

Bandyci nie spodziewali się oporu. Ruszyli w jej kierunku. Ale Katia była szybsza. Bardziej przygotowana. Złapała jednego za ramię, wykręciła, drugiego powaliła kopniakiem, wyrwała nóż trzeciemu i wycelowała w przywódcę.

Maksym stał w szoku. Nie widział przed sobą kruchej dziewczyny, którą wynajął dla rozrywki. Widział wojowniczkę. Kobietę, która znała wartość życia i śmierci.

W końcu wszyscy odeszli. Niektórzy zostali ranni, inni po prostu uciekli. Katia stała tam, ciężko dysząc, z krwią na rękach. I powiedziała:

• Przykro mi, że to widziałeś.

Rozdział 4: Serce i prawda
Tej nocy nie spali. Rozmawiali aż do świtu. Katia opowiedziała mu wszystko.

O jej przeszłości w świecie cieni. O zdradzie. O tym, jak się z niego wydostała. Jak uciekła. Jak się ukryła. I jak choroba stała się dla niej nie wyrokiem, ale przypomnieniem: trzeba żyć teraz.

Maksym słuchał, nie przerywając. Serce ściskało mu się z bólu z jej powodu. Z podziwu dla niej. Z miłości, której nie spodziewał się doświadczyć.

„Dlaczego ze mną zostałaś?” zapytał.

— Bo byłeś samotny, tak jak ja. Bo potrzebowałeś tego, co mogłem ci dać. I bo… zainteresowało mnie życie obok ciebie.

• A teraz?
• Teraz się boję. Nie o siebie. O nas.

Rozdział 5: Miłość, która zmienia
. Po tym incydencie Maksym się zmienił. Sprzedał większość swojego majątku i oddał zarządzanie w ręce rzetelnych ludzi. Zaczął pojawiać się rzadziej w kręgach biznesowych, a częściej w życiu prywatnym. Zaczął pomagać organizacjom charytatywnym, otwierał ośrodki wsparcia dla osób z poważnymi diagnozami. Zaczął żyć.

Katia natomiast… zaczęła leczenie. Razem. Przeszli przez każdy etap. Był przy niej, kiedy czuła się źle. Kiedy traciła siły. Kiedy wątpiła. Stał się jej wsparciem.

I choć lekarze dawali jej niewielkie szanse, walczyła. Dla siebie. Dla niego. O możliwość bycia z mężczyzną, którego kochała.

Epilog: Dach Świata
Dwa lata później znów stali na dachu tej samej wieży. Wieczór. Zachód słońca. Miasto błyszczało w dole.

„Pamiętasz naszą pierwszą rozmowę?” zapytała Katya.

• Oczywiście. Myślałam, że będziesz moją rozrywką. Ale stałeś się sensem mojego życia.

Uśmiechnęła się. Pocałowała go.

– Czasem los płata nam figle. Zsyła nam dary w postaci bólu. Żebyśmy nauczyli się doceniać radość.

„Kocham cię” powiedział Maksym.

• Wiem. I kocham cię.

I w tym mieście, pełnym chaosu, samotności i pośpiechu, dwie dusze odnalazły się. Nie idealne, ale realne. Nie wieczne, ale żywe.