„Co ty właśnie powiedziałaś?” Głos Natalii Pietrowna drżał z wściekłości. „Jak śmiesz? Powiem Siergiejowi wszystko! Zupełnie straciłaś panowanie nad sobą!”

„Spójrz na nią!” Natalia Pietrowna była bliska łez. „Jestem dla niej otwarta, a ona? Niewdzięczna! Chciwa! I z słabym językiem!”

„Mam dość bycia dojną krową dla twojej rodziny. Mam dość tego, że nikt nie przejmuje się moimi marzeniami i planami” – odpowiedziałem, zaciskając pięści, żeby ukryć drżenie dłoni.

—

Z tęsknotą wpatrywałam się w kalendarz nad biurkiem. Do Nowego Roku zostały dwa tygodnie, a moja lista rzeczy do zrobienia tylko się wydłużała. Moje palce automatycznie przeskakiwały po klawiszach kalkulatora, gdy po raz setny przeliczałam nasz rodzinny budżet. Roczna premia miała być ostatnim wkładem w Siergieja i moje marzenie: wakacje w Hiszpanii.

„Alena, jesteś wolna?” – moja koleżanka Irina zajrzała przez drzwi do biura. „Natalia Pietrowna znowu dzwoni do pracy”.

Przewróciłam oczami. Moja teściowa miała niesamowity instynkt – zawsze mnie znajdowała, nawet gdy chowałam się w pracy.

• Okej, połącz mnie.

„Alonuszko, kochanie” – głos Natalii Pietrowna brzmiał nienaturalnie słodko. „Jak cudownie, że udało ci się przetrwać! Wiesz, święta już niedługo…”

W milczeniu przewróciłam oczami, choć ona tego nie widziała. Takie rozmowy zawsze zaczynały się od niewinnych frazesów, ale nieuchronnie prowadziły do ​​jednego: pieniędzy.

• Natalio Pietrowna, za pięć minut mam spotkanie…

„Ciągle pracujesz, pracujesz” – w głosie teściowej pobrzmiewała znajoma nuta irytacji. „Kto pomyśli o rodzinie? Moja lodówka jest kompletnie zużyta, jedzenie się psuje. A Nowy Rok tuż-tuż…”

Zamknąłem oczy i policzyłem do dziesięciu:

„Porozmawiajmy o tym dziś wieczorem, dobrze? Siergiej wróci do domu, wspólnie podejmiemy decyzję”.

Natalia Pietrowna mruknęła coś pod nosem i się rozłączyła. Oparłam się o krzesło i masowałam skronie. Każde wakacje zamieniały się w koszmar przez nieustanne żądania teściowej.

Tego wieczoru, krojąc sałatkę, zastanawiałam się, jak rozpocząć rozmowę z mężem. Do kuchni wszedł Siergiej, z trudem zdejmując krawat.

„Jak minął ci dzień, kochanie?” Pocałował mnie w czubek głowy.

„Dzwoniła twoja mama” – postanowiła wybiec. „Prosi o nową lodówkę na święta”.

Siergiej wzruszył ramionami:

• No i co? Ona naprawdę ma starą.

„Sierioża, zbieraliśmy pieniądze na wakacje” – wyłączyła kuchenkę i zwróciła się do niego. „Pamiętasz nasze plany?”

„Alena, ale to mama” – Siergiej usiadł przy stole. „Zrobiła dla mnie tak wiele. Czy nie moglibyśmy dać jej prezentu?”

Wziąłem głęboki oddech. Ten dialog powtarzał się rok po roku. Natalia Pietrowna mistrzowsko grała na poczuciu winy syna.

„Nie chodzi o lodówkę. Chodzi o to, że ona myśli, że nasze pieniądze są jej.”

Siergiej zmarszczył brwi:

• Przesadzasz. Mama po prostu chce zwrócić na siebie uwagę.

Nagły dźwięk dzwonka przerwał naszą rozmowę. Na progu stanęła sama Natalia Pietrowna, ubrana w nowe futro z norek.

„Postanowiłam odwiedzić dzieci” – wtrąciła się teściowa, nieproszona. „O czym szepczecie?”

„Mamo, wejdź” – zaczął się wiercić Siergiej. „Zaraz będziemy jeść obiad”.

W milczeniu nakryłam do stołu, unikając wzroku teściowej. Natalia Pietrowna usiadła na czele stołu, rozglądając się krytycznie po mieszkaniu.

„Dlaczego tapeta w korytarzu odłazi?” – zapytała. „I czas wymienić sofę. Alena, jesteś gospodynią domową, musisz dbać o dom”.

Zacisnąłem zęby. Natalia Pietrowna zawsze znalazła coś, na co mogła ponarzekać.

„A tak przy okazji, Sierioża” – teściowa zwróciła się do syna. „Myślałeś o mojej prośbie? Lodówka w ogóle nie działa”.

„Tak, mamo, właśnie o tym rozmawialiśmy” – Siergiej spojrzał na mnie z poczuciem winy. „Oczywiście, że kupimy”.

Zamarłam z miską sałatki w dłoni. Niczego nie postanowiliśmy! Siergiej po prostu się zgodził, nawet się ze mną nie konsultując.

„Wspaniale” – powiedziała radośnie Natalia Pietrowna. „Już mam na oku model. Dwudrzwiowy, bez szronu. Oczywiście, trochę drogi…”

„Przepraszam” – postawiłam miskę z sałatką na stole. „Ale jeszcze nie podjęliśmy decyzji”.

Natalia Pietrowna uniosła brwi:

— Jaką inną decyzję? Mój syn już się zgodził.

„Jesteśmy rodziną” – poczułem, że mój głos drży. „I wspólnie podejmujemy te decyzje”.

„Alonuszko, moja droga” – teściowa uśmiechnęła się pobłażliwie. „Wiesz, jak ważne jest opiekowanie się rodzicami. A może masz inne plany dotyczące premii?”

„Siergiej i ja mamy zobowiązania finansowe” – próbowała mówić spokojnie. „Chcieliśmy…”

„Aha, więc o to chodzi!” – przerwała Natalia Pietrowna. „Więc masz pieniądze na własną rozrywkę, ale skąpisz na matkę? Nie udawaj, wiem o twoich oszczędnościach na wakacje”.

„Mamo, wystarczy” – próbował interweniować Siergiej.

„Nie, daj mi dokończyć” – teściowa podniosła głos. „A tak przy okazji, poświęciłam ci całe życie. Umierałam z głodu, nie wyspałam się. A teraz żona nie chce kupić mamie lodówki? Jaki odpoczynek jest ważniejszy niż matka?”

Poczułem, jak łzy napływają mi do oczu. Jej ulubione manipulacje zawsze działały.

• Natalio Pietrowna, nie chodzi o lodówkę…

„A co takiego?” – teściowa teatralnie zacisnęła dłonie. „Bo jesteś samolubna? Myślisz tylko o sobie?”

Siergiej siedział z pochyloną głową. Jego chroniczna niezdolność do przeciwstawienia się matce rozdzierała mi serce.

„Wiesz co?” – wstałem od stołu. „Najpierw zastanówmy się, dlaczego uważasz, że zarządzanie naszymi pieniędzmi jest w porządku?”

Twarz Natalii Pietrowny wykrzywiła się ze złości:

„Jak śmiesz tak mówić do starszych? Sierioża, słyszysz, co ona mówi?”

Spojrzałam na męża. Siergiej podniósł wzrok, a w jego oczach widać było zmieszanie.

• Alena, może nie powinniśmy…

„Nie, warto” – poczułam, jak we mnie wrze gniew. „Mam już dość tych świątecznych targów. Mam dość ciągłych aluzji i żądań. Siergiej i ja harujemy jak woły, oszczędzając…”

„Dla własnej przyjemności!” krzyknęła Natalia Pietrowna. „Jesteś tylko…”

„Mamo, proszę” – Siergiej uniósł ręce w uspokajającym geście. „Nie zaczynajmy kłótni. Kupimy lodówkę”.

Po cichu wyszłam z kuchni. W środku kipiałam ze złości, ale wiedziałam, że nie ma sensu się kłócić. Natalia Pietrowna zawsze stawiała na swoim.

—

Kolejne dni minęły w ciężkiej ciszy. Siergiej udawał, że nic się nie stało, a ja pogrążyłam się w pracy, starając się spędzać jak najmniej czasu w domu. Nie mogłam jednak uniknąć kolejnego spotkania z teściową.

Natalia Pietrowna pojawiła się z katalogiem sprzętu AGD.

„Proszę, dzieciaki, znalazłam idealny” – powiedziała z przekonaniem. „Jest najnowocześniejszy, z systemem No Frost. I energooszczędny”.

Spojrzałem na metkę z ceną i poczułem ucisk w żołądku. Cena była wygórowana.

„Natalio Pietrowna” – starała się zachować spokój – „może powinniśmy rozważyć prostsze opcje? Ten model kosztuje połowę mojej rocznej pensji”.

Teściowa zacisnęła usta:

„Więc skąpiłeś na dobrej lodówce dla matki męża? I pewnie jedziesz na Malediwy?”

„Tak, planowaliśmy” – postanowiła być szczera. „Siergiej i ja oszczędzaliśmy na tę podróż przez rok…”

„Taka jest współczesna młodzież!” Natalia Pietrowna zacisnęła dłonie. „Myślą tylko o zabawie. Czy nikogo nie obchodzi, że ich matka siedzi sama w czterech ścianach?”

„Mamo” – powiedział Siergiej – „naprawdę dawno nigdzie nie wychodziliśmy”.

„A ty też?” Twarz Natalii Pietrowny wykrzywiła się. „Więc poświęciłam ci całe życie, głodowałam i spałam tak mało. A teraz mój własny syn odmawia pomocy matce?”

Patrzyłem, jak Siergiej kuli się pod presją matki. Zawsze tracił panowanie nad sobą, gdy zaczynała go dręczyć poczuciem winy.

„Nikt nie mówi nie, mamo” – mruknął. „Kupiemy lodówkę”.

„Nie, czekaj” – wstałem stanowczo. „Porozmawiajmy o tym razem. Natalio Pietrowna, dlaczego uważasz, że mogę wydać moją premię?”

„Twoja premia?” Teściowa zachichotała. „Jesteś mężatką, kochanie. Wszystko się dzielimy”.

„Generale?” Jego głos drżał. „To dlaczego tylko ty podejmujesz decyzje?”

Siergiej próbował interweniować:

„Alena, po co się kłócić? Kupmy po prostu to, czego chce mama”.

„No i masz!” – wykrzyknęła triumfalnie Natalia Pietrowna. „Twój syn wszystko rozumie. A ty, Alono, chyba kompletnie postradałaś sumienie. Zawsze ci mówiłam, Sierioża, że ​​ona ci nie dorówna. Pieniądze są dla niej ważniejsze niż rodzina…”

Spojrzałam na męża, oczekując ochrony. Ale Siergiej milczał, ze spuszczonym wzrokiem.

Wieczorem, kiedy Natalia Pietrowna w końcu wyszła, próbowałam porozmawiać z mężem.

„Sierioża, nie widzisz, co się dzieje? Twoja mama ciągle wtrąca się w nasze życie, dyktuje nam, jak mamy wydawać pieniądze…”

„Alena, czemu się tak denerwujesz?” Siergiej potarł twarz ze zmęczeniem. „I co z tego, lodówka? Nie zbankrutujemy”.

„Nie chodzi o lodówkę!” – powiedziałam, starając się opanować. „Chodzi o to, że czuję się jak outsider we własnej rodzinie. Nikogo nie obchodzi moje zdanie”.

„Przesadzasz” – zbył mnie. „Po prostu poddaj się mamie, a wszystko będzie dobrze”.

Jeśli nie pokażemy jej, gdzie jej miejsce, te żądania nigdy się nie skończą.

Spojrzałam na męża i nie poznałam go. Gdzie się podział ten Siergiej, ten, z którym snuliśmy plany i marzyliśmy o podróżach?

Następnego dnia Natalia Pietrowna zadzwoniła ponownie:

„Alena, tak sobie myślałam… Muszę kupić lodówkę przed świętami. Póki są wyprzedaże, żebym mogła świętować Nowy Rok jak normalni ludzie”.

Coś we mnie w końcu pękło.

„Może od razu dać ci klucze do mieszkania i kartę bankową z PIN-em?” – wyrzuciłem z siebie. „Skoro wszystko jest wspólne?”

Na linii zapadła głęboka cisza.

„Co powiedziałaś?” Głos Natalii Pietrowny drżał z wściekłości. „Jak śmiesz? Powiem Sierioży wszystko! Zupełnie straciłaś panowanie nad sobą!”

Godzinę później moja teściowa była już w naszym mieszkaniu. Siergiej, który spieszył się z pracy, pobiegł za nią.

„Spójrz na nią!” Natalia Pietrowna była bliska łez. „Mam dla niej otwarte serce, a ona? Niewdzięczna! Chciwa! Egoistyczna! I do tego z rozpuszczonym językiem!”

„Mamo, uspokój się” – Siergiej poklepał matkę po ramieniu. „Alena nie chciała cię urazić”.

„Nie, zrobiłem to” – postanowiłem się odezwać. „Bo mam dość bycia dojną krową dla twojej rodziny. Mam dość tego, że nikt nie przejmuje się moimi marzeniami i planami”.

„No!” – wykrzyknęła Natalia Pietrowna. „Słyszysz mnie, synu? Co ona do mnie czuje? Ostrzegałam cię, że nie ma z tobą szans. Pieniądze są dla niej ważniejsze niż rodzina…”

Bez słowa poszłam do sypialni. Pomimo drżenia rąk, moja decyzja była ostateczna. Wyjęłam walizkę i zaczęłam się pakować.

W drzwiach pojawił się Siergiej:

• Co się dzieje?

„Wychodzę, Sierioża. Idę do Oli” – odpowiedziałam, kontynuując przygotowania i unikając jego wzroku. „Spędzę tam Nowy Rok”.

„To bzdura, Alena” – Siergiej próbował wziąć mnie za rękę. „No cóż, pokłóciliśmy się, to się zdarza. Mama ochłonie”.

„Nie, Sierioża. Nie ostygnie” – zamknęła walizkę. „A ty się nie zmienisz. Nie chcę już być dodatkiem w twojej rodzinie”.

Z salonu dobiegały narzekania Natalii Pietrowny:

— Zawsze tak jest! Najmniejsza rzecz, która nie idzie po jej myśli, jest od razu obrażana! A kto pomyśli o mojej matce? Jak ja będę świętować sama?

Założyłam płaszcz i zwróciłam się do męża:

— Zadzwoń do mnie, kiedy nauczysz się samodzielnie podejmować decyzje.

—

Ola, moja młodsza siostra, powitała mnie z otwartymi ramionami. W jej przytulnym mieszkaniu unosił się zapach mandarynek i cynamonu.

„W końcu ci się udało” – Ola nalała mi filiżankę gorącej czekolady. „Widziałam, jak cierpiałaś z powodu tej teściowej”.

Telefon Siergieja dzwonił bez przerwy, ale nie odbierałam. Natalia Pietrowna też nie była odporna – bombardowała mnie gniewnymi wiadomościami. Po wyłączeniu dźwięku poczułam ulgę po raz pierwszy od dawna.

Dni poprzedzające Nowy Rok mijały jak z bicza strzelił. Ola i ja dekorowaliśmy mieszkanie, piekliśmy smakołyki i chodziliśmy na zakupy. Nikt nie kontrolował moich wydatków ani nie żądał rozliczenia się z każdego grosza.

Trzydziestego pierwszego grudnia Siergiej zadzwonił:

„Alena, jak długo to jeszcze potrwa? Mama wariuje. Zniszczyłaś wszystkim święta”.

„Naprawdę?” Uśmiechnęłam się smutno. „A kto pokrzyżował nam plany wakacyjne? Kto ignorował moją opinię przez miesiące?”

„Przesadzasz!” – w głosie Siergieja słychać było irytację. „No i co, to tylko lodówka! Przynajmniej mama jest zadowolona”.

— A ja? Moje szczęście cię nie obchodzi?

Na linii zapadła cisza. Potem Siergiej powiedział cicho:

— Wróć. Mama obiecała, że ​​już nie będzie się wtrącać.

„Mamo, mamo… Mam już tego dość. Za późno, Sierioża” – poczułam, jak napływają mi łzy. „Wnoszę pozew o rozwód”.

Obchodziliśmy Nowy Rok z rodziną Oli. Było ciepło, przytulnie i prawdziwie świątecznie. Nikt się nie kłócił ani nie narzekał. Kiedy zadzwoniły dzwony, pomyślałem życzenie – o rozpoczęciu nowego, szczęśliwego życia.

Rankiem 1 stycznia nadeszła wiadomość od Natalii Pietrownnej: „Jak mogłeś nam to zrobić? Jesteśmy rodziną! Sierioża jest kompletnie wyczerpany, a ty nawet nie myślisz o przeprosinach!”

Po przeczytaniu natychmiast usunąłem wiadomość. Dość. Nowy rok i czas zacząć nowy rozdział.

Tydzień później złożyłam pozew o rozwód. Siergiej przyjechał i błagał mnie, żebym zmieniła zdanie:

„Alena, naprawmy wszystko! Porozmawiam z mamą, ona zrozumie…”

„Nie, Sierioża” – pokręciłem głową. „Nigdy nie będziesz w stanie przeciwstawić się matce. A ja nie chcę już być pionkiem w twoich grach”.

„Ale ja cię kocham!” Oczy Siergieja napełniły się łzami.

„Kocham siebie bardziej” – wypowiedziałam te słowa z absolutną pewnością po raz pierwszy od dłuższego czasu.

Rozwód przebiegł bezproblemowo. Siergiej nie stawiał oporu, mimo że Natalia Pietrowna próbowała ingerować nawet w ten proces.

W maju kupiłam wycieczkę do Hiszpanii – dokładnie do miejsca, o którym marzyliśmy z Siergiejem. Siedząc na plaży i obserwując zachód słońca, rozmyślałam o tym, jak dziwne jest życie. Czasami trzeba stracić coś znajomego, żeby odnaleźć siebie.

Chwyciłam telefon i napisałam do Oli: „Dziękuję za wsparcie, które mi wtedy dałaś. Pomogłaś mi znaleźć siłę, żeby zacząć wszystko od nowa”.

Siostra odpowiedziała natychmiast: „Najważniejsze, że sama zrozumiałaś swoją wartość. I nie dałaś się nikomu przekonać, że jest inaczej”.

Uśmiechnęłam się. Tak, teraz na pewno znam swoją wartość. I nie pozwolę już nikomu mną manipulować…