Swietłana krzątała się po kuchni, krojąc warzywa i jednocześnie próbując spisać listę niezbędnych rzeczy na jej wypad na daczę.

Marynowane mięso marniało w lodówce już od trzech godzin, czekając na przerobienie na pyszny szaszłyk.

Iwan z uśmiechem patrzył na swoją żonę, pijąc poranną kawę:

„Swieta, może nie powinniśmy się tak martwić? Weźmy najpotrzebniejsze rzeczy, a resztę kupimy na wsi”.

„Wania, jaka wieś? Najbliższy sklep jest dziesięć kilometrów od daczy. A wybór tam nie jest zbyt duży” – Swietłana odłożyła nóż i usiadła obok męża. „Lepiej wszystko przemyśleć z wyprzedzeniem”.

Para kupiła swoją daczę sześć miesięcy temu. Mały, dwupiętrowy dom z działką był okazją – poprzedni właściciele pilnie przeprowadzali się za granicę. Swietłana, projektantka wnętrz, urządziła już pierwsze piętro, starannie dobierając meble i tkaniny oraz dbając o każdy szczegół.

„A tak przy okazji, Wania, nie zapomnij o swoich ulubionych poduszkach. Inaczej znowu będziesz się przewracać z boku na bok całą noc” – zanotowała Swietłana w swoim notesie.

„No cóż, teraz wyglądam jak staruszek” – Iwan skrzywił się żartobliwie. „No i co z tego, przyzwyczaiłem się do poduszek”.

Dzwonek do drzwi przerwał ich rozmowę. Na progu stanęła Oksana Fiodorowna, teściowa Swietłany, kobieta władcza i samowolna.

„Wanieczko, synku!” Oksana Fiodorowna pocałowała Iwana w oba policzki, ostentacyjnie ignorując synową. „Przyszłam do ciebie z nowinami!”

Swietłana w duchu przygotowała się na kolejną falę krytyki. Po trzech latach małżeństwa przyzwyczaiła się do narzekań teściowej – źle gotowała, ubierała się zbyt jaskrawo, pracowała za dużo.

„Co nowego, mamo?” Iwan posadził matkę przy stole i nalał jej herbaty.

„Pamiętasz ciocię Zinę? A może moją kuzynkę z Nowosybirska?” Oksana Fiodorowna upiła łyk herbaty i skrzywiła się. „Swietoczko, powinnaś kupić świeższą herbatę, ta kompletnie zwietrzała”.

Swietłana milczała, chociaż herbatę dopiero co kupiła w drogim sklepie.

„Więc” – kontynuowała Oksana Fiodorowna – „ciocia Zina, jej mąż i wnuki planują przyjechać. Na miesiąc”.

„I co z tego?” Iwan nie zrozumiał.

„Co masz na myśli? Już im powiedziałem, że zatrzymają się w twojej daczy. Nie mam dużo miejsca w mieszkaniu, ale jest tam świeże powietrze i przestrzeń…”

Swietłana gwałtownie się wyprostowała:

„Przepraszam, Oksano Fiodorowna, ale Wania i ja planowaliśmy tam spędzić wakacje. Tylko we dwoje.”

„W porządku” – teściowa machnęła ręką. „Miejsca starczy dla wszystkich. Przecież nie są obcy – to rodzina”.

„Nie, to nie wystarczy” – Swietłana poczuła, jak policzki zaczynają ją piec z oburzenia. „To nasza dacza. To my za nią zapłaciliśmy, nie ty”.

„Swietłana!” Oksana Fiodorowna podniosła głos. „Co z tym tonem? Pomaganie krewnym zawsze było tradycją w naszej rodzinie. A ty zachowujesz się jak…”

„Jak kto?” przerwała Swietłana. „Jak normalny człowiek, który nie chce wpuszczać obcych do swojego domu?”

Iwan spojrzał ze zdziwieniem to na matkę, to na żonę:

– Mamo, ale naprawdę powinnaś najpierw skonsultować się z nami.

„O nie!” prychnęła Oksana Fiodorowna. „Jestem matką i wiem lepiej, jak powinno być w rodzinie. Ciocia Zina przyjeżdża za trzy dni. Kropka”.

Swietłana powoli wstała od stołu:

„Nie, Oksano Fiodorowna. Nie ma sensu. Ta dacza jest własnością moją i Wani. Planujemy tam wypoczywać, a nie zakładać darmowy pensjonat dla twoich krewnych.”

„Jak śmiesz?” wrzasnęła teściowa. „Wanieczko, naprawdę pozwolisz jej tak rozmawiać z twoją matką?”

Ale Iwan niespodziewanie stanął po stronie żony:

„Mamo, Swieta ma rację. Nie możesz rozporządzać naszym majątkiem. Zwłaszcza bez pytania nas.”

„Ach, więc to tyle?” Oksana Fiodorowna chwyciła torebkę. „Więc ten… ten parweniusz nastawił cię przeciwko własnej matce? No dobrze…”

„Mamo, przestań!” – Iwan podniósł głos. „Nikt nikogo nie próbuje gnębić. Po prostu szanujmy naszą przestrzeń osobistą”.

Oksana Fiodorowna wybiegła z mieszkania, głośno trzaskając drzwiami. Swietłana opadła zmęczona na krzesło.

— Wania, czy tylko ja mam wrażenie, że twoja matka staje się coraz bardziej… natarczywa?

„Zawsze taka była” – westchnął Iwan. „Po prostu nigdy wcześniej tego nie zauważyłem”.

Dwa dni później, gdy namiętności nieco opadły, Swietłana przypadkowo podsłuchała rozmowę telefoniczną męża:

– Mamo, no dalej… Tak, rozumiem… Nie, nie zmienimy zdania… Co masz na myśli mówiąc „już kupione bilety”?

Swietłana spiąła się. Wyglądało na to, że Oksana Fiodorowna postanowiła obejść ich zakaz.

„Mamo, to nie mój problem!” – powiedział Iwan zirytowany. „Zaprosiłaś ich, więc to ty decydujesz, gdzie ich umieścisz”.

Tego wieczoru okazało się, że ciocia Zina z rodziną już wyruszyła w drogę. Oksana Fiodorowna, pewna swojej słuszności, nie czekała nawet na zgodę syna i synowej.

„Wyobraź sobie” – oburzył się Iwan – „powiedziała im, że z radością ich powitamy! I że dacza jest pusta!”

„Co zrobimy?” Swietłana zamyślona postukała palcami w stół.

– Spokojnie. Niech sama się z tym upora.

Ale następnego dnia Oksana Fiodorowna pojawiła się na progu ich mieszkania z niespodziewanym atutem:

„Wanieczko, przeglądałam jakieś stare dokumenty…” Wyciągnęła z torby podniszczoną teczkę. „I znalazłam coś ciekawego”.

Swietłana ze zdziwieniem patrzyła, jak jej teściowa wyciągnęła jakiś papier:

„Pamiętasz, synu, jak kupiłeś daczę, dałem ci trochę ekstra? No to masz paragon. Okazuje się, że jestem też współwłaścicielem”.

Iwan zbladł:

— Jaki paragon? Wszystko zrobiliśmy sami…

„Co to jest?” Oksana Fiodorowna triumfalnie pomachała kartką papieru. „A tak przy okazji, twój podpis”.

Swietłana chwyciła kartkę. Rzeczywiście, podpis przypominał pismo jej męża. Ale coś w nim było niepokojącego…

„Wania” – powiedziała cicho Swietłana – „kiedy to podpisałeś?”

„Ja… nie pamiętam” – odpowiedział zdezorientowany Iwan.

„Oczywiście, że nie pamiętasz!” – wtrąciła Oksana Fiodorowna. „Podpisałeś wtedy mnóstwo dokumentów. Ale fakt pozostaje faktem – część daczy jest moja”.

Swietłana uważnie przyjrzała się paragonowi. Coś ją dręczyło… I nagle zdała sobie sprawę:

— Oksana Fiodorowna, dlaczego na paragonie widnieje data, zanim jeszcze dowiedzieliśmy się o sprzedaży daczy?

Teściowa na chwilę zamarła:

– Co za bzdura! Tylko literówka w dacie…

„A dlaczego podpis Wani wygląda dokładnie tak samo, jak na jego starych zeszytach szkolnych?” – kontynuowała Swietłana. „Od dawna podpisuje się inaczej”.

Oksana Fiodorowna zrobiła się fioletowa:

– Jak śmiesz sugerować…

„Mamo” – głos Iwana stał się szorstki – „czy podrobiłaś dokumenty?”

„Ja… ja tylko chciałam pomóc moim krewnym!” – krzyknęła Oksana Fiodorowna. „A ty jesteś taka bezduszna! Ciocia Zina wzięła specjalny urlop, odebrała dzieci ze szkoły wcześniej…”

Swietłana pokręciła głową:

„Ach, więc to tyle?” Oksana Fiodorowna chwyciła torebkę. „Więc ten… ten parweniusz nastawił cię przeciwko własnej matce? No dobrze…”

Głośne trzaśnięcie drzwiami odbiło się echem po całym mieszkaniu.

Następnego dnia Oksana Fiodorowna pojawiła się w ich domu z torbami zakupów:

„Wanieczko, kochanie, porozmawiajmy spokojnie” – teściowa zaczęła rozkładać na stole ciasta i domowe przetwory.

Swietłana skrzywiła się na dźwięk słowa „córka”. Teściowa nazwała ją tak po raz pierwszy od trzech lat małżeństwa.

„O czym tu rozmawiać?” – zapytał Iwan zmęczonym głosem. „Już podjąłeś decyzję”.

„Ale oni są rodziną!” Oksana Fiodorowna zacisnęła dłonie. „Ciocia Zina wzięła specjalny urlop, odebrała dzieci ze szkoły wcześniej… Są w tak trudnej sytuacji…”

„Jaka sytuacja?” zapytała zaniepokojona Swietłana.

– Och, mąż Ziny stracił pracę… Mają długi… Postanowili więc wyjechać na jakiś czas, aż wszystko się uspokoi.

„Na jakiś czas?” Swietłana poczuła irytację narastającą w gardle. „Więc nie na miesiąc?”

Oksana Fedorowna zawahała się:

– No… może dwa… albo trzy…

„Mamo!” Iwan zerwał się z sofy. „Chcesz, żeby nasza dacza stała się schronieniem dla krewnych?”

„Co ty mówisz!” – oburzyła się Oksana Fiodorowna. „Jaki schron? Po prostu trzeba pomagać ludziom! Przecież nie mieszkasz tam na stałe, prawda?”

„Planowaliśmy tam spędzić wakacje” – przypomniała im Swietłana. „A tak w ogóle, dlaczego nie zaproponowaliście im noclegu?”

— Mam kawalerkę! Gdzie je pomieszczę?

„Więc nasza dacza jest z gumy?” Swietłana zacisnęła pięści pod stołem. „A tak w ogóle, Oksano Fiodorowna, bądźmy szczerzy. Przecież to ty to wszystko zaczęłaś celowo, prawda?”

„Co masz na myśli?” teściowa dramatycznie położyła rękę na piersi.

„I fakt, że doskonale wiedziałeś o naszych planach wakacyjnych. Rozmawialiśmy o tym miesiąc temu na rodzinnej kolacji. Wiedziałeś też, że specjalnie wziąłem urlop wcześniej, żeby mieć czas na remont nieruchomości”.

„Swietoczko, na litość boską!” – szlochała Oksana Fiodorowna. „Chciałam tylko tego, co najlepsze…”

„Co jest najlepsze dla kogo?” – Swietłana nie mogła się powstrzymać od pytania. „Dla obcych, którzy planują mieszkać w moim domu nie wiadomo jak długo?”

„A tak w ogóle, to jest dom mojego syna!” – podniosła głos teściowa.

„I mój też” – odpowiedziała stanowczo Swietłana. „Kupiliśmy go razem, za nasze wspólne pieniądze. I razem też zdecydujemy”.

„Wania!” Oksana Fiodorowna zwróciła się do syna. „Powiedz jej! Wyjaśnij, że w rodzinie…”

„Mamo, wystarczy” – przerwał jej Iwan. „Swieta ma rację. Nie miałaś prawa dysponować naszą daczą”.

„Więc tak to wygląda?” prychnęła teściowa. „Wyrzucasz własną matkę? A ciocię Zinę i dzieci też wyrzucisz, kiedy się pojawią?”

„Mamo, przestań grać na moim współczuciu” – Iwan pocierał zmęczone skronie. „Sama stworzyłaś tę sytuację. Teraz ty decydujesz”.

„Tak, już zdecydowałam!” – oznajmiła niespodziewanie stanowczo Oksana Fiodorowna. „Skoro jesteś taka bezduszna, sama wynajmę im mieszkanie. Mam oszczędności”.

Swietłana i Iwan wymienili spojrzenia. Nie spodziewali się takiego obrotu spraw.

„Pamiętaj tylko” – dodała teściowa, wstając od stołu – „ja tego nie zapomnę. I ciocia Zina też nie zapomni”.

„Oksano Fiodorowno” – Swietłana również wstała – „czy ty teraz próbujesz nas nastraszyć?”

„Jakie zastraszanie?” – teściowa uniosła ręce. „Po prostu stwierdzam fakt. W naszej rodzinie nigdy nie mieliśmy sytuacji, żeby krewni zostali odrzuceni”.

„Może w twojej rodzinie” – odpowiedziała stanowczo Swietłana. „Ale my mamy własną rodzinę. I własne zasady”.

„Dokładnie – własna rodzina!” – krzyknęła nagle Oksana Fiodorowna. „A ty, Wanieczko, już zapomniałaś, kto cię wychował? Kto nie spał w nocy, kiedy byłaś chora?”

„Mamo, przestań” – skrzywił się Iwan. „Co to ma do rzeczy?”

„A co więcej! Oddałam ci całe życie, a ty…” Teściowa wyjęła chusteczkę i otarła suche oczy. „Nie chcesz nawet pomóc własnej cioci!”

„Mamo” – zwrócił się Iwan do matki – „nie róbmy dramatu. Nie odmawiamy pomocy. Możemy dać im pieniądze, jeśli będą potrzebować. Ale nie zamieszkają z nami”.

„Pieniądze?” – wzdrygnęła się Oksana Fiodorowna. „Myślisz, że możesz kupić wszystko?”

„Co sugerujesz?” – Swietłana nie mogła się powstrzymać od pytania. „Żebyśmy porzucili nasze plany dla ludzi, których nawet nie znamy?”

„Nie wiesz?” – teściowa podniosła głos. „To poznajmy ją! Ciocia Zina to wspaniała osoba. A jej dzieci są wspaniałe, grzeczne…”

„Tak dobrze wychowany, że chcesz mieszkać z obcymi?” – zażartowała Swietłana.

„Dosyć tego, mam już dość!” Oksana Fiodorowna zdecydowanie ruszyła do wyjścia. „Jeśli jesteś taki… taki bezduszny, to moja noga nigdy więcej nie postanie w twoim domu!”

„Mamo, dokąd idziesz?” Iwan próbował ją powstrzymać.

„Puść!” – teściowa wyrwała jej rękę. „Nie chcę cię więcej widzieć! Zwłaszcza jej!” – wskazała palcem na Swietłanę.

Tydzień po tej rozmowie Swietłana i Iwan w końcu pojechali na daczę. Okazało się, że ciocia Zina z rodziną mieszkali w wynajętym mieszkaniu – Oksana Fiodorowna rzeczywiście im je wynajęła.

„Wiesz” – powiedział zamyślony Iwan, rozpalając grilla – „to pierwszy raz, kiedy mama naprawdę się obraziła”.

„Co masz na myśli?” Swietłana podniosła wzrok znad krojenia warzyw.

Zwykle po prostu się dąsała i udawała, że ​​nic się nie stało. Ale teraz… Minął miesiąc, a ona nawet nie odbiera telefonu.

— Martwisz się?

„Oczywiście” – Iwan zrobił pauzę. „W końcu to moja matka. Ale wiesz… Cieszę się, że nie daliśmy się zmanipulować”.

Swietłana przytuliła męża:

„Ochłonie. Wcześniej czy później będziemy musieli zaakceptować, że mamy prawo do przestrzeni osobistej”.

„Mam taką nadzieję” – westchnął Iwan. „Ale obawiam się, że od teraz każde rodzinne wakacje będą polem minowym”.

Okazało się, że miał rację. Oksana Fiodorowna przyszła na urodziny Iwana, ale celowo zignorowała Swietłanę. Rozmawiała tylko z synem, a kiedy synowa próbowała włączyć się do rozmowy, celowo zamilkła.

Minęło sześć miesięcy. Relacje nie poprawiały się, ale Swietłana i Iwan nauczyli się żyć w nowej rzeczywistości. Zrozumieli, że czasem obrona własnych interesów jest ważniejsza niż utrzymanie pozorów rodzinnej harmonii.

Ciocia Zina, nawiasem mówiąc, wróciła dwa miesiące później. Okazało się, że jej mąż znalazł nową pracę, a ich problemy finansowe zostały rozwiązane. Ale z jakiegoś powodu Oksana Fiodorowna nikomu o tym nie powiedziała…