„Nic nie rozumiesz! Moja Sonia i jej mąż stłoczeni są w jednym pokoju, a twoje mieszkanie jest puste!” Galina Aleksandrowna ze złością uderzyła widelcem o brzeg talerza.

Janina powoli podniosła wzrok znad sałatki. Rodzinny obiad znów zamieniał się w intensywne przesłuchanie. Misza siedział obok z opuszczoną głową, jakby badał coś niezwykle interesującego na dnie talerza.

„Moje mieszkanie nie jest puste, Galino Aleksandrowno” – odpowiedziała spokojnie Janina. „Jest wynajęte, a pieniądze pomagają nam spłacić kredyt hipoteczny za mieszkanie, w którym obecnie mieszkamy z Miszą”.

„Hipoteka, hipoteka!” – przedrzeźniała teściowa. „Czyż nie oferowałam ci pomocy? Ale jesteś dumna i niezależna! A teraz moja córka cierpi przez twój upór”.

Sofia, siedząca naprzeciwko, uśmiechnęła się przepraszająco do szwagierki. Zawsze znajdowała się między dwoma ogniami: nadopiekuńczą matką i zasadniczą żoną brata.

„Mamo” – odezwał się w końcu Misza – „już o tym rozmawialiśmy. Mieszkanie Janiny jest jej własnością przedmałżeńską. Ma prawo nim rozporządzać według własnego uznania”.

„O, znaleźliśmy opiekuna!” Galina Aleksandrowna zacisnęła dłonie. „A pomyślałeś o swojej siostrze? Artem musi codziennie dojeżdżać do pracy z drugiego końca miasta!”

Artem, mąż Sofii, niespokojnie poruszył się na krześle. Najwyraźniej nie chciał wplątać się w kolejny rodzinny skandal.

„Galina Aleksandrowno” – Janina próbowała mówić spokojnie, choć w środku aż kipiała ze złości – „masz też drugie mieszkanie. Dlaczego nie pozwolisz Soni i Artemowi tam zamieszkać?”

W pokoju zapadła cisza. Galina Aleksandrowna zbladła, a potem się zarumieniła.

„O jakich bzdurach mówisz? O jakim drugim mieszkaniu?” Jej głos się załamał.

„Ten na ulicy Wasiliewskiej” – kontynuowała spokojnie Janina. „Ten, który wynajmujesz rodzinie z dwójką dzieci od pięciu lat”.

Misza zwrócił się ostro do matki:

– Mamo, masz drugie mieszkanie?

Galina Aleksandrowna zerwała się z krzesła:

„Jeśli nie pozwolisz Soni zamieszkać w mieszkaniu, szybko załatwię rozwód między tobą a moim synem” – zagroziła Janinie.

Ona po prostu roześmiała się jej w twarz. Ten śmiech, szczery i pewny siebie, sprawił, że wszyscy przy stole zamarli.

„Wybacz mi, Galino Aleksandrowno, ale nie boję się twoich gróźb. I wiesz, myślę, że nadszedł czas na szczerą rozmowę”.

***

Minął tydzień od nieudanej rodzinnej kolacji. Misza był wyjątkowo cichy, spędzając wieczory przy laptopie. Janina nie wtrącała się, dając mężowi czas do namysłu. Wiedziała, że ​​odkrycie drugiego mieszkania matki było dla niego prawdziwym szokiem.

W piątek wieczorem zadzwonił telefon. Misza odebrał i od razu się zdenerwował.

– Tak, ciociu Iro. Oczywiście, chodź. Będziemy czekać.

„Kto to jest?” zapytała Janina, kiedy jej mąż odłożył słuchawkę.

„Irina Władimirowna, siostra mojej matki” – odpowiedział Misza. „Mówi, że ma nam coś ważnego do powiedzenia. Przyjedzie jutro”.

Następnego dnia zadzwonił dzwonek do drzwi. Na progu stanęła szczupła kobieta o zmęczonej, ale miłej twarzy. Z wyglądu przypominała Galinę Aleksandrowną, ale bez wyniosłego spojrzenia.

„Witaj, ciociu Iro” – Misza przytulił swoją krewną. „Poznaj moją żonę, Janinę”.

„Miło mi cię poznać, Janinoczko” – Irina Władimirowna uśmiechnęła się ciepło. „Dużo o tobie słyszałam. Galya, oczywiście, dużo mówi, ale przyzwyczaiłam się dzielić jej słowa na dziesięć”.

Poszli do kuchni, a Janina zaproponowała gościowi herbatę.

„Misza” – zaczęła Irina Władimirowna – „długo milczałam, ale po tym, co usłyszałam od twojego ojca o ostatnich wydarzeniach, uważam za swój obowiązek powiedzieć prawdę.

Misza się spiął:

– Jaka prawda?

— A co do mieszkań. Twoja mama rzeczywiście ma dwa mieszkania. Jedno tam, gdzie teraz mieszka, a drugie na Wasiljewskiej. Ale rzecz w tym, że to drugie mieszkanie… tak naprawdę nie jest jej.

„Czyj?” zapytał zaskoczony Misza.

Nasi rodzice zostawili Galii i mnie po jednym mieszkaniu. Miałem dostać mieszkanie na Wasiljewskiej. Ale osiem lat temu poważnie zachorowałem i spędziłem dużo czasu w szpitalu. Galia zaoferowała pomoc w papierkowej robocie i kiedy zacząłem wracać do zdrowia, okazało się, że oba mieszkania są zarejestrowane na jej nazwisko.

Janina i Misza wymienili spojrzenia.

„Ale dlaczego nie poszłaś do sądu?” zapytała Janina.

„Och, mój drogi” – westchnęła Irina Władimirowna. „Galia to moja jedyna siostra. Miałam nadzieję, że się opamięta, że ​​jej sumienie się obudzi. Ale nie miałam siły iść do sądu; moje zdrowie szwankowało. A potem przyzwyczaiłam się do mojego małego, wynajmowanego mieszkania”.

„Nie mogę w to uwierzyć” – Misza pokręcił głową. „Chociaż… mogę. Mama zawsze była… praktyczna”.

„I to nie wszystko” – kontynuowała Irina Władimirowna. „Zgodnie z testamentem mojej babci, mieszkanie na ulicy Wasiljewskiej miało po mojej śmierci trafić do Sofii. Galya zawsze o tym wiedziała”.

***

Następnego dnia Misza zadzwonił do ojca. Nikołaj Pietrowicz, od dawna rozwiedziony z Galiną Aleksandrowną, przybył punktualnie. Był rosłym mężczyzną o łagodnych oczach i siwiejącej brodzie.

„Od dawna nosiłem się z zamiarem interwencji” – powiedział, siedząc w salonie Miszy i Janiny. „Ale twoja matka ma zwyczaj wmawiać mi, że to ja jestem wszystkiemu winien. A teraz, kiedy Ira w końcu postanowił powiedzieć prawdę…”

„Dlaczego milczałeś przez tyle lat?” Głos Miszy był urażony.

„Synu, po rozwodzie twoja matka zrobiła wszystko, co w jej mocy, żeby cię ode mnie odwieść. Pamiętasz, jak powiedziała, że ​​zostawiłam cię dla innej? To było kłamstwo. Odeszłam, bo nie mogłam żyć z mężczyzną, który wykorzystywał wszystkich wokół do własnych celów. Nawet własne dzieci”.

„Co masz na myśli?” Misza zmarszczył brwi.

Czy zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego ty i Sonia tak często się kłóciłyście, gdy byliście dziećmi? Galya celowo was nastawiała przeciwko sobie, żebyście nie zjednoczyły się przeciwko niej. Mówiła Soni, że jesteś jej ulubienicą, ale dawała ci do zrozumienia, że ​​bardziej kocha swoją córkę.

Janina wzięła męża za rękę i poczuła, jak jego palce napinają się.

„A potem pojawiłaś się ty, Janino” – kontynuował Nikołaj Pietrowicz. „Niezależna, z mieszkaniem i silnym charakterem. Galia od razu zrozumiała, że ​​nie da się tobą manipulować. I zaczęła nastawiać Sonię przeciwko tobie”.

„Ale dlaczego?” zapytała Janina.

„Żeby kontrolować sytuację. Żeby utrzymać kontrolę. I oczywiście dla pieniędzy. Wynajmuje mieszkanie na ulicy Wasiljewskiej potajemnie, bez wiedzy nikogo, nawet Soni. Nigdy nie wydała tych pieniędzy na rodzinę”.

„Musimy powiedzieć Soni” – powiedział Misza stanowczo. „Ona musi poznać prawdę”.

***

Rozmowa z Zofią była trudna. Początkowo nie chciała w to uwierzyć, nie chciała słuchać, oskarżając brata i bratową o oszczerstwo. Ale kiedy Irina Władimirowna pokazała jej kopię testamentu babci, a Mikołaj Pietrowicz potwierdził każde słowo, Zofia wybuchnęła płaczem.

„Całe życie mama mówiła mi, że nikogo nie obchodzi moja przyszłość” – szlochała. „Że Misza był ulubieńcem mamy, że ty, Janina, byłaś samolubna i nie chciałaś pomóc moim teściom… Ale okazuje się, że przez cały ten czas powinnam mieć własne mieszkanie!”

Artem, który był obecny przy rozmowie, przytulił swoją żonę:

Zawsze czułem, że z twoją matką jest coś nie tak. Pamiętasz, jak próbowała nas odwieść od wynajmu mieszkania? Nalegała, żebyśmy u niej zamieszkali. Teraz rozumiem dlaczego.

„Co zrobimy?” zapytał Misza, patrząc na ojca i ciotkę.

„Skontaktowałem się już z Wasilijem Andriejewiczem, moim starym przyjacielem i prawnikiem” – odpowiedział Nikołaj Pietrowicz. „Mówi, że mamy wszelkie szanse na przywrócenie sprawiedliwości. Ira w końcu zgodził się złożyć pozew”.

„Proponuję również zwołanie rady rodzinnej” – dodała Janina. „Zaproś Galinę Aleksandrowną i porozmawiajcie szczerze. Daj jej szansę wszystko wyjaśnić”.

Wszyscy się zgodzili, choć bez większych nadziei na sukces. Sofia zadzwoniła do matki i zaprosiła ją do kawiarni niedaleko domu Miszy i Janiny. Nie wyjaśniła niczego, powiedziała tylko, że to ważne. Galina Aleksandrowna, przyzwyczajona do kontrolowania swoich dzieci, zgodziła się bez zbędnych ceregieli.

Spotkanie zaplanowano na sobotę. Wszyscy przybyli wcześniej, z wyjątkiem Galiny Aleksandrownej, która się spóźniała. Kiedy w końcu weszła do małej kawiarni i zobaczyła całą rodzinę siedzącą przy stoliku, w tym jej byłego męża i siostrę, wyraz jej twarzy się zmienił.

„Co to wszystko znaczy?” zapytała, zatrzymując się przy stole. „Co ty tu robisz za cyrk?”

„Usiądź, Galio” – powiedział spokojnie Nikołaj Pietrowicz. „Musimy porozmawiać”.

„Nie mam z tobą o czym rozmawiać!” – warknęła Galina Aleksandrowna, ale i tak usiadła, czując na sobie spojrzenia klientów kawiarni.

„Mamo” – zaczęła Zofia drżącym głosem – „powiedz mi, dlaczego ukrywałaś przede mną, że masz drugie mieszkanie? To mieszkanie, które zgodnie z testamentem babci miało trafić do mnie?”

Galina Aleksandrowna zbladła:

– Co za bzdura! Kto ci to powiedział?

„Mówiłam ci” – powiedziała cicho Irina Władimirowna. „W końcu powiedziałam im prawdę, Galio. O tym, jak zajęłaś moje mieszkanie, kiedy byłam chora. O tym, jak ukryłaś przed nią spadek Soni”.

„Ira, ty…” Galina Aleksandrowna urwała, zdając sobie sprawę, że nie ma sensu zaprzeczać. „Nic nie rozumiesz. Zrobiłam wszystko dla dobra rodziny!”

„Dla czyjego dobra, mamo?” – zapytał Misza. „Dla twojego własnego? Od lat nastawiasz nas przeciwko sobie. Groziłeś mojej żonie rozwodem, jeśli nie odda Soni mieszkania, mimo że ukrywałeś przed nią spadek!”

***

Galina Aleksandrowna rozejrzała się dookoła jak osaczone zwierzę. Po raz pierwszy w życiu poczuła, że ​​traci kontrolę.

„Nie rozumiesz” – powtórzyła uparcie. „Chciałam zabezpieczyć twoją przyszłość. Gdybym dała mieszkanie Soni, dawno by je sprzedała! Ale w ten sposób mamy dodatkowy dochód…”

„Z nami?” zapytała Sofia. „Z kim… z nami, mamo? Artem i ja jesteśmy stłoczeni w jednym pokoju w twoim mieszkaniu, a ty wynajmujesz mieszkanie, które miało być moje!”

„I nadal miałeś czelność żądać od Janiny oddania mieszkania” – dodał Misza. „Sprawiłeś, że wyglądała na bezduszną i samolubną, ukrywając prawdę”.

„To mieszkanie należało do Iriny Władimirowny” – wtrącił Wasilij Andriejewicz, dystyngowany mężczyzna w formalnym garniturze. „Zgodnie z prawem część z niego powinna trafić do Sofii. Mamy wszystkie dokumenty to potwierdzające. Przygotowaliśmy już pozew”.

„Pozew?” Galina Aleksandrowna zarumieniła się. „Pozywasz mnie? Moją własną matkę? Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłam?”

„A co właściwie zrobiłaś, Galio?” – zapytał Nikołaj Pietrowicz. „Oszukałaś własne dzieci. Okradłaś siostrę. Próbowałaś zrujnować małżeństwo syna, tylko po to, żeby postawić na swoim”.

Galina Aleksandrowna gwałtownie wstała:

„Nie będę tego słuchać! Janina, nastawiłaś wszystkich przeciwko mnie! Zniszczyłaś moją rodzinę!”

„Nie, mamo” – powiedział cicho Misza. „To ty ją zniszczyłaś. Swoimi kłamstwami, manipulacjami, chciwością”.

„Galya, jeszcze nie jest za późno, żeby wszystko naprawić” – powiedziała cicho Irina Władimirowna. „Przyznaj się do błędu. Oddaj Soni to, co jej się prawnie należy”.

Galina Aleksandrowna rzuciła wszystkim pogardliwe spojrzenie:

„Zdrajcy! Wszyscy jesteście zdrajcami!” i wybiegła z kawiarni.

W zapadłej ciszy słychać było cichy płacz Sophii. Artem objął ją ramieniem.

„I co teraz?” zapytała Janina, patrząc na męża.

„Teraz przywrócimy sprawiedliwość” – odpowiedział zdecydowanie Misza. „Z mamą czy bez niej”.

***

Minęły trzy miesiące. Sprawa o przywrócenie praw Iriny Władimirowny do mieszkania postępowała powoli, ale systematycznie. Galina Aleksandrowna wynajęła prawnika i przeciągała proces wszelkimi możliwymi sposobami, ale dokumenty mówiły same za siebie.

Janina i Misza żyli dalej swoim życiem, spłacając kredyt hipoteczny za nowe mieszkanie. Jednopokojowe mieszkanie Janiny nadal wynajmowało młode małżeństwo z dzieckiem.

Pewnego wieczoru, gdy Misza był w podróży służbowej, zadzwonił dzwonek do drzwi. Sofia stała w nich z małą torbą.

„Cześć” – uśmiechnęła się niepewnie. „Mogę wejść?”

„Oczywiście” – Janina wpuściła szwagierkę do mieszkania. „Coś się stało?”

„Zostawiłam mamę” – odpowiedziała po prostu Sofia. „A właściwie, Artem i ja wyszliśmy. On jest teraz w pracy, na nocnej zmianie. Nie wiedziałam, dokąd iść…”

„Dobrze zrobiłaś, przychodząc” – Janina przytuliła Sofię. „Zostań z nami, dopóki nie zdecydujesz, co dalej”.

„Dziękuję” – Sofia usiadła na sofie i westchnęła. „Chciałam cię przeprosić, Janino. Byłam niesprawiedliwa. Przez lata moja matka mówiła mi, że jesteś samolubną karierowiczką, która wyszła za Mishę dla pieniędzy. A ja ci wierzyłam, a nawet byłam oburzona, że ​​nie chciałaś nam oddać swojego mieszkania”.

„Wszystko w porządku” – Janina usiadła obok niej. „Galina Aleksandrowna umie przekonywać. Manipulowała nami wszystkimi”.

„Ale od razu ją przejrzałaś” – zauważyła Sophia. „Jak?”

„Miałam doświadczenie w kontaktach z takimi ludźmi” – wzruszyła ramionami Janina. „A potem przypadkiem dowiedziałam się o mieszkaniu na Wasiljewskiej. Sąsiadka mojego kolegi mieszka w tym samym budynku i kiedyś wspomniała, że ​​Galina Aleksandrowna była ich właścicielką”.

Rozmawiały do ​​późna w nocy. Po raz pierwszy w swoim związku Sofija i Janina naprawdę się poznały, bez uprzedzeń i oszczerstw ze strony teściowej.

Tydzień później Janina podjęła decyzję:

„Słuchaj, Sofia, Misza i ja myśleliśmy… Czemu ty i Artem nie zamieszkacie u mnie na jakiś czas? Obecni lokatorzy wyprowadzają się pod koniec miesiąca. Płaccie tylko rachunki, dopóki sprawa spadkowa się nie rozwiąże.”

„Mówisz poważnie?” Sophia nie mogła uwierzyć własnym uszom. „Po tym wszystkim, co się stało?”