„Lariso, oszalałaś? Co ty wyprawiasz?!”
Nina, jej sąsiadka i przyjaciółka, stała zamarła w drzwiach z szeroko otwartymi ustami.

W mieszkaniu panował chaos: meble popychane były pod ścianami, gazety walały się po podłodze, w powietrzu unosił się zapach farby, a sama Larisa, w starym dresie i bandanie na głowie, zajęta była przetaczaniem wałka po ścianie.

„Co się stało?” Larisa odwróciła się, odgarniając kosmyk włosów z czoła grzbietem dłoni. „Od jakiegoś czasu marzyłam o remoncie”.

— Ale teraz? Po tym wszystkim, co się wydarzyło?

„A kiedy?” Larisa znów sięgnęła po poduszkę. „Kiedy indziej, jak nie teraz? Wiesz, jak w tej piosence – „Jestem wolna jak ptak na niebie”!”

Nina pokręciła głową. Po tym, jak Siergiej zostawił ją dla młodego księgowego miesiąc temu, Larisa nie wychodziła z domu przez dwa tygodnie. A teraz to.

„Laris, może nie powinnaś być taka nachalna? Powinnaś odpocząć i pomyśleć.”

„Myślałam o tym od dwudziestu pięciu lat, Ninoczko” – powiedziała Larisa, schodząc z drabiny. „Wiesz, co zrozumiałam? Że całe życie żyłam niewłaściwie. Zawsze było tak: »jak Sierioża uważa za najwygodniejsze«, »jak Sierioża lubi«. A teraz – to już koniec! Teraz będzie tak, jak chcę!”

Wskazała gestem cały pokój:

„Ta tapeta – pamiętasz, jak ją wybrałam? »Sieriożenka, podoba ci się ten kolor? A tamten? A może paski byłyby lepsze?«” – naśladowała swój pochlebczy ton. „Ale zawsze marzyłam o turkusie. No to będzie turkus!”

Nina usiadła na jedynym wolnym krześle:

— Czy on wie?

„O czym?” prychnęła Larisa. „O tym, że remontuję mieszkanie? Oczywiście, że nie. On jest teraz zajęty – buduje miłość z tą, jak jej tam, Aloneczka”.

Wymówiła nazwisko rozbijaczki małżeństw z taką pogardą, że Nina zadrżała.

– Ale mówiłeś, że on nawet jeszcze nie odebrał swoich rzeczy?

„Dokładnie!” – rozpromieniła się Larisa. „On przyjdzie – a do tego czasu wszystko tu zmienię. Tak, że w moim życiu nie pozostanie ani ślad po jego obecności”.

Podeszła do okna, w którym kończył się letni wieczór:

„Wiesz, Nin. Na początku myślałam, że to koniec. Co ja bym bez niego zrobiła? Dwadzieścia pięć lat razem, całe moje życie skupione na nim. A potem nagle zdałam sobie sprawę – co on mi dał, poza upokorzeniem? Zawsze niezadowolona, ​​zawsze z czegoś niezadowolona”.

Nina milczała. Co mogła powiedzieć? Już dawno zauważyła, że ​​Siergiej traktuje żonę jak służącą. Ale czy Larisa w ogóle słuchała? Ciągle go usprawiedliwiała – był zmęczony, miał problemy w pracy, taka już jego natura.

„A teraz” – kontynuowała Larisa – „czuję się, jakbym się obudziła. I wiesz co? Jestem nawet wdzięczna tej Alonce! To tak, jakby uwolniła mnie od czaru”.

Wróciła do ściany:

Więc nie martw się. Nie zwariowałem. Wręcz przeciwnie, po raz pierwszy od wielu lat zacząłem żyć.

Przez następny tydzień w mieszkaniu wrzało. Larisa zdawała się próbować nadrobić zaległości w pracy, które straciła w czasie małżeństwa. Nie tylko malowała ściany – zmieniała swoje życie, warstwa po warstwie, niczym farba na ścianach.

Stara sofa, którą Siergiej tak uwielbiał, trafiła do kosza. Na jej miejscu stanęła przytulna turkusowa sofa – dokładnie taka, o jakiej Larisa zawsze marzyła.

Ciężkie brązowe zasłony („Po co nam te falbanki? Przecież najważniejsze, żeby światło nie wpadało!”) ustąpiły miejsca jasnym, morskozielonym zasłonom.

I jego rzeczy. Wszystkie te garnitury, koszule, krawaty – wszystko, co planował zabrać – starannie poskładała do wielkich worków na śmieci. Każda rzecz bolała ją w sercu, ale Larisa uparcie kontynuowała pracę.

„To tutaj lubił siadać i oglądać telewizję. I tu zawsze stały jego buty. A to jego ulubiony kubek”. Metodycznie pozbywała się przedmiotów, które jej o nim przypominały. Jakby wymazywała go ze swojego życia, strona po stronie.

Kiedy w wyznaczonym dniu zadzwonił dzwonek do drzwi, mieszkanie całkowicie się odmieniło. Jasne i przestronne, z akcentami turkusu w detalach, zdawało się tchnąć świeżością i nowym życiem.

Larisa otworzyła drzwi. Stał tam Siergiej – tak znajomy, a jednocześnie tak obcy. Obok niego stała młoda blondynka, ta sama Alyonoczka.

„Cześć” – mruknął. „Idziemy po swoje rzeczy”.

Larisa odsunęła się, żeby ich przepuścić. Z przyjemnością patrzyła, jak jego twarz się wydłuża, a oczy rozszerzają.

„Co tu się stało?” Rozejrzał się dookoła, nie poznając mieszkania, w którym mieszkał przez ćwierć wieku.

„Remont” – odpowiedziała spokojnie Larisa. „To było dawno spóźnione”.

– A gdzie są moje rzeczy?

„Aha” – machnęła ręką w stronę klatki schodowej. „Tam, w torbach. Spakowałam wszystko, możesz wziąć.”

Alyonoczka zacisnęła usta:

„Co masz na myśli mówiąc o torbach? Siergiej, mówiłeś, że masz tu designerskie garnitury, drogie rzeczy.”

„Dokładnie!” – wybuchnął. „Co ty robisz? To są garnitury z…”

„Nie obchodzi mnie, od kogo pochodzą” – przerwała Larisa. „Schludnie je poskładałam, możesz je sprawdzić. Gdzie je przechowujesz, to twoja sprawa”.

„Ale jak mogłeś…” Urwał, patrząc na byłą żonę. Coś w jej spojrzeniu go zatrzymało. Coś nowego, nieznanego – siła, pewność siebie, spokojna godność.

„Mogę wiele, Sierioża” – uśmiechnęła się. „Po prostu tego nie zauważyłeś. A teraz… przepraszam, mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia”.

Przeszła obok nich i podeszła do drzwi:

Ze schodów dobiegł ją oburzony głos Aloneczki:

– Kochanie, ale jak to możliwe? To twoje rzeczy!

„W życiu zdarzają się rozczarowania” – zaśpiewała Larisa pod nosem i zamknęła drzwi.

Był piękny wiosenny dzień. Słońce świeciło tak jasno, jakby i ono cieszyło się z jej uwolnienia. Larisa wzięła głęboki oddech – i nagle zdała sobie sprawę, że się uśmiecha.

Wieczorem przybiegła Nina:

– No i jak jest?

Larisa nalała aromatycznej herbaty do filiżanek:

„Wiesz, myślałam, że będzie bolało bardziej. Myślałam, że go zobaczę i znowu będzie mnie bolało serce. Ale okazało się, że to nic. Pustka. Jakby te dwadzieścia pięć lat nigdy się nie wydarzyło”.

– A co z nim?

„A co z nim?” zaśmiała się Larisa. „Oczywiście, że był oburzony. Jego młody ukochany był szczególnie oburzony – jak to możliwe, garnitury w torbach! Ale wiecie, co jest najciekawsze? Spojrzałam na nie i pomyślałam: „O mój Boże, a myślałam, że ten pluszak to miłość mojego życia? Ten narcystyczny indyk, który nawet w takiej chwili myśli tylko o swoich ubraniach?”

Wzięła łyk herbaty:

„Jak głosi przysłowie: »Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło«. Gdyby nie jego zdrada, żyłabym tak – jak cień, jak dodatek do »wielkiego człowieka«. Ale teraz” – rozejrzała się po odnowionym pokoju – „teraz w końcu żyję dla siebie”.

„I jak tam?” Nina się uśmiechnęła.

„Wiesz” – powiedziała zamyślona Larisa – „nagle uświadomiłam sobie, że mogę robić wszystko. Po prostu wszystko, czego zapragnę! Jeśli zechcę, mogę pomalować ściany na turkusowo. Jeśli zechcę, mogę zapisać się na kurs tańca. A tak przy okazji” – mrużąc oczy, „zapisałam się! I zapisałam się też na kurs cukierniczy”.

„Ojej, daj spokój!” Nina o mało się nie zakrztusiła herbatą. „Mówiłeś, że nie, nie w moim wieku”.

„A teraz zdecydowałem – czemu nie? Mam pięćdziesiąt trzy lata, nie sto trzy. Życie dopiero się zaczyna!”

Podeszła do okna. W odbiciu szyby zobaczyła siebie – szczuplejszą, młodszą, z błyskiem w oczach.

„Wiesz, co zrozumiałam, Nin? Że szczęście nie polega na byciu z kimś innym. Chodzi o bycie sobą. I przez tyle lat nie wiedziałam nawet, kim jestem. Cieniem? Odbiciem? Żoną Siergieja Pietrowicza?”

Nina spojrzała na przyjaciółkę z podziwem. Gdzie się podziała ta zagubiona kobieta, która miesiąc temu szlochała jej na ramieniu? Stała przed nią zupełnie inna Larisa – pewna siebie, spokojna, piękna.

„Kilka dni temu sprzątałam szafę” – kontynuowała Larisa – „i znalazłam mój stary notatnik. Wiesz, co tam było napisane? Lista wszystkiego, co chciałam zrobić w życiu. Spisałam to jeszcze przed ślubem. Były tam podróże, taniec i kursy fotografii. Wszystko, o czym marzyłam. A potem wyszłam za mąż – i jakbym o tym wszystkim zapomniała. To było tak, jakby moje życie się skończyło, a zaczęło życie mojej „żony”.

Wyjęła z kredensu podarty notes:

„I teraz zdecydowałam – zrobię wszystko z listy! Jasne, punkt po punkcie. Najpierw taniec, potem fotografia. A latem pojadę do Petersburga – zawsze marzyłam o białych nocach”.

“Sama?” zapytała zaskoczona Nina.

„Dlaczego nie?” Larisa wzruszyła ramionami. „Już nie boję się samotności. Wiesz, samotność to nie to, gdy nikogo nie ma w pobliżu. To wtedy, gdy ktoś jest w pobliżu, a ty nadal czujesz się samotny. To tak jak ze mną i Siergiejem – jestem mężem, nasze życie jest już poukładane, ale nie ma w nim duszy. Pustka”.

Nalała więcej herbaty:

„I teraz czuję, że żyję. Wiesz? Jakbym obudził się po długim śnie”.

Na zewnątrz zapadał zmierzch. Światło nowego żyrandola (oczywiście z turkusowymi kloszami) delikatnie migotało. Larisa zapadła się w swój ulubiony fotel – mały, przytulny, kupiony pomimo protestów Siergieja („Po co nam kolejny fotel? Gdzie go postawisz?”).

„Wiesz, co jest najbardziej niesamowite?” powiedziała, patrząc na przyjaciółkę. „Nagle zdałam sobie sprawę, że wcale za nim nie tęsknię. Wcale! Nawet go nie pamiętam, wyobrażasz sobie?”

„Może jeszcze za wcześnie?” – zapytała ostrożnie Nina. „W końcu minęło niewiele czasu”.

„Nie” – Larisa pokręciła głową. „Nie czas. Po prostu w końcu zobaczyłam prawdę. Wiesz, to tak, jakbym założyła okulary i świat stał się jaśniejszy. Nie kochałam jego, ale jakiś jego obraz. Wyobrażałam sobie idealnego męża i starałam się dopasować do niego prawdziwego Siergieja. Ale on po prostu był sobą – samolubnym, narcystycznym mężczyzną, który traktował mnie jak coś oczywistego”.

„Wiesz” – powiedziała Nina, dopijając herbatę – „zazdroszczę ci”.

„Co?” zapytała zaskoczona Larisa. „Bo twój mąż odszedł?”

„Nie” – Nina pokręciła głową. „Bo potrafiłaś zacząć wszystko od nowa. Nie załamałaś się, nie poddałaś. Ciekawe, czy ja też bym tak potrafiła?”

„Dasz radę” – powiedziała Larisa z przekonaniem. „Każda kobieta da radę. Po prostu od dzieciństwa uczymy się, że bez mężczyzny jesteśmy niekompletne. Że musimy być cierpliwe, wybaczać, dostosowywać się. Ale prawda jest taka, że ​​po prostu trzeba żyć. Swoim życiem, a nie cudzym”.

Podeszła do kredensu i wyjęła butelkę wina:

— Wypijmy. Za nowe życie!

„Za nowe życie” – zgodziła się Nina. „I za nowego ciebie!”

Tydzień później zadzwonił Siergiej. Larisa właśnie wróciła z zajęć – ręce miała uwalane mąką, fartuch umazany czekoladą, a na stole stygło świeżo upieczone ciasto.

„Lara” – jego głos brzmiał niezwykle niepewnie. „Czy mogę z tobą porozmawiać?”

„O czym?” zapytała spokojnie, patrząc na tort. Wierzch potrzebował dekoracji – może czekoladowych róż?

„Myślałem…” zawahał się. „Może pospieszyliśmy się z rozwodem? Może powinniśmy to przedyskutować?”

Larisa się uśmiechnęła. Miesiąc temu pobiegłaby do niego – po prostu zadzwoń! Ale teraz…

„Nie, Sierioża” – powiedziała cicho. „Nie spieszyło nam się. Wręcz przeciwnie, spóźniliśmy się. O jakieś dwadzieścia lat”.

„Ale co z tym?” – zawahał się ponownie. „Co z naszymi wspólnymi latami?”

„Były” – odpowiedziała po prostu. „A teraz ich nie ma. Tak jak tej tapety, którą tak uwielbiałeś. Wiesz, czasami trzeba zrobić remont – nie tylko w mieszkaniu, ale w życiu”.

„A co mówi twoja Aloneczka?” – zapytała po chwili.

„Zerwaliśmy” – przyznał. „Okazała się inna, niż myślałem”.

„Widzisz” – Larisa spojrzała na swoje pokryte mąką dłonie. „Wszystko poszło idealnie. Ty znalazłeś to, czego szukałeś, a ja znalazłam to, co straciłam”.

— Co straciłeś?

„Ja” – odpowiedziała po prostu. „Do widzenia, Sierioża. I dziękuję”.

„Po co?” zapytał ze zdumieniem.

— Za pomoc w obudzeniu.

Rozłączyła się i wróciła do tortu. Róże w czekoladzie były zbyt banalne. Wystarczyłaby odrobina drobnych niezapominajek w śmietanie – błękitnych jak wiosenne niebo. Jak jej nowe życie – lekkie, świeże, pełne nadziei.

Wieczorem zadzwoniła Nina:

– Jak się masz?

„Wszystko w porządku” – uśmiechnęła się Larisa. „Siergiej zadzwonił i poprosił, żebym wszystko oddała. Wiesz, myślałam, że będzie bolało. Ale okazało się, że nie. Teraz jest jak postać ze starego filmu – wciąż go pamiętasz, ale emocje zniknęły”.

Spojrzała na tort ozdobiony niebieskimi kwiatami:

— Chodź na herbatę! Stworzyłem tu takie cudo — przeszedłem samego siebie!

– Już teraz?

„Dlaczego nie?” – zaśmiała się Larisa. „Życie jest za krótkie, żeby odkładać radość na później. Teraz wiem to na pewno!”