Anna Pietrowna całe życie mieszkała w małej chatce na obrzeżach wioski. Miała już 96 lat i wszyscy w wiosce znali ją jako życzliwą, ale bardzo skromną kobietę.

W swoim czasie wychowała pięcioro dzieci, ale wszystkie już dawno przeprowadziły się do miasta i rzadko odwiedzały matkę. Chata, w której mieszkała, była stara, ale mimo swoich lat wciąż przytulna.

Pewnego jesiennego dnia do wioski przybył mężczyzna o imieniu Michael. Był bezdomnym, który stracił wszystko, co miał i szukał schronienia, aby przeczekać zimne noce.

Widząc Annę Pietrownę na jej ganku, Michaił, pokonany przez nieśmiałość, podszedł do niej i poprosił o trochę wody. Staruszka z uśmiechem zaprosiła go do środka, poczęstowała gorącą herbatą i zaoferowała coś do jedzenia.

Przy herbacie Michaił opowiedział Annie Pietrownej swoją historię: był zwykłym robotnikiem, ale stracił pracę, potem dom, a w końcu wylądował na ulicy. Starsza kobieta słuchała go uważnie, a potem nagle powiedziała: „Mikhail, możesz tu zostać, jeśli chcesz. Nie mam nikogo, a ta chata i tak wkrótce będzie pusta. Możesz tu mieszkać jak w swoim domu”.