Wszystko zaczęło się od żartu. Planowałyśmy cichy wieczór panieński – deser, drinki, może trochę odwiedzin barów – gdy Salome powiedziała:
„A co jeśli zaprosimy babcię?”

Wszyscy się śmialiśmy. Ale potem… faktycznie ją zaprosiliśmy.

Babcia pojawiła się w swojej charakterystycznej dzianinowej kamizelce, efektownych kolczykach i bluzce z nadrukiem motyli. Wyglądała jak chodząca patchworkowa kołdra – a jednak była absolutną ikoną. Ludzie odwracali głowy, gdy wchodziliśmy do baru.

Na początku postanowiliśmy, że szybko wypijemy kawę i zjemy kawałek ciasta, a potem zabierzemy ją do domu. Jednak tak się nie stało. Babcia zamówiła cappuccino i szklankę czegoś, czego nazwy nawet nie potrafiliśmy wymówić. Puściła oko do kelnera, jakby to on zarządzał lokalem.

Opowiadała historie, których nigdy wcześniej nie słyszeliśmy – o tańcu boso w Pradze, o wkradaniu się do barów jazzowych w latach 60. i o facecie o imieniu Enzo, który mógł, a mógł nie być członkiem mafii. Zostaliśmy wciągnięci.

Potem poprosiła mnie do tańca. „Nie krępuj się” – powiedziała, kołysząc biodrami, jakby nie miała prawie dziewięćdziesięciu lat. A potem oklaski? Jakby była gwiazdą przedstawienia.

Najdziwniejsze było to, że uświadomiliśmy sobie, że nigdy nie widzieliśmy jej od tej strony. Dla nas Babcia zawsze była słodką, cichą matriarchą, która piekła najlepsze ciasteczka i opowiadała historie o „dobrych starych czasach”. Nie spodziewaliśmy się, że będzie taka… żywa. Była niczym ukryta skrzynia skarbów, pełna śmiechu, opowieści i energii, o której istnieniu nie mieliśmy pojęcia.

Wkrótce cały bar zaczął się na nas patrzeć. Nie tylko z powodu jej wieku, ale również z powodu światła i radości, które wnosiła do pomieszczenia. Kiedy kręciła mną podczas drugiej piosenki, zauważyłem, że wszyscy się uśmiechali i klaskali. Poczułam dziwne poczucie dumy, jakby Babcia stała się symbolem radości, za którym każdy chciał podążać.

Śmialiśmy się, tańczyliśmy, rozmawialiśmy godzinami, jakbyśmy mieli mnóstwo czasu. Kiedy wieczór dobiegł końca, byliśmy przepełnieni radością, jakiej nie czuliśmy od dawna.

Wioząc ją do domu, zauważyłem coś. Była cichsza, bardziej zamyślona. Odchylając się do tyłu na siedzeniu pasażera, powiedziała:
„Wiesz, kiedyś myślałam, że życie polega tylko na tym, żeby przez nie przejść. Ale dziś przypomniałam sobie, co znaczy naprawdę żyć”.

Jej słowa utkwiły mi w pamięci. I wtedy zrozumiałem: być może potrzebowaliśmy tego wieczoru tak samo mocno, jak ona.

Następnego dnia, przeglądając media społecznościowe, zobaczyłam post jednej z dziewczyn: zdjęcie nas tańczących i podpis:
„Pierwszy wieczór panieński babci… i skradła całe show. #Legenda”.

Wtedy dotarło do mnie, że nie tworzyliśmy po prostu zabawnego wspomnienia. Przypadkowo natknęliśmy się na coś głębszego. Szliśmy dalej myśląc, że to po prostu głupi pomysł, coś błahego. Ale w efekcie otrzymaliśmy przypomnienie, jak łatwo jest przestać żyć – jak łatwo jest pozwolić, aby nasze zmartwienia, rutyna i oczekiwania wzięły górę i wyparły prawdziwą radość.

Ale ta noc nie była końcem.

W kolejnych tygodniach wszystko się zmieniło. Zaczęliśmy spotykać się z moją babcią raz w miesiącu. Desery, muzyka na żywo, koktajle – wszystko to stało się już tradycją. A teraz nie dotyczyło to tylko jej. Sami zaczęliśmy się tego spodziewać. Stało się radosne, spontaniczne i naprawdę obecne, nie tylko jako dotrzymywanie towarzystwa babci.

Pewnego piątku, kilka miesięcy później, poszliśmy znowu do tego samego baru, spodziewając się, że wszystko będzie jak zwykle. Ale tym razem babcia się nie pojawiła.

Salomeya próbowała do niej dodzwonić się kilka razy, ale nikt nie odbierał. Uznaliśmy, że albo jest zmęczona, albo chce spędzić spokojny wieczór w domu.

W tym momencie dostałem wiadomość od mojej mamy:
„Babcia jest w szpitalu. Dziś po południu upadła, ale lekarze mówią, że będzie dobrze. Nie martw się za bardzo – będę cię informować na bieżąco”.

Ta wiadomość spadła na mnie niczym grom z jasnego nieba. Babcia zawsze czuła się niezwyciężona. Nie spodziewałeś się, że zetkniesz się z myślą, że czas może się skończyć. Była tak pełna życia, że ​​nigdy nie przyszło nam do głowy, że cokolwiek mogłoby ją spowolnić.

Z bijącym sercem pobiegliśmy do szpitala.

Kiedy przyjechaliśmy, babcia siedziała w łóżku z nogą w gipsie i wciąż się uśmiechała.

„Nie myślałam, że spędzę piątkowy wieczór w ten sposób” – powiedziała z uśmiechem.

Poczułem ulgę. Spodziewałam się strachu, paniki, może nawet łez, ale ona była tam i jak zwykle to wszystko zignorowała.

Powiedziała nam, że wszystko u niej w porządku. To nic poważnego – po prostu potknęłam się o dywan w salonie. Lekarze dobrze się nią zaopiekowali i za kilka dni wróci do domu.

Po czym ściszyła głos. Pochyliła się i powiedziała:
„Myślałam o tamtej nocy. Dziewczyny, jesteście w jakiś sposób wyjątkowe. Sprawiacie, że przypominam sobie, jak to jest naprawdę żyć. Tańczcie dalej. Nie czekajcie, aż życie zwolni. Sprawcie, aby każda noc była niezapomniana – nie potrzebujecie powodu”.

Skinęłam głową, powstrzymując gulę w gardle. Bałam się – bałam się, że to ostrzeżenie, że czas ucieka. Ale nic nie powiedziałem. Uśmiechnęłam się tylko, tak jak ona zawsze się do nas uśmiechała.

Powiedziałem jej:
„Babciu, będziemy dalej tańczyć”.

I w tym momencie uświadomiłem sobie coś, co zapamiętam na zawsze:
nie chodzi o to, ile nocy nam jeszcze pozostało.
Wszystko zależy od tego, jak postanowimy przeżyć każde z nas.
Czas jest nieprzewidywalny, ale chwile, które tworzymy, mogą trwać długo.

Tydzień po jej powrocie do domu zorganizowaliśmy kolejny wieczór panieński. Ale tym razem nie chodziło tylko o zabawę. Chodziło o tworzenie wspomnień, troskę o siebie nawzajem i celebrowanie życia.

Tańczyliśmy. Śmialiśmy się. Zrobiliśmy mnóstwo zdjęć.
A co najważniejsze, złożyliśmy obietnicę:
nigdy więcej nie będziemy żyć bez babci.

Była kimś więcej niż tylko bohaterką przyjęcia.
Była nicią, która nas łączyła.
Żywe przypomnienie, że bez względu na wiek, zawsze możesz wybrać jak naprawdę żyć.

Więc miesiąc po miesiącu dotrzymywaliśmy obietnicy – ​​zarówno danej jej, jak i sobie.
Już nie zapraszaliśmy babci do siebie.
To był nasz wieczór – pełen śmiechu, miłości i wszystkiego, co naprawdę ważne.

Życie jest ulotne.
Czasami wystarczy nam małe przypomnienie, żeby zwolnić i docenić piękno w tym, co zwyczajne – w ludziach, chwilach, radości.

Na żywo teraz.
Nie odkładaj szczęścia na później.

Jeśli masz okazję kochać, śmiać się, tańczyć – zrób to.
Nigdy nie wiesz, kiedy ta szansa może być twoją ostatnią.

Więc powiedz komuś, że go kochasz.
Daj im znać, że nie muszą czekać na idealny moment.
W pełni przeżywając chwile, które mają, potrafią stworzyć najlepsze chwile.