Kiedy moi przyjaciele wręczyli mi pięknie zapakowane pudełko z okazji moich urodzin, poczułem radość.

Ten rok był trudny i z utęsknieniem czekałam na wieczór imprezowy.

Ale gdy tylko zobaczyłam prezent, moje serce zamarło – nie ze szczęścia, a ze zdziwienia.

To był zegarek.

Nie byle jaki zegarek.

I **dokładnie te** zegarki.

Ten sam model, ten sam kolor, ta sama marka, którą kupiłem dla mojej byłej kilka miesięcy temu.

Żołądek mi się skręcił.

Uśmiechnęłam się szeroko i ostrożnie rozpakowałam paczkę, mając nadzieję — a właściwie modląc się — że się myliłam.

Ale nie, ciężar w moich dłoniach był zbyt znajomy.

Mój umysł gorączkowo szukał wyjaśnienia.

Zbieg okoliczności?

Być może, ale coś w ich oczach, w ich niecierpliwym oczekiwaniu na moją odpowiedź, sprawiło, że zrobiło mi się zimno.

„Podoba ci się, prawda?” — Lisa, moja najlepsza przyjaciółka, szturchnęła mnie w bok i szeroko się uśmiechnęła.

Przełknęłam ślinę.

„Tak… bardzo piękne.”

“Z pewnością!” — wtrącił Jake.

„Spędziłeś tygodnie na wybieraniu tego dla Alexa.”

Oto jest.

Potwierdzenie tego, czego tak bardzo się obawiałem.

Wiedzieli.

Moi przyjaciele, ludzie, którym ufałam, **celowo** dali mi ten sam prezent, na który tak ciężko pracowałam, wybierając go dla mojego byłego chłopaka, Alexa.

I im się to **podobało**.

Mieszanka zażenowania, złości i zdrady gotowała się we mnie.

Położyłem zegarek na stole i wziąłem głęboki oddech.

„Więc… wszyscy myśleliście, że to będzie zabawne?”

Lisa wzruszyła ramionami.

„Uważaliśmy, że to symboliczne.

Byłaś załamana, gdy Alex odszedł, i cały czas powtarzałaś, jaki ten zegarek był idealny.

A teraz masz te same.

Zacisnąłem szczękę.

„Masz na myśli ten sam zegarek, na który **ja** oszczędzałam tygodniami i który kupiłam za **własne** pieniądze, a on go po prostu wyrzucił, jakby był czymś niepotrzebnym?”

„Dokładnie” – Jake skinął głową.

„Teraz są twoje.

To tak, jakbyś odzyskiwał kontrolę.

Kontrola?

To było ostatnie co poczułem.

Rozejrzałem się wokół stołu.

Wszyscy śmiali się, jakby to był jakiś świetny żart, pięknie zamknięte koło.

Ale dla mnie to było okrutne.

Przez wiele miesięcy starannie wybierałam ten zegarek dla Alexa, myśląc, że będzie symbolem naszego związku, naszej przyszłości.

A kiedy nagle mnie zostawił, zmuszona byłam patrzeć, jak niemal natychmiast zaczął spotykać się z kimś innym, jakby nasze lata spędzone razem nic nie znaczyły.

A teraz moi tak zwani przyjaciele rzucili mi tę bolesną chwilę prosto w twarz, udając, że to jakaś forma wyzwolenia.

Wstałem.

„Nie chcę ich.”

Uśmiech Lisy zniknął.

“Co?”

„Nie chcę ich” – powtórzyłem.

„Wszyscy myśleliście, że to zabawne, ale tak nie było.

To jest upokarzające.

Nie dałeś mi miłego prezentu – po prostu przypomniałeś mi, co straciłem.

Jake zmarszczył brwi.

„To nie jest sprawiedliwe.

Chcieliśmy po prostu pomóc ci iść dalej.

“Pójść dalej?” — Zaśmiałam się gorzko.

„Zmuszasz mnie do ponownego przeżycia jednego z najgorszych momentów mojego życia?

To nie jest żaden krok naprzód, to tylko sól na ranę.

Przy stole zapadła cisza.

Złapałam torbę, serce waliło mi jak szalone.

„Prawdziwi przyjaciele tak nie robią.

„Oni nie robią sobie żartów z twojego bólu.”

Lisa sięgnęła po moją dłoń.

“Czekaj, nie…”

Ale ja już wychodziłem, zostawiając zegarek na stole.

Tego wieczoru uświadomiłem sobie coś ważnego.

Zbyt długo przebywałam wśród ludzi, którzy myśleli, że moje złamane serce to żart i nie brali moich uczuć na poważnie.

Zasługuję na coś lepszego.

I od tamtej chwili obiecałam sobie, że będę się otaczać tylko tymi, którzy naprawdę mnie doceniają.

To był **prawdziwy** prezent.