Lena przez całe życie czuła się wykluczona, pozbawiona prawa do uczestnictwa w ważnych momentach. Nie zapraszano jej na śluby braci i sióstr; traktowano ją jak osobę z zewnątrz. Ale gdy nadszedł czas jej ślubu i odmówiła zaproszenia gości, prawda w końcu wyszła na jaw… Stając w obliczu zdrady, Lena dokonuje wyboru, który prowadzi ją do najszczęśliwszego dnia w jej życiu.

Zawsze marzyłam o ślubach.

Nie chodzi o bajkowe uroczystości z wystawnymi, białymi sukniami i wystawnymi bankietami, ale o proste chwile. Chciałem po prostu usiąść na ceremonii, zobaczyć, jak moi bracia i siostry składają sobie przysięgę wierności i być częścią ich szczęścia.

Ale nigdy nie dano mi takiej szansy.

Za każdym razem zostawałem w tyle.

Mój starszy brat, Oak, ożenił się, gdy miałem dziesięć lat.

„Lena, jesteś jeszcze za mała” – mówili mi.

Kiedy miałam dwanaście lat, odbył się kolejny ślub, ale znów nie zostałam zaproszona. Mając piętnaście lat, błagałam siostrę Ivy, żeby zrobiła wyjątek, ale ona tylko obdarzyła mnie sztucznym, współczującym uśmiechem.

– Jeśli cię wpuszczę, Lena, będę musiał zawołać też inne dzieci. To byłoby niesprawiedliwe, wiesz.

Długo próbowałem zrozumieć, kiedy to będzie „sprawiedliwe”.

Mając siedemnaście lat, mój brat Silas ożenił się. W tym momencie było mi już to obojętne. Potem jego brat bliźniak Ezra wziął ślub, ale nawet nie zapytałam, czy mogę przyjść.

Jaki jest sens? Dlaczego muszę prosić o możliwość uczestnictwa w ślubach mojej rodziny?

Ale najgorsze było to, że mój kuzyn, który właśnie skończył osiemnaście lat, dostał zaproszenie. A ja nie.

Przesłałem im uprzejme gratulacje i spędziłem wieczór w swoim pokoju z moim chłopakiem Rowanem, który jest teraz moim narzeczonym.

To był ostatni raz, kiedy pozwoliłem sobie na odczucie bólu z ich powodu.

Kiedy nadszedł czas planowania mojego własnego ślubu, podjęłam prostą decyzję:

Żaden z nich nie otrzyma zaproszenia.

– Jesteś pewna, Lena? Zapytał Rowan, patrząc na makiety naszych zaproszeń ślubnych. „Wiem, że zachowywali się… nie najlepiej. Ale czy naprawdę chcesz zrobić to samo? Może lepiej pokazać im, że jesteś ponad to? Do czego jeszcze jesteś zdolny?

„Nie będę do nich dzwonić, Rowan” – odpowiedziałem stanowczo. — Muszą zrozumieć, że ich działania mają konsekwencje. A jednym z nich jest to, że nie będę na moim ślubie. Nie będą się śmiać, płakać, klaskać, rzucać ryżem czy konfetti. NIE.

„Jak mówisz, kochanie” – skinął głową i nalał mi kieliszek wina. — Po prostu… mamy dopiero dwadzieścia trzy lata. Bierzemy ślub wcześniej. Nie chcę, żebyś później żałował, że na przykład nie zaprosiłeś swojej mamy.

Uśmiechnęłam się, widząc jego zaniepokojenie.

– Nie żałuję, Rowan. Obiecuję.

Zaproszenia zostały wysłane, ale moja rodzina wkrótce zauważyła ich nieobecność.

Wpadli do mojego mieszkania niczym siły specjalne i zażądali wyjaśnień.

— Leno, dlaczego nie dostaliśmy zaproszenia na twój ślub? Zapytał Oak, krzyżując ramiona.

Oparłem się o framugę drzwi i skrzyżowałem ramiona w odpowiedzi.

Czekałem na ten moment. Lata.

– Nie chcieliście mnie na waszych ślubach. Żaden z was. I co zgadnij? Nie chcę cię u siebie. To jest podstawowa logika.

W pokoju zapadła cisza.

Na twarzach rodziny malowało się zmieszanie i oburzenie.

– To jest inne! — wybuchnęła Ivy. — Był alkohol i hałaśliwi wujkowie! Chroniliśmy cię, Lena!

Zaśmiałem się. Gorzkie i złe.

— Impreza mnie nie interesowała. Chciałem tylko zobaczyć twój ślub. Jesteście moją rodziną. Moi starsi bracia i siostry, których kochałam bardziej niż kogokolwiek innego na świecie. Chciałem tylko być tego częścią.

Wtedy interweniowała moja matka, Marigold.

– To jest okrutne! — krzyknęła. – Chcę, żeby wszystkie moje dzieci były razem w tym pięknym dniu!

Pochyliłem głowę.

„Jak ciekawie, mamo” – powiedziałem, patrząc na moje rodzeństwo. – Ale nie obchodziło cię, że zostałem wykluczony z ich wspaniałych dni.

Na ich twarzach pojawiło się poczucie winy. Wymienili niezręczne spojrzenia. Chciałem, żeby to poczuli. Żeby zrozumieli.

„To nie było nic osobistego, Leno” – mruknął Oak.

Zatrzymałem się.

— Dla mnie to było coś osobistego.

Znów cisza. Ivy próbowała zawołać mojego psa. Zignorował ją.

Wziąłem głęboki oddech. Potrzebowałem odpowiedzi. Albo przynajmniej jakieś zakończenie tej historii.

— Wiesz co? OK. Zaproszę cię. Ale tylko pod jednym warunkiem.

Ożywili się, mając nadzieję na zadośćuczynienie.

– Który? — zapytała matka.

— Powiedz mi prawdę. Wszystko. Żadnych kłamstw, żadnych wymówek. Dlaczego nigdy nie zostałem zaproszony?

W pokoju zrobiło się zbyt cicho.

Serce mi się ścisnęło.

Było tu coś więcej.

Dąb westchnął ciężko.

– Naprawdę nie wiesz?

— Nie wiem co?

Bracia i siostry spojrzeli po sobie, jakby zastanawiając się, kto odważy się powiedzieć prawdę.

Na koniec Ivy opadła na kanapę i złożyła ręce na kolanach.

– Lena… nie jesteś naszą siostrą.

Jej słowa były dla mnie jak policzek.

– Co? — Wydechnęłam.

„Jesteś naszym kuzynem” – kontynuowała. – Brat naszego ojca wychował cię sam, ale kiedy zachorował i zmarł, nasi rodzice przyjęli cię pod swój dach. Nie wiemy, kim jest twoja matka, ani gdzie jest.

Świat wokół mnie zaczął wirować.

– NIE. Nie, to nieprawda! Żartujesz?!

Mój ojciec, Ellis, milczał i patrzył w podłogę.

– Kochanie, mieliśmy ci powiedzieć…

– Gdy?! W wieku czterdziestu lat? W wieku pięćdziesięciu lat? Na łożu śmierci?

Ezra westchnął i zadał ostateczny cios.

— Byliśmy dziećmi. A ty, Lena… domagałaś się uwagi. Ale nie byłaś naszą siostrą, więc… trzymaliśmy się trochę na dystans. Pewnie to poczułeś. Myślałam, że to po prostu kwestia wieku, prawda?

Spojrzałem na niego powoli, nie poznając tego mężczyzny.

— Czy dystansowałeś się od siebie? To znaczy, że zdecydowałeś, że nie jestem twoją rodziną.

Nie zaprzeczył.

Oddychałam z trudem, trzymając się kurczowo oparcia krzesła.

Przez całe życie walczyłem o miejsce w rodzinie, do której nigdy nie należałem.

Prawie nie pamiętam, kiedy opuściłem mieszkanie. Po prostu wyszedłem na wieczorny chłód.

Nie wiem jak długo się błąkałem, ale w końcu znalazłem się w domu Rowana.

Wyszedł do mnie, nakrył mnie swoim kapturem i w milczeniu usiadł obok mnie.

„Nie wiem, kim jestem” – wyszeptałem.

„Jesteś moja” – powiedział.

Zamknąłem oczy.

– Uciekajmy.

I uciekliśmy.