Ignat, który wyrzucił żonę i dziecko na ulicę bez grosza przy duszy, nie mógł sobie wyobrazić, że pewnego dnia przypadkowe spotkanie z byłą rodziną sprawi, że pożałuje tego, co zrobił.

Ignat stał przy oknie, bębniąc palcami o parapet.

Za szybą padał lekki deszcz, zamieniając marcowy wieczór w szary całun.

W mieszkaniu panowała ciężka cisza, przerywana jedynie cichym szlochem Mariny i szelestem jej toreb, gdy pospiesznie pakowała swoje rzeczy.

„Chcę, żebyś zniknął stąd w ciągu godziny” – mruknął, nie odwracając się. „I zabierz dziecko”.

„Ignat, opamiętaj się!” – głos Mariny drżał. „Dokąd jedziemy? Nie mam nawet pieniędzy na wynajęcie mieszkania!”

„To twój problem” – warknął. „Powinnaś była o tym pomyśleć, zanim szeptałaś o tym za moimi plecami do swoich przyjaciół”.

Pięcioletni Sasza, nie rozumiejąc, co się dzieje, przytulił się do nogi matki i spojrzał na ojca szeroko otwartymi, przestraszonymi oczami.

„Tato, nie wysyłaj nas stąd” – mamrotało dziecko.

Ignat w końcu się odwrócił. Jego wzrok był zimny jak lód:

• Powiedziałem już wszystko. Wynoś się stąd.

Marina, obejmując syna, po raz ostatni spojrzała na męża:

„Pożałujesz tego, Ignat. Przysięgam, że pożałujesz.”

Drzwi wejściowe zatrzasnęły się z hukiem. Ignat nalał sobie koniaku i uśmiechnął się szeroko. Czy będzie żałował? Mało prawdopodobne. Bez niego ta nieudacznica daleko by nie zaszła. Przez miesiąc będzie się włóczyć po wynajętych mieszkaniach – a potem wróci na czworakach, błagając go, żeby ją przyjął. Ale on będzie nieugięty.

Nie mógł sobie nawet wyobrazić, jak bardzo się mylił.

Minęło pięć lat.

Ignat siedział przy stoliku w restauracji Metropol, roztargnionym wzrokiem studiując kartę win. Naprzeciwko niego siedział jego partner biznesowy, Viktor, omawiający ich najnowszą transakcję.

“Spójrz na tę kobietę!” Victor nagle gwizdnął, kiwając głową w stronę wejścia.

Ignat nonszalancko odwrócił głowę i zamarł. Marina wchodziła do restauracji. I jaka Marina! Elegancka czarna sukienka podkreślała jej idealną figurę, a droga biżuteria lśniła w świetle kryształowych żyrandoli. Promieniowała pewnością siebie i dostojeństwem. Obok niej szedł chłopiec w wieku około dziesięciu lat w nienagannym garniturze – ich syn, Sasza.

„Dobry wieczór, panowie” – rozległ się melodyjny głos. To był maître d’hôtel. „Madame Marina Alexandrovna, stolik jest gotowy”.

„Proszę pani?” – wyszeptał oszołomiony Ignat. „Znasz ją?”

„Jasne!” zaśmiał się Wiktor. „Marina Aleksandrowna jest właścicielką elitarnej sieci spa Żemczużyna. Zaczynała od zera, a teraz jej biznes jest wart miliony. Naprawdę genialna kobieta!”

Ignat poczuł, jak grunt pod nogami mu się zapada. Ta sama Marina, którą wyrzucił za drzwi, mając tylko torbę z ubraniami? Ta, którą spodziewał się, że będzie gniła w nędzy?

„Przepraszam” – mruknął do Victora i, jakby pod wpływem hipnozy, skierował się w stronę ich stolika.

„Marina…” zaczął.

Spojrzała w górę. W jej oczach nie było zaskoczenia ani strachu, tylko chłodny spokój.

– Cześć, Ignat. Dawno się nie widzieliśmy.

„Mamo, kim jest ta osoba?” zapytała Sasza, patrząc z ciekawością na nieznajomego.

Te słowa uderzyły Ignata mocniej niż policzek. Jego własny syn go nie poznał. I jak on mógł? Pięć lat to dla dziecka całe życie.

„To…” Marina zawahała się na chwilę. „Tylko znajoma, kochanie. Złóżmy zamówienie”.

„Tylko znajomy?” Ignat poczuł, jak go coś kipi. „Jestem jego ojcem!”

Sasha podniosła wzrok znad menu:

„Ach, więc to ty nas wyrzuciłeś?” W głosie chłopca nie było ani urazy, ani gniewu, tylko uprzejma obojętność. „Mama powiedziała, że ​​zrobiłeś to, bo nie byłeś gotowy na prawdziwą rodzinę”.

„Sasza” – Marina przerwała mu łagodnie – „nie rozmawiajmy teraz o tym”.

“Czy mogę usiąść?” Ignat wysunął krzesło, nie czekając na pozwolenie.

„Właściwie czekamy na wujka Andrieja” – zauważył Sasza. „Obiecał mi pokazać nowy program do modelowania 3D. Chcę zostać architektem, tak jak on”.

„Wujku Andrieju?” Ignat spojrzał na Marinę. Spokojnie wygładziła serwetkę.

• Tak, mój mąż. Jesteśmy razem od trzech lat.

Ignat poczuł gulę w gardle. Trzy lata… Podczas gdy głaskał swoją próżność, jego syn znalazł nowego ojca.

„Marina, mogę z tobą porozmawiać? Na osobności?” Jego głos drżał zdradziecko.

„Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł” – pokręciła głową. „Wszystko, co należało powiedzieć, powiedzieliśmy pięć lat temu. Ty dokonałeś swojego wyboru, my dokonaliśmy swojego”.

W tym momencie do stołu podszedł wysoki mężczyzna w wieku około czterdziestu lat, o życzliwych oczach i zachęcającym uśmiechu:

• Przepraszam za spóźnienie, kochanie. Korki.

„Andriej!” Sasza podskoczył radośnie. „Przyniosłeś program?”

„Oczywiście, mistrzu!” Andriej poczochrał chłopca po włosach i dopiero wtedy zauważył Ignata. „Dobry wieczór”.

„Ignat już odchodzi” – powiedziała stanowczo Marina.

Ignat powoli wstał od stołu, czując, że ziemia usuwa mu się spod stóp. Andriej, zauważając jego stan, okazał niespodziewaną hojność:

– Może chciałbyś do nas dołączyć? Myślę, że masz o czym rozmawiać.

„Dziękuję” – powiedział Ignat ochryple i usiadł na krześle.

Nad stołem zapadła niezręczna cisza. Kelner przyniósł menu, a wszyscy udawali, że je uważnie studiują. W końcu Andriej przerwał ciszę:

„Sasza, pokaż mi swoje najnowsze szkice. Mówiłeś, że wymyśliłeś coś ciekawego na projekt szkolny”.

Chłopiec z entuzjazmem wyciągnął tablet z plecaka i podszedł bliżej do Andrieja. Zagłębili się w dyskusję, zostawiając Ignata i Marinę samych.

„Nie wiedziałem…” zaczął Ignat.

„Czego właściwie nie wiedziałeś?” – zapytała cicho Marina. „Że przetrwamy bez ciebie? Że mogłabym założyć firmę? Albo że Sasza wyrośnie na wspaniałego chłopca bez twojej pomocy?”

„Wszystko” – przyznał szczerze. „Byłem ślepy. Egoistycznie myślałem tylko o sobie, o swojej karierze”.

„Wiesz, powinnam powiedzieć dziękuję” – powiedziała Marina zamyślona.

“Dziękuję?” zapytał zaskoczony Ignat.

– Tak. Ten wieczór zmienił całe moje życie. Zrozumiałem jasno, że nigdy więcej nie pozwolę nikomu decydować za mnie!

Zaczynała skromnie – otworzyła mały salon kosmetyczny. Pracowała szesnaście godzin dziennie. Sasza często zasypiała tam, na kanapie w kącie.

Przez chwilę milczała, patrząc na syna, który z entuzjazmem coś tłumaczył Andriejowi.

Potem miałam stałych klientów, wzięłam pożyczkę i otworzyłam drugi salon. Ciągle uczyłam się nowych rzeczy, doskonaliłam swoje umiejętności. A kiedy wieczorem kładłam Sashę spać, obiecywałam mu, że wszystko będzie między nami dobrze. I wiesz co? Dotrzymałam tej obietnicy.

Ignat słuchał, nie przerywając. Każde słowo trafiało w sedno, uświadamiając mu skalę swojego błędu.

„A potem poznałam Andrieja” – uśmiechnęła się Marina. „Przyszedł do salonu jako klient – ​​wyobrażasz sobie, odnoszący sukcesy architekt, który dba o siebie? Zaczęliśmy rozmawiać i okazało się, że mamy ze sobą wiele wspólnego. On też zaczynał od zera i ciężko pracował. A co najważniejsze, od razu zaakceptował Saszę”.

„To dobry człowiek” – Ignat musiał przyznać.

„Najlepszy” – powiedziała stanowczo Marina. „Wiesz, co zrobił, kiedy dowiedział się, że Sasza interesuje się architekturą? Zaczął zabierać go do swojego studia i uczyć podstaw projektowania. Razem tworzą modele 3D i omawiają aktualne trendy. Andriej postrzega go nie tylko jako dziecko swojej żony, ale jako osobę, osobę z zainteresowaniami i marzeniami”.

Ignat poczuł gulę w gardle. Przypomniał sobie, jak zbył małego Saszę, gdy ten poprosił go o zabawę, jak bardzo irytowały go jego dziecinne pytania i hałas.

„Wszystko zepsułem, prawda?” zapytał cicho.

„Po prostu pokazałeś nam, że zasługujemy na coś lepszego” – odpowiedziała spokojnie Marina. „I znaleźliśmy to”.

W tym momencie Sasza i Andriej wrócili do rozmowy. Chłopiec promieniał dumą:

„Mamo, wyobraź sobie, wujek Andriej powiedział, że mój projekt mógłby zostać pokazany na prawdziwej wystawie architektury! To prawda, muszę jeszcze trochę popracować nad szczegółami…”

„To wspaniale, kochanie!” Marina się uśmiechnęła.

„Sasza” – powiedział niespodziewanie do siebie Ignat – „czy ja też mogę zobaczyć twój projekt?”

Chłopiec zawahał się na sekundę, po czym spojrzał pytająco na Andrieja. Lekko skinął głową.

„Dobrze” – zgodził się Sasza, podając tablet. „To projekt ekologicznego kompleksu mieszkaniowego. Widzisz, na dachu są panele słoneczne, a tu jest system zbierania wody deszczowej…”

Ignat uważnie słuchał wyjaśnień syna, zdumiony głębią jego wiedzy i dokładnością projektu. Każdy szczegół był na swoim miejscu, każda decyzja uzasadniona. W wieku jedenastu lat Sasza rozumował jak prawdziwy profesjonalista.

„To naprawdę imponujące” – powiedział szczerze Ignat. „Świetnie sobie radzisz”.

„Dziękuję” – powiedział Ignat, widząc, jak Sasza uśmiecha się do niego po raz pierwszy tego wieczoru. „Wujek Andriej powiedział mi, że w architekturze najważniejsza jest dbałość o detale i troska o ludzi, którzy ostatecznie zamieszkają w waszych domach”.

„Twój wujek Andrzej ma niewątpliwie rację” – Ignat skinął głową, czując, jak trudno było mu wypowiedzieć te słowa.

Wieczór dobiegał końca. Kelner przyniósł rachunek, który Andriej natychmiast wziął dla siebie, odrzucając próby Ignata, by zapłacić za wszystkich.

„Wiesz” – powiedział Andriej, wychodząc z restauracji – „jeśli Sasza nie ma nic przeciwko, moglibyście się czasem spotkać. W obecności któregoś z nas, oczywiście”.

Marina milczała, ale nie protestowała. Sasza zastanowił się przez chwilę, po czym skinął głową.

„Możemy. Tylko niczego nie obiecuję, okej? Zobaczymy, co się stanie”.

„Nic nie obiecuję” – zgodził się Ignat, zdając sobie sprawę, że to maksimum, na co mógł liczyć.

Pożegnali się. Ignat patrzył, jak rodzina odchodzi – Andriej trzymał Marinę za rękę, Sasza mówił z entuzjazmem, machał rękami. Byli szczęśliwi i zdrowi bez niego.

Ignat wyjął telefon i wybrał numer swojego psychoterapeuty:

„Dzień dobry, Doktorze. Pamiętasz, jak mówiłeś, że muszę nauczyć się akceptować konsekwencje swoich decyzji? Myślę, że jestem gotowy, żeby nad tym popracować. Naprawdę gotowy”.

Deszcz ustał, a rozgwieżdżone niebo odbijało się w kałużach. Gdzieś w oddali migotały światła wieżowców – może kiedyś wśród nich stanie budynek zaprojektowany przez jego syna. I byłoby cudownie, nawet gdyby Ignat obserwował z boku.