Wydawało się, że Cyryl miał już wszystko poukładane: fikcyjne bankructwo, rozwód, tajne konta.

Zapomniał jednak, że Anya była kimś więcej niż tylko „skromną gospodynią domową”.

Za barszczem i pieluchami czaiła się kobieta, która potrafiła obrócić jego kłamstwa w finansową ruinę.

Kiedy rozwiały się jego ostatnie złudzenia, pozostało tylko jedno pytanie:

co gorsze – utrata firmy czy odkrycie, że żona od dawna grała w swoją własną grę? Historia o tym, jak cicha zemsta staje się głośniejsza niż ryk rozpadającego się imperium.

„Nigdy nie zostaniesz prezesem dużej korporacji, przysięgam” – powiedział Kirill kpiąco, patrząc na żonę z miną doświadczonego psychologa rozczarowanego swoim podopiecznym. „Nic nie rozumiesz o biznesie”.

„Skąd mam wiedzieć?” Anya wzruszyła ramionami, nawet nie odwracając się od kuchenki, gdzie mieszała barszcz – ulubioną potrawę męża. „Nie jestem jakimś superbohaterem z planety Cool Businessmen. Po prostu skromną mamą na pełen etat, z domem, dzieckiem i skarpetkami porozrzucanymi po całym mieszkaniu”.

Ta rozmowa, która w ciągu ostatnich kilku lat stała się już zwyczajem, tak często rozbrzmiewała w ich kuchni, że nawet roczna Maszeńka, siedząca w wysokim krzesełku, odruchowo marszczyła nos, ilekroć tata zaczynał kolejny wykład na temat tego, jak trudno jest prowadzić własną firmę, zwłaszcza gdy żona nie okazuje żadnego wsparcia.

Kirył, dziedziczny przedsiębiorca (według niego), a w rzeczywistości po prostu szczęściarz, który wygrał przetarg na dostawę materiałów budowlanych do centrali w czasie, gdy wszyscy jego konkurenci zbankrutowali, uwielbiał podkreślać swoją wyjątkowość. Czasami Anya czuł się, jakby nosił niewidzialną koronę z napisem „Jestem geniuszem biznesu” i oczekiwał, że wszyscy będą mu się kłaniać.

„Słuchaj” – kontynuował Kirill, kładąc nogi na sąsiednim krześle, nawet nie pytając, czy potrzebuje pomocy. „Jeśli firma nagle zacznie bankrutować, musisz działać szybko i zdecydowanie. Wyeliminuj wszystko, co zbędne, zminimalizuj ryzyko, zachowaj aktywa… Byłbyś w kropce”.

Anya w milczeniu mieszała zupę, myśląc, że mąż nigdy nie narzekał na jej umiejętności kulinarne. Jednak stale kwestionował jej finansjery, mimo że mieszkanie odziedziczone po babci stało się ich domem rodzinnym. A jej pensja jako nauczycielki gry na fortepianie była ich jedynym stałym źródłem dochodu, podczas gdy Kirył „rozkręcał biznes”.

„Dobrze, że nigdy nie będziesz miał takich problemów” – powiedziała, podając mu miskę parującego barszczu. „Jesteś genialnym przedsiębiorcą”.

Nawet nie zauważył ironii – po prostu parsknął satysfakcją i sięgnął po łyżkę.

Rozmowa o bankructwie okazała się prorocza. Tydzień później Kirył wrócił do domu blady jak ściana, z zaczerwienionymi oczami i zapachem taniej whisky. Rzucił teczkę w kąt korytarza i opadł na krzesło, nawet nie zdejmując butów.

„Jesteśmy zrujnowani” – oznajmił dramatycznym głosem godnym nominacji do Oscara. „Całkowicie i nieodwracalnie”.

Ania, która kołysała Maszenkę, zamarła.

– Co się stało?

„Stało się!” Uderzył pięścią w podłokietnik. „Ważny klient zerwał umowę, urząd skarbowy nałożył na nas absurdalne kary, bank żąda wcześniejszej spłaty kredytu… Jesteśmy kompletnie zaskoczeni, rozumiesz?”

Zrozumiała. A przede wszystkim zrozumiała, że ​​Kirył, pomimo wszystkich jego gadek o „odcięciu nadmiaru”, teraz wpadał w panikę.

„Spokojnie” – Anya włożyła dziecko do łóżeczka i podeszła do męża. „Zastanówmy się. Jakie dokładnie są długi firmy?”

„Miliony!” – machnął rękami. „Nasi dostawcy pozywają nas, nie możemy płacić naszym pracownikom, urząd skarbowy grozi zamrożeniem naszych kont… Anya, jesteśmy skończeni”.

Przyjrzała się mężowi uważnie. Przez pięć lat małżeństwa nauczyła się rozpoznawać jego nastroje. Kiedy naprawdę się martwił, jego lewe oko lekko drgało. Teraz było spokojne.

„A co proponujesz?” zapytała ostrożnie.

„Jedynym wyjściem jest całkowita likwidacja naszych zobowiązań”. Kirill nagle się uspokoił i zaczął mówić rzeczowym tonem. „Będziemy musieli sprzedać cały nasz majątek. Mieszkanie przede wszystkim”.

„To mieszkanie?” – wyjaśniła Anya. „Mieszkanie mojej babci, które nie ma absolutnie nic wspólnego z twoją działalnością?”

„Nie twoje, tylko nasze” – poprawił go zirytowany. „Jesteśmy rodziną. I jeśli teraz nie sprzedamy tego dobrowolnie, przyjdą komornicy i wyrzucą nas na ulicę. Tego chcesz?”

Anya usiadła na poręczy sąsiedniego krzesła.

— A co z pieniędzmi ze sprzedaży? Czy wierzyciele wezmą wszystko?

Kirill przygryzł wargę i spojrzał gdzieś na bok.

„Niezupełnie…” Zawahał się. „Jest jedna opcja. Jeśli sfinalizujemy rozwód przed rozprawą, część majątku pozostanie twoja, niezwiązana z działalnością gospodarczą. To standardowa praktyka prawna”.

„Rozwód?” Anya uniosła brwi. „Sugerujesz rozwód, żeby zaoszczędzić pieniądze?”

„To fikcyjny rozwód, głuptasku” – uśmiechnął się i wziął ją za rękę. „To tylko formalność. Sprzedamy mieszkanie, część pieniędzy oddamy wierzycielom, a resztę schowamy na twoim koncie. Potem, jak wszystko się uspokoi, znowu się pobierzemy. Proste!”

Anya spojrzała na jego dłoń, ściskając palce. Zbyt mocno, zbyt pewnie jak na człowieka, którego interes rzekomo chylił się ku upadkowi.

„Dobrze” – powiedziała w końcu. „Jutro porozmawiamy z prawnikiem. Chcę poznać wszystkie szczegóły”.

„Jakie jeszcze szczegóły?” Zmarszczył brwi. „Nie ma czasu na prawników. Musimy działać szybko”.

„Nie będę działać pochopnie, jeśli chodzi o zapewnienie naszej córce dachu nad głową” – warknęła Anya, uwalniając rękę. „Albo zrobimy wszystko zgodnie z prawem i po konsultacji z ekspertem, albo nie zrobimy nic”.

Kirył skrzywił się, ale nie sprzeciwił. Wiedział, że w niektórych sprawach jego cicha, posłuszna żona stawała się bardziej uparta niż osioł.

Prawnik, starsza kobieta, uważnie słuchała opowieści Kiryła o upadku firmy.

„To dziwne” – powiedziała, przeglądając oświadczenia przyniesione przez Kiryła. „Według dokumentów twoja sytuacja jest dość stabilna. Masz długi, ale nie są one krytyczne dla firmy twojej wielkości”.

„To nieaktualne informacje” – przerwał Kirill. „Teraz jest o wiele gorzej. Lepiej opowiedz mi o procesie rozwodowym”.

Prawnik skierował wzrok na Anyę.

— Jesteś pewien, że chcesz rozwodu? Zwłaszcza z małym dzieckiem?

„Nie” – odpowiedziała szczerze. „Ale jeśli to jedyny sposób, żeby uchronić moją córkę przed konsekwencjami bankructwa…”

„Istnieją różne sposoby, żeby to zabezpieczyć” – prawniczka stuknęła długopisem w stół. „Na przykład, twoje mieszkanie, jako majątek przedmałżeński, nie podlega zajęciu z powodu długów twojego męża. Chyba że, oczywiście, byłaś poręczycielką pożyczek”.

Anya pokręciła głową:

– Nie, niczego takiego nie podpisywałem.

„To dlaczego sprzedał mieszkanie?” – prawnik spojrzał pytająco na Kiryła.

„Bo zgodnie z prawem wierzyciele mogą dochodzić połowy majątku wspólnego małżonków” – odpowiedział szybko. „A rozwód pozwoli nam chronić przynajmniej jego część”.

„To prawda, ale tylko w odniesieniu do majątku nabytego w trakcie trwania małżeństwa. Majątek przedmałżeński jest już chroniony”. Prawnik zwrócił się do Anyi. „Jeśli mieszkanie jest twoje, nabyte przed ślubem, to jest całkowicie twoje. Nie odbiorą ci go”.

Kirill wiercił się na krześle.

„To tylko teoria. Ale w praktyce nasze sądy robią, co chcą. Lepiej dmuchać na zimne”.

Prawnik wzruszył ramionami:

— To zależy od ciebie. Ale nie widzę powodu, żeby sprzedawać mieszkanie pilnie.

Kiedy wyszli z biura, Kirył był ponury jak burzowa chmura.

„Ten głupiec nie ma zielonego pojęcia o prawdziwym biznesie” – mruknął. „Słuchaj, zróbmy, co mówię. Przemyślałem to wszystko”.

Anya nie odpowiedziała. W jej głowie kłębiło się zbyt wiele pytań. Skoro mieszkanie było prawnie chronione, po co je sprzedawać? Skoro firma nie była w stanie krytycznym, po co ta cała panika? I dlaczego Kirył tak nalegał na szybki rozwód?

„Muszę pomyśleć” – powiedziała w końcu. „I porozmawiać z mamą”.

„Co twoja matka ma z tym wspólnego?” – wybuchnął Kirył. „To nasza rodzinna sprawa!”

„Ona jest finansistką z trzydziestoletnim doświadczeniem” – przypomniała jej Anya. „I kocha cię jak syna. Może coś zasugeruje”.

To było kłamstwo. Jej matka, Elena Wiktorowna, nie znosiła Kiryła, uważając go za nadętego głupca bez żadnego talentu. Ale Ania wiedziała, że ​​jej mąż boi się teściowej i starał się unikać jej drogi.

„Dobrze” – zgodził się niechętnie. „Tylko nie przeciągaj tego. Czas ucieka”.

Elena Wiktorowna, wysłuchawszy córki, nawet nie próbowała ukryć swojego sceptycyzmu.

„Bankructwo?” prychnęła. „Widziałaś jakieś dokumenty, które to potwierdzają? Zawiadomienia podatkowe? Pozwy sądowe? A może po prostu jego dramatyczne historie?”

Anya zamilkła. Rzeczywiście, nie widziała żadnych dowodów upadku firmy. Tylko słowa Kiryła.

„A po co sprzedawać mieszkanie, skoro prawnie jest chronione przed zajęciem?” – kontynuowała matka. „Nawet jeśli jego firma rzeczywiście zbankrutuje, twoja nieruchomość pozostanie twoja. Dostałaś ją przed ślubem”.

— Kirill twierdzi, że w praktyce sądy mogą podjąć inną decyzję…

„To kompletna bzdura!” – warknęła Elena Wiktorowna. „Zajmuję się bankructwami od czterdziestu lat. Majątek przedmałżeński jest święty. Żaden sąd nie tknie twojego mieszkania”.

Zatrzymała się na chwilę, po czym dodała ciszej:

„Aneczko, pomyśl: jeśli człowiekowi naprawdę zależy na rodzinie, czy będzie upierał się przy sprzedaży jedynego domu, w którym mieszka jego małe dziecko?”

Anya pamiętała, jak bardzo Kirył był zdenerwowany w kancelarii adwokackiej. Jak nalegał na szybki rozwód. Jak unikał udzielania konkretnych odpowiedzi.

„Co sugerujesz?” zapytała cicho.

„Sprawdź go” – odpowiedziała po prostu matka. „Powiedz mu, że zgadzasz się na rozwód, ale sam sprzedasz mieszkanie. A pieniądze pozostaną na twoim koncie do czasu całkowitego wyjaśnienia sytuacji”.

— A co jeśli się nie zgodzi?

„Wtedy dostaniesz odpowiedzi na wszystkie swoje pytania” – Elena Wiktorowna pogłaskała córkę po włosach. „I pamiętaj: możesz w każdej chwili wrócić do mnie z Maszenką. Moje mieszkanie jest wystarczająco duże dla nas wszystkich”.

„Zgadzam się na rozwód” – oznajmiła Anya wieczorem, kiedy Cyryl wrócił do domu. „Ale stawiam warunki”.

Uśmiechnął się promiennie:

– Cokolwiek zechcesz, kochanie! Wiedziałam, że zrozumiesz!

„Sam sprzedam mieszkanie” – powiedziała stanowczo, patrząc mu prosto w oczy. „Za pośrednictwem agencji, którą poleciła mi mama. Pieniądze pozostaną na moim koncie do czasu sfinalizowania rozwodu, a potem zdecydujemy, kiedy je ci przeleję”.

Kirill wyraźnie się spiął, a jego pewny siebie uśmiech zniknął.

„Ale musimy działać szybko. Jeśli będziemy czekać na wasze powolne agencje…”

„Albo tak, albo nic” – warknęła Anya. „To moje mieszkanie i nie pozwolę, żeby ktokolwiek rzucił się na jego sprzedaż”.

Tego wieczoru Kirył był wyjątkowo uprzejmy – położył Maszenkę spać, pozmywał naczynia, a nawet zaproponował wspólne oglądanie filmu. Ania się zgodziła, ale myślami była gdzie indziej. Zaczynała już podejrzewać, że historia o bankructwie nie do końca pokrywa się z wyobrażeniami Kiryła.

Podejrzenia przerodziły się w pewność tydzień później. Maszeńka zachorowała, a Ania postanowiła poszukać termometru w biurku męża. Zamiast tego znalazła wyciągi bankowe – kilka przelewów na dość duże kwoty z dopiskiem „Dla Mamy”.

„Dlaczego potajemnie przekazuje pieniądze swojej teściowej, skoro firma stoi na skraju bankructwa?”

Następnego dnia Anya wykorzystała chwilę, gdy Kirył był pod prysznicem, żeby sprawdzić telefon. Jej korespondencja z matką potwierdziła jej obawy: nie doszło do bankructwa. Firma działała stabilnie, a Kirył metodycznie przelewał pieniądze na konto matki – „na przechowanie”, jak to ujął.

„Więc stąd wzięła się ta historia z sfingowanym rozwodem i sprzedażą mieszkania” – pomyślała Anya. Kirył najwyraźniej przygotowywał drogę ucieczki, zapewniając sobie „zapasowe lotnisko”.

Musiała wykazać się ogromną samokontrolą, by nadal odgrywać rolę posłusznej żony. W jej wnętrzu rozgorzał gniew – nie tylko z powodu zdrady, ale także z powodu tego, jak łatwo Cyryl pozbawił córkę schronienia.

Miesiąc po „ogłoszeniu upadłości” teściowa niespodziewanie pojawiła się w ich mieszkaniu z roszczeniami.

„Kiryusha już mi nie pomaga” – oznajmiła Nina Pietrowna, wciąż ubrana w płaszcz, w korytarzu. „I wiem dlaczego”.

Ania, kołysząc Maszenkę do snu, uniosła brwi ze zdziwienia:

— O czym mówisz?

„Nie udawaj!” prychnęła teściowa. „Gdybyś pomógł synowi w interesach zamiast siedzieć w domu z dzieckiem, jego firma by się nie rozpadła!”

Anya ledwo powstrzymała śmiech:

„Nino Pietrowna, mówisz poważnie? Sam Kirył nalegał, żebym rzuciła pracę i skupiła się wyłącznie na domu i dziecku”.

„Wszyscy tak mówią! Ale normalna żona powinna zrozumieć, że jej mąż potrzebuje pomocy. Zamiast tego pozwoliłaś mu upaść! A teraz nie może nawet pomóc swojej matce!”

Ania ostrożnie ułożyła śpiącą Maszenkę w łóżeczku i wyprostowała się:

– Chodźmy do kuchni, nie obudźmy dziecka.

Gdy usiedli przy stole, Anya zapytała wprost:

„Nino Pietrowna, czy wiesz, że nie ma żadnego bankructwa? Firma Kiryła działa normalnie”.

Teściowa zamrugała, wyraźnie zdezorientowana:

– Co za bzdura? Kiryusha powiedział…

„Kiryusha mówi wiele rzeczy” – przerwała cicho Anya. „Ale dokumenty mówią coś innego. I twoje regularne przelewy od syna też mówią coś innego”.

Teściowa zarumieniła się i wpatrywała w kubek. Było oczywiste, że wypuściła kota z worka.

„Nie rozumiem, o czym mówisz” – mruknęła. „Kirill mi pomaga, jak każdy dobry syn. To nie znaczy, że nie ma problemów”.

„Nino Pietrowna” – Anya pochyliła się do przodu – „Kiryl planuje się ze mną rozwieść, sprzedać moje mieszkanie i zniknąć z pieniędzmi. Czy jesteś w to zamieszana?”

„Jakież to okropne! Jak możesz tak mówić o moim synu?” Teściowa była wyraźnie zaskoczona pytaniem.

Ale w jej oczach błysnęło coś przypominającego poczucie winy. Wiedziała. Może nie wszystkie szczegóły, ale ogólny zarys – na pewno.

Rozwiązanie było niespodziewanie proste. Anya zgodziła się na przyspieszoną procedurę rozwodową, o którą Kirill tak zabiegał. Nie domagał się nawet podziału majątku, obawiając się, że sprawa się przeciągnie.

„Sprzedam mieszkanie zaraz po rozwodzie” – obiecała. „I samochód też”.

Samochód – drogi prezent ślubny od ojca – kosztował prawie tyle, co kawalerka. Kirill nie mógł powstrzymać się od uśmiechu satysfakcji.

Rozwód został sfinalizowany szybko i praktycznie bez kontrowersji. Kirill wydawał się niezwykle wyrozumiały i zgodził się nawet na wysokie alimenty, których jednak nie miał zamiaru płacić po planowanym zniknięciu.

Tydzień po otrzymaniu aktu rozwodu Anya zaprosiła swoją byłą teściową na herbatę. I Kiryła też.

„Chcę omówić sprzedaż mieszkania i podział pieniędzy” – wyjaśniła. „Ty też jesteś zainteresowana, prawda, Nino Pietrowna?”

Jej teściowa zgodziła się przyjść, choć wydawała się ostrożna. Anya wiedziała, że ​​Cyryl nie będzie się opierał – przyzwyczaił się myśleć o niej jako o słabej i posłusznej, niezdolnej do podjęcia poważnych kroków bez jego wskazówek.

Gdy wszyscy troje zebrali się przy stole, Anya wyciągnęła teczkę z dokumentami:

„Przygotowałem wszystkie dokumenty do sprzedaży. Ale zanim to zrobię, chcę coś wyjaśnić”.

Rozłożyła na stole wydruki wiadomości, wyciągi bankowe i zdjęcia.

„Kirill, wiem, że nie ma bankructwa. Wiem, że przelałeś pieniądze na konto matki. I wiem o Sofii, z którą planujesz wyjechać.”

Przy ostatnich słowach Nina Pietrowna wzdrygnęła się:

— Jaka inna Sofia?

„Moja asystentka, mamo” – Kirill machnął ręką ze zmęczeniem. „Ania oszalała z zazdrości”.

„Ta asystentka, z którą wynajmujesz mieszkanie na Siewiernym?” Anya wrzuciła jeszcze kilka zdjęć. „Ta, z którą wybierasz meble do nowego domu w Soczi?”

Nina Pietrowna zbladła:

– Kiryusha, czy to prawda?

„Bzdura!” – zerwał się na równe nogi. „Ania, co ty za cyrk robisz?”

„To nie cyrk, to prawda” – odpowiedziała spokojnie. „Chciałeś rozwodu i go dostałeś. Chciałeś mojego mieszkania, ale go nie dostaniesz. Nie planuję przeprowadzki z Maszenką”.

„A co z naszymi umowami?” syknął Kirill.

„Jaką umowę, synu?” – wtrąciła Nina Pietrowna. „Obiecałeś sprzedać mieszkanie swojej żony?”

Kirill zawahał się, zdając sobie sprawę, że sam wpakował się w kłopoty.

„To było rozwiązanie tymczasowe, mamo. Aby chronić aktywa przed wierzycielami…”

„Jakich wierzycieli?” – teściowa podniosła głos. „Mówiłeś, że firma działa normalnie, chciałeś tylko chronić swój kapitał! A teraz okazuje się, że planowałeś okraść własną żonę i porzucić córkę?”

Anya patrzyła w milczeniu, jak domek z kart, który zbudował Kirył, rozpada się. Wszystko szło jeszcze lepiej, niż się spodziewała.

W ciągu następnych dwóch tygodni życie Kirilla całkowicie się rozpadło. Jego teściowa, która uwielbiała wnuczkę, wyrzuciła go z mieszkania, do którego tymczasowo wprowadził się po rozwodzie.

„Nie chcę widzieć mężczyzny, który jest gotów pozbawić własne dziecko dachu nad głową” – oznajmiła, nie wpuszczając go. „I oddam ci wszystko, co do grosza. Szkoda, że ​​mój syn tak się potoczył…”

Anya nawet nie powtórzyła w myślach słowa, którym dokończyła zdanie.

Wtedy firmę Kirilla dopadł prawdziwy kryzys: kolejne duże kontrakty upadały, najlepsi pracownicy zaczęli odchodzić, a konkurencja niespodziewanie obniżyła ceny poniżej kosztów.

Anya nie grała w szlachetną grę. Po rozwodzie z sukcesem wniosła pozew o podział majątku firmy męża, udowadniając, że próbował on ukryć aktywa przed rozwodem. Natychmiast sprzedała uzyskane udziały głównym konkurentom Kiryła – tym samym, którzy teraz wypychali go z rynku.

Sofia, uosobienie „prawdziwej, wspierającej kobiety”, zniknęła z życia Kiryła, gdy jego konto bankowe zostało opróżnione. Zostawiła notatkę w ich wynajętym mieszkaniu: „Przegrani mają pecha nawet w miłości”.

Pół roku później Nina Pietrowna stanęła na progu mieszkania swojej byłej synowej z torbą zakupów i zabawką dla wnuczki.

„Czy mogę wejść?” zapytała niepewnie.

Anya bez słowa odsunęła się, pozwalając jej wejść. Nie rozmawiali ze sobą przez kilka miesięcy po ostatecznym bankructwie Kirilla.

„Wiem, że masz pełne prawo mnie nienawidzić” – zaczęła moja teściowa. „To, co zrobił Kirył… co zrobiliśmy oboje… to niewybaczalne”.

„To twój syn” – Anya wzruszyła ramionami. „Chciałeś mu pomóc”.

„Nie znałam całej prawdy” – Nina Pietrowna pokręciła głową. „Nie wiedziałam o kochance, o planach odebrania ci mieszkania. Kirył powiedział, że chciał tylko uchronić swoje pieniądze przed urzędem skarbowym”.

Anya postawiła czajnik na ogniu:

– Nie musisz się usprawiedliwiać.

„Muszę” – powiedziała stanowczo teściowa. „Bo źle wychowałam syna. Zawsze ulegałam jego egoizmowi, jego poczuciu wyższości. I oto rezultat: stracił wszystko, co miał”.

Przez chwilę milczeli. Z pokoju dziecięcego słychać było chrapanie śpiącej Maszenki.

„Wiesz” – kontynuowała teściowa – „kiedy dowiedziałam się, że mój syn jest gotowy pozbawić własną córkę domu, zdałam sobie sprawę, że nie mogę mu wybaczyć. Zdrada rodziny to granica, której nie można przekroczyć”.

Niezręcznie wręczyła Anyi małe pudełko:

„To moje kolczyki, Babci. Chcę, żeby Maszeńka je miała. Żeby chociaż coś… chociaż część naszej rodziny pozostała z nią.”

Anya ostrożnie podniosła pudełko. W środku rzeczywiście znajdowały się antyczne srebrne kolczyki z granatami – widziała je na zdjęciach prababci Kiryła.

„Dziękuję” – powiedziała cicho. „Maszenka ucieszy się na twój widok. Tęskni za tobą”.

„Naprawdę?” Łzy zalśniły w oczach Niny Pietrowna. „Czy mogę… czy mogę ją czasami odwiedzać?”

„Oczywiście” – Anya skinęła głową. „W końcu to twoja wnuczka”.

Była teściowa z wdzięcznością skinęła głową, zdając sobie sprawę, że otrzymała więcej, niż zasługiwała — drugą szansę, by stać się częścią życia swojej wnuczki.

„Tchórz ukrywa swój strach za głośnymi słowami, łajdak zaś ukrywa swój strach za cudzymi pieniędzmi” – Erich Maria Remarque

Autor: Władimir Szorochow