Dasza stała przy drzwiach z plecakiem, w którym znajdowała się tylko koszulka na zmianę, szczoteczka do zębów i ładowarka do telefonu.

Wszystko wydarzyło się tak szybko – krzyk, kubek rzucony o ścianę, słowa, które dźgnęły ją niczym nóż w serce, i zimne drzwi trzaskające za nią. Trzy lata małżeństwa – i koniec.

Przez pierwsze dwa dni po prostu mieszkała u koleżanki, milczała, spała dziesięć godzin dziennie, a potem nagle wstała wcześnie, poszła do fryzjera i się obcięła. Krótko.

Poczuła się lepiej. Za resztę oszczędności kupiła niedrogie, ale ładne ubrania. Zaktualizowała CV. W końcu kiedyś była całkiem niezłą marketingowcem.

Znalazła pracę na pół etatu w kawiarni. Pachniało cynamonem i świeżymi bułeczkami i po raz pierwszy od dawna ludzie dziękowali jej za pracę, zamiast umniejszać jej wartość na każdym kroku.

Tydzień później Dasza wracała z pracy – wiosenna pogoda, szalik na szyi, kawa w dłoniach. Uśmiechała się do siebie, nie spodziewając się niczego specjalnego. A potem on się pojawił. Stał przy samochodzie. Miał lekko otwarte usta. Jego oczy biegały. Rozpoznał ją, ale wydawał się niedowierzający.

• Dasza?.. – wydyszał.

Zatrzymała się i spojrzała na niego spokojnie. Żadnego bólu, żadnego strachu.

• Cześć.

Chciał coś powiedzieć, sprawdzić, czy wszystko gra. Ale w jej spojrzeniu nie było ani prośby, ani wyrzutu. Tylko obcy. I to było dla niego bardziej przerażające niż jej krzyki wtedy, tamtej nocy.

„Wyglądasz dobrze” – powiedział niezręcznie.

„Po prostu nie słyszę już, żeby ktoś nazywał mnie żałosną” – odpowiedziała, wzięła łyk kawy i odeszła.

Stał dalej. A ona szła lekko. Przed nią ulica, miasto, nowe życie. I nie było już potrzeby udowadniania czegokolwiek komukolwiek. Zwłaszcza komuś, kto już raz uznał, że jesteś nikim.

Tego wieczoru Dasza wróciła do wynajętego mieszkania – małego, ale przytulnego. Zapaliła światło, położyła torebkę na stole i wyjrzała przez okno. Miasto tętniło życiem: samochody przemykały na dole, gdzieś grała muzyka, ulicą niósł się śmiech przechodniów. A w środku panowała cisza. Nie pustka, ale właśnie taka cisza, która mówi, że w końcu słyszysz samego siebie.

Następnego ranka obudziła się wcześnie. Otworzyła laptopa i zaczęła edytować swoje portfolio. Jej stare projekty wydawały się teraz odległe, wręcz obce, ale wciąż były jej dziełem. Dodała nowe pomysły, które przyszły jej do głowy w ciągu ostatniego tygodnia, starannie wszystko sformatowała i wysłała kilka CV do dużych firm. „Czemu nie?” – pomyślała.

Dwa dni później zadzwoniła agencja. Spodobało im się jej portfolio i zaprosili ją na rozmowę kwalifikacyjną. Dasza kupiła nową bluzkę i trochę się denerwowała przed spotkaniem, ale wszystko poszło dobrze. Została zatrudniona na okres próbny. Praca była ciekawa, zespół przyjazny, a co najważniejsze, nikt nie powiedział jej, że nie jest wystarczająco dobra.

Minęło kilka tygodni. Pewnego wieczoru, gdy Dasza wracała do domu, zadzwonił jej telefon. To był on. Zobaczyła jego imię na ekranie i na sekundę zamarła. Potem nacisnęła „Odrzuć”. Minutę później przyszła wiadomość: „Czy mogę porozmawiać? To ważne”.

Dasza westchnęła. Wiedziała, że ​​to nie przypadek. Ale nie czuła już tego węzła strachu i bólu, który wcześniej ściskał jej serce. Odpowiedziała krótko: „O czym?”

Kilka sekund później nadeszła jego odpowiedź: „Wiem, że popełniłem błąd. Chcę to naprawić”.

Dasza uśmiechnęła się kącikiem ust. Jakby wszystko można było naprawić słowami. Napisała: „Napraw swoje życie. Ja już zaczęłam naprawiać swoje”.

Odłożyła telefon i poczuła ulgę. Po raz pierwszy od dawna uświadomiła sobie, że jej życie należy tylko do niej. Nikt inny nie będzie decydował za nią, jak wygląda, mówi ani żyje. Sama wybrała tę drogę – drogę do siebie.

A on… Pozostał gdzieś tam, w przeszłości. I pozwolił sobie sam naprawić swoje błędy.

Dasza wyszła na balkon, obróciła twarz ku wiosennej bryzie i zamknęła oczy. Przed nią było tak wiele nowego. I była gotowa przyjąć to z otwartym sercem. Bez strachu. Bez żalu. Tylko naprzód.