Lena nerwowo poprawiła zasłony po raz trzeci w ciągu dziesięciu minut. Jej teściowa miała dziś przyjechać – tajemnicza kobieta, której nigdy nie widziała na własnym ślubie półtora roku temu.

„Po co się tak spieszysz?” – mruknął Andriej, nie odrywając wzroku od telewizora. „Kiedy przyjdzie, w końcu go poznasz”.

Za drzwiami stały dwie kobiety. Jedna była pulchna i miała przenikliwe spojrzenie, druga wyższa, z tym samym znanym ciężarem w spojrzeniu.

Jestem Zinaida Pietrowna, matka Andrieja. A to moja córka, Swietłana.

Swietłana weszła do pokoju, jakby była tu prawowitą właścicielką.

„Andriusza!” – zawołała teściowa, przytulając syna. „Ale schudłeś! Założę się, że twoja żona cię za mało karmi”.

Rozmowa przy stole toczyła się leniwie. Teściowa rozmawiała o swoich sprawach, a Lena siedziała jak na szpilkach.

„Dlaczego dom jest taki pusty?” – zapytała Zinaida Pietrowna. „Gdzie są kwiaty, gdzie jest pocieszenie?”

„Wciąż się urządzamy” – odpowiedziała cicho Lena.

„Minęło półtora roku, odkąd się tu zadomowiłaś?” zaśmiała się Swietłana.

Najciekawsze zaczęło się rano.

„Lena, moja droga” – powiedziała teściowa słodkim głosem – „pokaż nam, jak prowadzisz dom”.

Zinaida Pietrowna weszła do wszystkich szafek, krzywiąc się od kurzu na półkach.

“Co to, do cholery, jest?” Wskazała na plamę na tapecie.

„To przez herbatę. Andriej niechcący wylał trochę” – powiedziała Lena zawstydzona.

„I nie pomyślałaś, żeby to posprzątać?” – zapytała zaskoczona Swietłana. „W naszym domu taki bałagan nie przetrwałby nawet jednego dnia”.

„Umiesz gotować?” zapytała teściowa. „Pokaż mi, jak zrobić pierwsze danie”.

Każdy ruch Leny był komentowany:

— Źle kroisz cebulę. Użyłeś złego mięsa. Kiedy dodasz zioła?

Pod koniec gotowania Lena miała ochotę płakać.

„Da się jeść” – podsumowała teściowa protekcjonalnie. „Ale jest jeszcze nad czym pracować”.

Dni ciągnęły się w nieskończoność. Goście wydawali się nie spieszyć, jakby rywalizowali o to, kto znajdzie najwięcej wad.

„Pamiętasz Maszę Sorokinę?” – zapytała kiedyś Swietłana. „Twoją szkolną sympatię?”

Andriej zaśmiał się:

— Oczywiście, że pamiętam.

„Jest obecnie w podróży służbowej w twoim mieście. Już do niej dzwoniłem i zaprosiłem ją do nas. Będzie tu jutro”.

– Mamo, dlaczego bez pytania?

„O co tyle hałasu? Spotkanie starych znajomych. Lena nie ma nic przeciwko, prawda?”

„Oczywiście, że mi to nie przeszkadza” – wydusiła Lena.

Masza Sorokina okazała się dostojną blondynką, pewną siebie i bardzo rozmowną. Weszła, jakby była tu na swoim miejscu, i pocałowała Andrieja.

„A to jest Lena, żona Andrzeja” – przedstawiła się teściowa.

„Miło mi cię poznać” – Masza ledwo spojrzała na Lenę.

„Pamiętasz, jak tańczyliśmy na zakończeniu roku szkolnego?” zapytała Masza.

Andriej śmiał się, wspominał i opowiadał historie. Lena czuła się jak duch.

„Wtedy prawie się pobraliśmy!” – wykrzyknęła Masza.

„Szkoda, że ​​nie wzięliśmy ślubu” – westchnęła Swietłana. „Gdybyśmy tylko mieli taką synową jak ty…”

„Spotkamy się jutro?” – zapytała Masza przed wyjściem. „Mam wolny dzień”.

„Oczywiście, że to dobry pomysł!” – wykrzyknęła teściowa. „Jest o czym rozmawiać”.

Następnego dnia Andrzej przygotował się szczególnie starannie.

„Jaki przystojny mężczyzna!” – podziwiała matka. „Masza na pewno go doceni”.

„Nie spodziewaj się mnie na obiedzie” – powiedział do żony. „Może gdzieś wpadniemy coś przekąsić”.

Andrzej wrócił o ósmej wieczorem, podekscytowany i szczęśliwy.

„Jak się masz?” zapytała teściowa.

– Świetnie! Rozmawialiśmy tak dużo. Masza stała się taka interesująca.

„Romantyczne” – westchnęła Swietłana.

„Tak, bardzo romantyczne” – zgodził się Andriej.

— Zobaczymy się jutro?

— Tak, zaproponowała. Ma jeszcze kilka dni w mieście.

– Wspaniale! Muszę nadrobić stracony czas.

Trzeciego dnia sytuacja się powtórzyła. Andriej wrócił w dobrym humorze.

— Masza jutro wylatuje. To wielka szkoda, oczywiście.

„Może przyjdzie jeszcze raz?” zapytała teściowa.

— Może. Powiedziała, że ​​czasami podróżuje służbowo do tego regionu.

– To wspaniale. Spotkacie się.

Po pewnym czasie teściowa weszła do sypialni.

„Lena, musimy porozmawiać o twoim zachowaniu. Dziwnie się zachowujesz. Robisz kwaśne miny do męża”.

„Co o tym myślisz?” zapytała Lena.

„Myślę, że jesteś zazdrosny bez powodu. A jeśli coś między nimi jest, to twoja wina. Żona powinna wspierać męża. A ty co robisz? Nosisz szlafrok, słabo gotujesz, psujesz mu charakter”.

— Moja wina?

— Oczywiście. Andriej to dobry człowiek. A co mu dajesz w zamian? Uroda? Taka sobie. Inteligencja? Też niezbyt. Gospodarstwo domowe? Źle sobie z nim radzisz.

Lena poczuła, że ​​coś zimnego i twardego rośnie w jej wnętrzu.

– A co proponujesz?

— Pracuj nad sobą! I nie siedź jak szara myszka i nie obrażaj się na cały świat.

– Szara mysz.

– A póki jesteś szarą myszką, tacy ludzie jak Masza odbiorą ci męża.

W tym momencie weszła Swietłana:

„Mamo, Masza dzwoni. Żegna się przed wyjściem”.

Lena wstała. Coś w jej wnętrzu całkowicie się zmieniło.

„Wiesz co” – powiedziała powoli – „masz rację.

Andriej siedział w salonie z telefonem:

– Tak, Masza, szkoda… Oczywiście, na pewno zobaczymy się następnym razem…

„Jaka serdeczna kobieta” – westchnęła teściowa. „I dobrze wychowana. I piękna”.

„I mądra” – wtrącił Andriej. „Rozmowa z nią jest taka ciekawa”.

„W przeciwieństwie do niektórych” – znacząco stwierdziła Zinaida Pietrowna.

„A nie co?” zapytała Lena, wchodząc do pokoju.

„Jest duża różnica między tobą a Maszą” – wtrąciła Swietłana.

— Jaka jest różnica?

— We wszystkim! Masza jest bystra, interesująca, odnosząca sukcesy. A ty jesteś zwyczajna. Szara. Niezwykła.

— Szara mysz domowa.

– No cóż… jeśli chcesz, to tak.

Zapadła cisza.

„Rozumiem” – powiedziała w końcu Lena. „Więc w moim domu mieszka szara mysz”.

„W naszym domu” – poprawiła teściowa. „To dom mojego syna”.

– Twój syn mieszka w moim domu.

„O czym mówisz?” Andriej zmarszczył brwi.

— Chcę tylko wyjaśnić. Czyj to dom?

– Nasze, oczywiście. Przecież jesteśmy małżeństwem.

— Żonaty. Ale to nie powstrzymuje cię przed spotykaniem się z innymi kobietami.

— Jakie randki! Spotykaliśmy się tylko jako przyjaciele!

— Romantyczne spotkania z przyjaciółmi.

– Lena, przestań. Zachowujecie się histerycznie.

— Histeryczna. Szara, domowa, histeryczna mysz.

„Jeśli tak się zachowujesz, to tak” – odpowiedziała teściowa.

„Może naprawdę powinnaś była wyjść za mąż? Twoja matka już szukała sukienki dla Maszy. I żałuje, że nie wyszłaś za mąż”.

– Lena, uspokój się.

„Jestem spokojny. Bardzo spokojny. Właśnie uświadomiłem sobie coś ważnego”.

— Co zrozumiałeś?

— Zrozumiałem, że naprawdę byłem szarą myszą. Byłem. Ale już nią nie będę.

Lena podeszła blisko swojej teściowej.

– Zostanę panią swojego domu.

„Jesteś już panią” – mruknęła teściowa.

— Nie. Byłam służącą. Gotowałam, sprzątałam, znosiłam twoje obelgi. Ale nie byłam panią.

Zwróciła się do teściowej:

– Zinaido Pietrowna, spakuj swoje rzeczy i jutro wracaj do domu.

— Co?! Z jakiego powodu?

— Bo to jest mój dom. I nie zamierzam dłużej tolerować tu ludzi, którzy mnie nie szanują.

– Andriej! Słyszysz, co mówi twoja żona?

– Lena, to jest moja mama.

— Twoja matka, która uważa mnie za niegodnego ciebie. Twoja matka, która zaprosiła twoją byłą dziewczynę do mojego domu.

„Nikt nie umówił żadnej randki!” krzyknęła Zinaida Pietrowna.

— Nie? Co to było? Romantyczne spacery po parku? I to wszystko, podczas gdy twoja żona siedzi w domu?

– Jesteś zazdrosny bez powodu!

„Nie jestem zazdrosny. Po prostu nie pozwolę już nikomu robić ze mnie głupca”.

Podeszła do Andrieja:

— I chcę ci powiedzieć jedno. Możesz umawiać się z kim chcesz. Ale nie wtedy, gdy jesteś moim mężem i mieszkasz ze mną w domu.

— W naszym domu.

— W moim. Bo ja tam sprzątam, gotuję, płacę połowę rachunków. A ty tu tylko śpisz i przyprowadzasz ludzi, którzy mnie upokarzają.

– Lena, jesteś szalona.

— Wręcz przeciwnie. W końcu oprzytomniałem.

Teściowa próbowała przejąć kontrolę nad sytuacją:

– Andriej, widzisz, jaki charakter ma twoja żona?

“Co się ze mną dzieje?” Lena zwróciła się do niej.

– Jesteś niezrównoważony. Agresywny.

— Wiem, jak postępować z ludźmi. Z ludźmi, którzy traktują mnie jak człowieka. Ale z tymi, którzy uważają mnie za szarą mysz — nie.

– Ale nie mieliśmy zamiaru cię urazić.

— Pomocy? Wiesz, co pomoże mi stać się lepszym? Kiedy w moim domu nie będzie ludzi, którzy mnie nie szanują.

Lena podeszła do drzwi i je otworzyła:

– Więc jutro rano spakujcie się i wyjedźcie. Oboje.

„Nie możecie nas wyrzucić!” – oburzyła się Swietłana.

– Mogę. I cię wywalę.

„Andriej!” błagała teściowa.

– Lena, to jest moja rodzina.

„Czyż nie jestem twoją rodziną? To dlaczego pozwalasz im mnie upokarzać?”

– Nikt cię nie poniża!

— Nie? Szara myszka, nieciekawa, nieatrakcyjna, zła gospodyni domowa, histeryczka — czy to nie upokarzające?

„Więc wybierz, Andrieju. Albo będziesz moim mężem i będziesz mnie chronić. Albo będziesz maminsynkiem i pójdziesz do mamy”.

— Czy to ultimatum?

„To jest rzeczywistość. Nie będę już mieszkać w domu, w którym jestem lekceważony”.

Teściowa próbowała interweniować:

– Synu, widzisz, w co ona się zmieniła?

Lena powoli odwróciła się w stronę teściowej. W jej oczach było coś, co sprawiło, że Zinaida Pietrowna zamilkła.

„Zamknij się i wynoś się z mojego domu” – syknęła Lena, nie wierząc własnej odwadze.

Zapadła głucha cisza.

„Co… co powiedziałaś?” wyjąkała Zinaida Pietrowna.

— Powiedziałem: zamknij się i wynoś się z mojego domu. Natychmiast.

„Jutro wyjeżdżamy” – mruknęła teściowa.

— Nie. Teraz. Spakuj swoje rzeczy i wyjedź natychmiast.

„Lena” – próbował interweniować Andriej.

— Co, Lena? Chcesz coś powiedzieć?

Spojrzał na nią, potem na swoją matkę.

– Nie. Nie chcę nic mówić.

Godzinę później dom był pusty. Lena stała przy oknie i patrzyła, jak światła taksówek gasną.

„Lena” – zawołał Andriej.

– Co?

„Nie wiedziałem, że potrafisz być tak silny. Dziś zobaczyłem prawdziwego ciebie”.

„Wiesz, co sobie uświadomiłem? Że nigdy nie byłem szarą myszką. Po prostu pozwalałem innym tak mnie traktować”.

Podeszła do niego:

— Ale już na to nie pozwolę. Nikomu. Nawet tobie.

— Nawet ja?

— Zwłaszcza ty. Bo jeśli mój mąż mnie nie szanuje, to kto będzie?

– Będę cię szanować.

– To dobrze. Inaczej też będę musiał cię wyrzucić.

„Z własnego domu?” – zaśmiał się mąż.

— Z mojego domu. Z domu pani.

I w tym momencie naprawdę poczuła się jak kochanka.