„Cześć, Lenoczko, wreszcie postanowiłaś wziąć się do roboty, a nie tylko siedzieć w biurze?” Ten znany wyrzut ze strony teściowej, Tamary Igoriewnej, zapoczątkował kolejną trudną rozmowę Leny.

„Czas, żeby Pawlik miał dziedzica! Minęły cztery lata, a ty jesteś bezużyteczna jak kozie mleko! Nawet twoja matka, sprzątaczka, była bardziej przydatna!”

Każda rozmowa była dla niej ciosem. Jej mąż, Pavel, komendant policji, po prostu to zbagatelizował: „Len, znowu przesadzasz.

Mama się po prostu martwi. Bądź cierpliwa”. Ale jak można być cierpliwym, kiedy twoje najgłębsze pragnienie – bycie matką – zamienia się w oskarżenie?

Lena przeszła wszystkie badania – lekarze jednogłośnie stwierdzili, że jest całkowicie zdrowa. Ale przekonanie Pawła do wizyty u lekarza było praktycznie niemożliwe. W końcu się przebadał, ale Lena nigdy nie zobaczyła wyników. „Zagubiona, wyobrażasz sobie?” – wzruszył ramionami.

Matka Leny, Antonina Siergiejewna, nie uwierzyła swojemu zięciowi. Od znajomego, który pracował w tej samej klinice, dowiedziała się przerażającej prawdy: Paweł miał praktycznie zerowe szanse na zostanie ojcem. Jednak obawiając się zniszczenia rodziny córki, postanowiła milczeć, licząc na to, że zięć się przyzna.

W swoje trzydzieste urodziny Lena zorganizowała przyjęcie w restauracji. Jej teściowa, powołując się na zły stan zdrowia, początkowo odmówiła udziału, ku uciesze solenizantki. Jednak w kulminacyjnym momencie wieczoru pojawiła się niczym burzowa chmura.

„Mamo? Mówiłaś, że nie przyjdziesz…” – Paweł był zaskoczony. „Zmieniłaś zdanie!” – warknęła i, nawet się nie witając, zażądała rozmowy.

Jej „gratulacyjne” przemówienie przerodziło się w publiczne upokorzenie. Z mdłą słodyczą opowiadała o radości, jaką Lena, „córka prostej sprzątaczki”, poczuła, dołączając do ich „szanowanej rodziny”. A potem przeszła do głównego zarzutu. „Chociaż, oczywiście, szkoda, że ​​wciąż nie ma wnuków… Cztery lata to długo. Najwyraźniej nie każda jest stworzona do macierzyństwa. Zwłaszcza jeśli kobieta ceni karierę bardziej niż rodzinę…”

Lena zbladła, a w jej oczach pojawiły się łzy. Spojrzała na męża, ale on tylko uśmiechnął się krzywo, wpatrując się w ścianę. Znów ją zdradził.

A potem Antonina Siergiejewna wstała. „Chwileczkę, Tamaro Igoriewna! Pozwól, że powiem kilka słów”. Jej głos był stanowczy i dostojny. Przypomniała sobie, jak „złoty” Pawlik ledwo skończył szkołę i studia tylko dzięki łapówkom i koneksjom matki. „Jak śmiesz?!”. Tamara Igoriewna zarumieniła się. „Śmiało” – odpowiedziała spokojnie Antonina Siergiejewna. „A teraz posłuchaj o dzieciach. Obwiniasz Lenę? Zapytaj syna. Czemu nie masz?” Paweł siedział z pochyloną głową. „To ci powiem” – matka Leny podniosła głos. „On jest bezpłodny! Słyszysz? To on nie może mieć dzieci! To nie wina mojej córki, ale twojego ukochanego syna! Tyle z „prawdziwego mężczyzny”! Ale tak naprawdę to tchórz, który latami kłamał i zrzucał całą winę na żonę!”

Pokój zamarł. Ktoś już filmował scenę telefonem. Następnego dnia film zatytułowany „Teściowa-nierządnica czy sprawiedliwość w akcji?” stał się viralem, obnażając publicznie hańbę Tamary Igoriewnej i Pawła.

A Lena… Lena płakała. Już nie z upokorzenia, ale z bólu i świadomości zdrady. Jednak przez łzy czuła dziwną ulgę. Sekret, który latami zatruwał jej życie, wyszedł na jaw. Ból pozostał, ale teraz nie była sama. Była przy niej matka. I to wszystko zmieniło.