Dostałam bilet na morze na urodziny. „Niespodzianka!” – uśmiechnęła się moja siostra. Zamarłam z zaskoczenia i wdzięczności. Ale potem dodała:

„Nie masz nic przeciwko, żebym pozwoliła ci zabrać ze sobą dzieci, prawda? Uwielbiają pływać”.

Tak dowiedziałem się, że wakacje będą… dla dzieci.

Nadya podała mi kopertę z dokumentami i poczułem ucisk w środku. Nie z wdzięczności, ale ze świadomości, że jestem po prostu wykorzystywany.

Dostałem pozwolenie na wakacje nad morzem – ale tylko pod warunkiem, że zabiorę ze sobą trzech siostrzeńców.

W kopercie znajdowały się bilety lotnicze, voucher hotelowy w Anapie i dokumenty dzieci. Wszystko było pięknie zapakowane – Nadya miała talent do efektownej prezentacji. Ale im dłużej studiowałem dokumenty, tym wyraźniej uświadamiałem sobie skalę nadchodzących wydatków.

„Oto nasz kanał na Telegramie z najpopularniejszymi i ekskluzywnymi historiami. Kliknij, aby wyświetlić. To nic nie kosztuje!?
” „Nadia, czy posiłki w hotelu są wliczone w cenę?”

„Śniadanie” – machnęła ręką. „Ale w pobliżu jest mnóstwo kawiarni. I jest targ.”

Muszę więc wyżywić trójkę dzieci.

– Jaki to numer?

— Dwa pokoje! Będziecie z chłopakami wygodnie.

Wyobrażałem sobie dwa tygodnie dzielenia pokoju z trzema chłopcami w różnym wieku. Danil jest prawie nastolatkiem i lubi spać do obiadu. Kola to niespokojny maluch, który wstaje o szóstej rano. Jelisiej to jeszcze maluch, boi się ciemności i zasypia tylko przy zapalonym świetle.

Jak oni w ogóle będą się dogadywać w tym samym pomieszczeniu?

„Olesiu, czemu jesteś taka zmarznięta?” – roześmiała się Nadia, przytulając mnie. „Danil, Kola i Jelisej tak marzą o morzu! A ty zawsze mówiłaś, że kochasz dzieci”.

Kochać dzieci i opiekować się trójką łobuzów przez dwa tygodnie z rzędu to dwie zupełnie różne rzeczy.

Chłopcy już wywrócili mój salon do góry nogami. Danil grzebał w regale z książkami, Kola badał zawartość szafek kuchennych i lodówki, a Jelisej próbował wdrapać się na parapet.

„Ciociu Oles, masz jakieś cukierki?” Kola wystawił głowę zza stołu.

— Są ciasteczka.

— A co z lodami?

– NIE.

„Dlaczego?” Wyglądał na szczerze zaskoczonego.

Bo nie kupuję lodów często. Bo mieszkam sama i kupuję to, czego potrzebuję.

„Mamo, dlaczego mieszkanie ciotki Olesi jest takie małe?” zapytał Danił.

„Ponieważ mieszka sama, niczego więcej jej nie potrzeba” – odpowiedziała Nadya, jednocześnie uważnie rozglądając się po moim otoczeniu.

W wieku trzydziestu dwóch lat nie mam męża ani dzieci. Związki nigdy się nie układały – albo praca stawała mi na drodze, albo nie mogłam znaleźć odpowiedniej osoby. Ale teraz moi krewni uważają, że skoro jestem singielką, powinnam pomagać wszystkim.

Mieszkałem w jednopokojowym mieszkaniu o powierzchni trzydziestu ośmiu metrów kwadratowych. Meble były skromne: rozkładana sofa, biurko, mała szafa i zestaw kuchenny. Żadnych placów zabaw, zabawek ani jaskrawych obrazów na ścianach.

– Nadya, dlaczego sama z nimi nie pójdziesz?

„Jestem w podróży służbowej do Jekaterynburga! Mówiłem ci o tym. Jest tam projekt – budowa centrum handlowego. Klient jest gotów zapłacić dużo pieniędzy, ale będę musiał pracować siedem dni w tygodniu”.

Nadya pracowała jako inżynier ds. kosztów w dużej firmie budowlanej. Zarabiała dobrze – dwa razy więcej niż ja. Mogła sobie pozwolić na wynajęcie trzypokojowego mieszkania w nowym budynku, samochód i drogie ubrania.

„Chłopcy tak bardzo czekali na tę wycieczkę” – kontynuowała. „Obiecałam im to w marcu”.

W marcu. Plan powstawał więc od dłuższego czasu.

„Nadia, może przełożymy wyjazd na sierpień? Wtedy pojedziesz sama.”

„Oles, o czym ty mówisz? Pakiety turystyczne są dwa razy droższe w sierpniu! A ja mam podróże służbowe do września”.

Oczywiście. Oszczędzanie pieniędzy jest najważniejsze.

— A co myśli ojciec chłopców?

Nadya skrzywiła się. Miała napięte stosunki z byłym mężem, mimo że regularnie płacił alimenty.

„Powiedział, że lato to czas relaksu, a nie czas na spędzanie czasu z dziećmi. Widzisz, ma tam nową rodzinę…”

Zrozumiałem. Zrozumiałem, że dla wszystkich dorosłych w tej sytuacji byłem jedyną wygodną opcją.

Spojrzałem na moich siostrzeńców, którzy już biegali po moim jednopokojowym mieszkaniu. Daniła miał osiem lat, Kola sześć, a Jelisej cztery. Mieli wystarczająco dużo energii, żeby zasilić małą elektrownię.

Danił był spokojnym, rozsądnym chłopcem. Czytał książki, budował zestawy konstrukcyjne i nie sprawiał większych kłopotów. Ale dwójka młodszych stanowiła prawdziwe wyzwanie. Kola nie mógł usiedzieć spokojnie ani chwili; ciągle coś psuł, rozbierał na części i eksplorował. A Jelisej, mając cztery lata, był jeszcze małym dzieckiem – kapryśnym, płaczliwym i wymagającym ciągłej uwagi.

„Ciociu Oles, masz kreskówki?” Elisha pociągnęła mnie za rękę.

— Jest na tablecie.

— Czy mogę to zobaczyć?

Włączyłem im kreskówkę i poszedłem do kuchni zrobić herbatę. Musiałem zebrać myśli i zrozumieć, w co się pakuję.

Odziedziczyłam mieszkanie po cioci Rimmie, jedynej osobie w rodzinie, która nie uważała, że ​​muszę pomagać wszystkim, tylko dlatego, że nie mam męża ani dzieci.

Ciocia Rimma była nauczycielką matematyki i całe życie pracowała w szkołach. Nie miała dzieci i zostawiła mi mieszkanie. Prawdopodobnie rozumiała, że ​​będzie mi najtrudniej – bez męża, bez wsparcia rodziców.

Po jej śmierci moja mama powiedziała: „Masz szczęście, Oles. Przynajmniej masz gdzie mieszkać”. Ale nikt nie wspomniał o tym, ile wysiłku i pieniędzy musiałam włożyć w remont tego mieszkania, wypełnianie dokumentów i opłacanie rachunków.

***

„Oles, spójrz na daty, które wybrałem – od 15 do 29 lipca. Mówiłeś, że bierzesz urlop w lipcu, prawda?”

Skinąłem głową. Rzeczywiście, planowałem wziąć urlop w tym terminie.

„Przywiozę rzeczy dla dzieci kilka dni przed wyjazdem. Walizki, ubrania, zabawki. I nie martw się – wszystko opłacone. No, może poza rozrywką. Ale wiesz, ile kosztują bilety… Musiałem wziąć pożyczkę na tę podróż”.

Wziąłem pożyczkę, ale rozrywkę zapewniam ja.

– Nadya, zaczekaj. Jaka rozrywka?

— No cóż, są aquaparki, wycieczki, pamiątki. Delfinarium – o tym marzą chłopcy! I rejsy statkiem. To takie drobiazgi!

Drobne rzeczy?

— Ile to będzie mniej więcej kosztować?

Nadya była już przy drzwiach, w pośpiechu.

„Trzydzieści tysięcy wystarczy dla wszystkich! Jesteś oszczędny, starczy ci na dłużej”.

I odeszła. Trzydzieści tysięcy.

To prawie jedna trzecia mojej pensji. I wydam ją na siostrzeńców, podczas gdy moja siostra zarabia znacznie więcej.

Usiadłem przy stole i wyciągnąłem kalkulator. Starałem się dokładniej oszacować wydatki. Gdybym oszczędzał, mógłbym się obejść bez większych wydatków. Ale wtedy nie byłoby żadnych specjalnych rozrywek – tylko najpotrzebniejsze rzeczy. A chłopcy z utęsknieniem wyczekiwali wakacji w pełnym tego słowa znaczeniu.

Usiadłem na kanapie i spojrzałem na chłopaków. Już znaleźli mój tablet i wpatrywali się w coś zaabsorbowani. Danil trzymał urządzenie, a jego młodsi bracia siedzieli po obu stronach.

— Chłopaki, wiecie, że wyjazd nad morze jest bardzo drogi?

Danil oderwał się od ekranu. Był mądrym chłopcem, dużo rozumiał.

– Ciociu Oles, czy mama nie płaciła za wszystko?

— Za hotel i samolot tak. Ale za rozrywkę nie.

„Ile to kosztuje?” Spojrzał na mnie poważnym wzrokiem.

Zastanowiłam się. Czy powinnam porozmawiać z dzieckiem o pieniądzach? Ale zapytał szczerze, więc postanowiłam szczerze odpowiedzieć.

– Tak wiele.

Danil zmarszczył brwi.

„Mama mówiła, że ​​masz dużo pieniędzy, bo mieszkasz sama i nikogo nie utrzymujesz.
Niesamowita logika, Nadiu”.

Do rozmowy przyłączył się także Kola:

„A nasz tata powiedział, że to dobrze, że przynajmniej ktoś się nami zaopiekuje. Że ma już dość bycia niańką w weekendy”.

Wspaniale. Były mąż mojej siostry również uważa mnie za nieodpłatną nianię.

„Chcesz sam jechać nad morze?” – zapytałem.

„Oczywiście!” odpowiedzieli wszyscy trzej chórem. „Nigdy wcześniej nie widzieliśmy prawdziwego morza!”

I wtedy zrozumiałem, że bardzo trudno będzie mi odmówić. Nie ze względu na Nadię, nie z powodu presji rodziny. Ale ze względu na te szczere, dziecięce oczy, pełne oczekiwania i radości.

***

Cały wieczór próbowałem znaleźć sposób, żeby wybrnąć z tej sytuacji. Ale za każdym razem, gdy patrzyłem na chłopaków, którzy z takim entuzjazmem opowiadali sobie o morzu, wiedziałem, że nie mogę odmówić.

Nadya zadzwoniła rano.

— Oles, cześć! Jak się masz?

– Nadya, musimy porozmawiać.

– Jasne! Ale szybko – za dziesięć minut mam spotkanie.

— O pieniądzach na rozrywkę. Nie będę mógł ich na to wydać.

Pauza.

„Olesya, serio? To są dzieci! Chcesz, żeby zostały w pokoju?”

„Chcę, żebyś zrozumiał, że to dla mnie wiele znaczy”.

Słuchaj, może powinieneś wziąć pożyczkę? To długo nie potrwa.

POŻYCZKA. NA ICH ROZRYWKĘ.

– Nadya, słyszysz, co mówisz?

„Oles, nie zaczynaj! Staram się za ciebie. Mogłeś dać mandat komuś innemu
”. „To daj go komuś innemu”.

– Co?!

— Daj to komuś innemu. To taka przysługa.

„Olesiu, oszalałaś? Dzieci już wszystkim opowiedziały o morzu! Chcesz je zdenerwować?”

I oto jest – presja emocjonalna. Znak rozpoznawczy naszej rodziny.

„Nadia, skoro to prezent, to dlaczego mam za niego dopłacać?
” „Bo jesteś ciocią! Bo w rodzinie chodzi o wzajemną pomoc!”

— Gdzie była ta wzajemna pomoc, kiedy remontowałem mieszkanie albo kiedy zepsuł mi się samochód?

– Oles, ale to są różne rzeczy…

— Niż inni?

Nadya westchnęła.

„Dobrze, postaram się znaleźć kolejne pięć tysięcy. Ale reszta jest twoja.”

– Nadya, dlaczego nie odwołasz podróży służbowej?

„Olesiu, zdajesz sobie sprawę, ile tam zarobię? Pięćdziesiąt tysięcy!”

„Około trzydziestu” to jedna trzecia mojego miesięcznego dochodu.

– Część z tych pięćdziesięciu przeznacz na dzieci.

„Potrzebuję tych pieniędzy na zaliczkę na kredyt hipoteczny! Kupujemy nowe mieszkanie!”

— Potrzebuję pieniędzy, żeby żyć.

– Oles, przestań być takim egoistą!

SAMOLUBNY.

Ja, która często opiekuje się jej dziećmi w weekendy. Która daje im prezenty urodzinowe. Która pomaga im w odrabianiu lekcji przez telefon.

„Wiesz co, Nadia? Jedź sama z dziećmi. Albo znajdź sobie inną samolubną kobietę.
” „Olesia, nie możesz tego zrobić! To przecież dzieci!”

— Dzieci są twoje. I twoja jest za nie odpowiedzialność.

Rozłączyłem się.

***

Godzinę później moja matka stała na progu moich drzwi.

„Olesiu, co się dzieje? Nadia dzwoni ze łzami w oczach”.

Oczywiście. Pobiegłam prosto do mamy, żeby się poskarżyć.

– Mamo, wejdź. Chcesz herbaty?

— Nie chcę herbaty! Wyjaśnij, o co chodzi.

Powiedziałem wszystko tak jak było.

„I co z tego?” Mama wzruszyła ramionami. „Trzydzieści tysięcy to dla ciebie stratosferyczna suma? Masz własne mieszkanie, nikomu nie płacisz”.

– Mamo, mam rachunki, jedzenie, ubrania, benzynę…

„A Nadia ma troje dzieci! Wyobrażasz sobie, ile ją to kosztuje?”

— Mogę sobie wyobrazić. Dlatego jeszcze nie mam dzieci.

– Olesia!

„Co, Olesiu?” Nie chcę i nie powinnam być zmuszona utrzymywać cudzych dzieci!

— Nie obcy! Siostrzeńcy!

—Które nie są moimi dziećmi.

Mama usiadła na sofie i ciężko westchnęła.

„Oles, wstyd mi za ciebie. Nie tak cię wychowałem.”

JAK BÓLŁO TO SŁYSZEĆ.

„Mamo, nie wstyd ci za Nadię? Tej, która dała mi „prezent” za moje własne pieniądze?
” „Ona próbuje zapewnić dzieciom lepsze życie!”

– Na mój koszt.

— Kosztem rodziny! Olesiu, kto ci kupował zabawki, kiedy byłaś mała? Kto cię zabierał na daczę babci?

I znowu to samo. Długi z dzieciństwa, które muszę spłacać przez całe życie.

– Mamo, nie prosiłam cię, żebyś mnie urodziła.

– Co?!

„Zdecydowałeś się mnie mieć – zapewniłeś mi byt. To rodzicielski obowiązek, a nie pożyczka, którą muszę spłacać”.

Mama wstała.

„Nie poznaję cię, Olesiu. Jakaś taka twarda się zrobiłaś.”

— Stałem się dorosły.

— Dorośli, pomóżcie rodzinie!

— Dorośli nie pozwalają, aby ich wykorzystywano.

Po wyjściu matki siedziałem w ciszy i rozmyślałem.

***

Może rzeczywiście jestem samolubny? Może powinienem był się zgodzić?

Ale potem przypomniałem sobie zeszły rok. Były urodziny Nadine. Dałem jej bon do spa na pięć tysięcy. A ona dała mi komplet ręczników za osiemset rubli.

Przypomniałem sobie, jak dwa lata temu poprosiła mnie o „pożyczenie” dwudziestu tysięcy na meble dziecięce. I do tej pory mi nie oddała.

Przypomniałam sobie, jak mówiła swoim przyjaciółkom, że jestem „wolna, nikogo nie wspieram, więc mnie na to stać”. NIE. NIE JESTEM EGOISTKĄ. Po prostu mam dość bycia wygodną.

Wieczorem odwiedził mnie kuzyn Kostia.

– Oles, słyszałem o skandalu z tą podróżą.

– A co o tym myślisz?

— Myślę, że postąpiłem słusznie.

Prawie rozpłakałem się z ulgi.

– Poważnie?

– Serio. Nie jesteś bankomatem.

– A moja mama mówi, że stałem się twardy.

„Kostia, może jednak pójdę z chłopakami? Żal mi ich.”

„Oles, jeśli odejdziesz, będziesz płacił za wszystkich do końca życia. Nadia uzna, że ​​jej metoda działa.
Miał rację”.

Następnego dnia Nadya wysłała wiadomość:

„Olesiu, znalazłem rozwiązanie. Jedźmy razem – odwołałem podróż służbową. Oczywiście stracę pieniądze, ale rodzina jest ważniejsza”.

Spojrzałem na tę wiadomość i zdałem sobie sprawę, że to ostatnia próba wywarcia presji. Teraz to moja wina, że ​​moja siostra straciła pięćdziesiąt tysięcy. Ale nie zamierzałem już dłużej dawać się nabierać na te gierki.

„Nadia, to wspaniale! Wspaniale byłoby spędzić razem wakacje. Ale każdy będzie musiał pokryć swoje wydatki.”

Odpowiedź nadeszła pół godziny później:

„Zapomnij o podróży. Sprzedam bilet.”

I tak zakończyła się historia z prezentem.

***

Chłopcy oczywiście byli zdenerwowani. Ale Nadia powiedziała im, że ciocia Olesia nie może iść.

Nie zaprzeczyłem temu.

Pozwólcie mi pozostać w ich oczach złą kobietą. Ale przynajmniej nie będę udogodnieniem dla dorosłych, którzy przywykli rozwiązywać swoje problemy moim kosztem.

Miesiąc później Nadya w końcu pojechała z dziećmi nad morze. A ja miałam wystarczająco dużo pieniędzy na własne wakacje – tydzień w górach, w ciszy i samotności.

I wiesz co? To były najlepsze wakacje w moim życiu.

Bo po raz pierwszy od wielu lat nie byłam mu dłużna i nie byłam za nikogo odpowiedzialna. Bo po raz pierwszy wybrałam siebie. I słusznie.