„Dzisiaj jest siódmy dzień. Wrócę późno wieczorem; mamy pilny projekt. Mam nadzieję, że już spakowałaś swoje rzeczy”.

„Po co ten pośpiech, dziewczyno?” Władysława Wsiewołodowna uśmiechnęła się życzliwie. „Mam mnóstwo czasu”.

Denis Wadimowicz udawał, że nie słyszy. „Co do cholery?!”. Albina nerwowo szarpnęła klucz, ale nie chciał się przekręcić. Ciężki piątek w pracy skończył się późno i wróciła do domu tuż po dziesiątej.

Migotanie światła w przedpokoju jeszcze bardziej podrażniło i tak już zmęczone oczy Albiny. Ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, było bawienie się zaciętym zamkiem.

Spróbowała ponownie, ostrożnie przekręcając klucz, a potem jeszcze mocniej. Bezskutecznie. Przyglądając się uważniej, zauważyła, że ​​cylinder zamka wyglądał zupełnie inaczej. To niemożliwe!

„Zmienili zamek…” wyszeptała z niedowierzaniem, nagle uświadamiając sobie oczywistość. Albina przesunęła palcami po metalowej powierzchni. Nowa! Zupełnie inna w dotyku, gładsza. Jak mogła tego nie zauważyć od razu? Zadzwoniła dzwonkiem. Długi sygnał, drugi, trzeci. Ktoś wyraźnie się poruszał w środku – stłumione kroki, skrzypienie parkietu w salonie. To na pewno nie był kot ani sprzęt AGD. Ktoś był w mieszkaniu. „Denis Wadimowicz! Władysławo Wsiewołodowna! To ja, otwieraj!” Głos Albiny odbił się echem od ścian klatki schodowej. Cisza. Albina waliła pięścią w drzwi: „Słyszę! Otwieraj natychmiast!”. Telefony do byłych teściów również pozostawały bez odpowiedzi. Gorąca fala oburzenia, zmieszana ze zmęczeniem i bezradnością, narastała w jej gardle. Co robić? Gdzie pójść w nocy? Wybór był ograniczony. Biorąc pod uwagę porę dnia, odległość i jej stan emocjonalny, istniała tylko jedna opcja.

Dwadzieścia minut później Albina stanęła w drzwiach Elizavety, swojej najlepszej przyjaciółki. Nawet o tak późnej porze, przyjaciółka była gotowa ją powitać. Jednak powitała Albinę w pospiesznie narzuconym szlafroku na piżamę.

– O mój Boże, Alya, już prawie noc! Co się stało?

— Wymienili zamki, Liso… Wyobrażasz sobie? Zamki w moim własnym mieszkaniu!

Elizaveta bez słowa ją przytuliła i zaprowadziła do kuchni. Gorąca herbata trochę ją uspokoiła, a Albina mogła opowiedzieć wszystko po kolei.

Tydzień temu zadzwonił Denis Wadimowicz, ojciec mojego byłego męża. Jego głos był niezwykle zmieszany, błagalny: „Mamy kłopoty, Albinoczko, pękła rura. Całe pierwsze piętro jest zalane! Naprawa potrwa co najmniej tydzień… Pomóż nam, staruszkowie nie mają dokąd pójść. Nie możemy iść do jednopokojowego mieszkania Igora; oni, jego synowa, jej syn i cała trójka ledwo się tam mieszczą”.

„Powiedziałam im jasno – przez siedem dni, Liso” – Albina ścisnęła kubek zamarzniętymi palcami. „Cokolwiek się wydarzyło między Ignatem a mną, nie mogłam zostawić ich bez dachu nad głową”.

Pierwsze kilka dni upłynęło w napiętej koegzystencji. Denis Wadimowicz nieustannie krążył po mieszkaniu, lustrując wszystko dookoła i nieuchronnie wtrącał: „Ty i Igor całkiem nieźle sobie poradziliście z remontem przed rozwodem, prawda? A nasze pieniądze odegrały w tym znaczącą rolę, prawda?”. Władysława Wsiewołodowna wzdrygała się na widok każdego szczegółu wystroju: „U nas w rodzinie tak nie jest… Zawsze…”

Pod koniec tygodnia, przed pracą, Albina przypomniała mi o umowie.

— Dzisiaj jest siódmy dzień. Wrócę późno dziś wieczorem; mamy pilny projekt. Mam nadzieję, że już spakowaliście swoje rzeczy.

„Po co ten pośpiech, dziewczyno?” Władysława Wsiewołodowna uśmiechnęła się życzliwie. „Mamy mnóstwo czasu”.

Denis Wadimowicz udawał, że nie słyszy.

Dzień pracy ciągnął się w nieskończoność. Albinę dręczył dziwny niepokój wywołany tymi wymijającymi odpowiedziami. Ale że odważyliby się wymienić zamki w czyimś mieszkaniu? Nie mogła sobie tego wyobrazić.

„Och, Liso, nie wiem, co robić…” Albina odchyliła się na krześle, wyczerpana.

„Mieszkanie jest twoje, łatwo to udowodnić. Jutro rano zadzwonimy do firmy zarządzającej; oni będą reprezentować twoje interesy” – powiedziała stanowczo Elizawieta. „Potem wezwiemy ślusarza i otworzymy zamek. Nie mają prawa nie wpuszczać cię do własnego mieszkania!”

Noc minęła w niespokojnym półśnie. Albina czuła się, jakby nieustannie wpadała w jakiś wir, a potem nagle budziła się z łomotem serca. Nad ranem w końcu zrezygnowała ze snu i poczłapała do kuchni po herbatę. Aby się uspokoić, zaczęła w myślach analizować punkty swojego planu działania.

O ósmej rano Albina dzwoniła już do firmy zarządzającej.

„Anatolij Pietrowicz będzie za godzinę” – odpowiedzieli. „Dotrze pod wskazany adres”.

Następny telefon był do ślusarza Michałycza, który kiedyś pomagał przy montażu zamka. Głos po drugiej stronie mruknął coś niezrozumiałego, ale zgodził się pomóc.

O kwadrans dziesiąta cała trójka zbliżyła się do wejścia. Anatolij Pietrowicz, szczupły mężczyzna w średnim wieku w formalnym garniturze, wyglądał niezwykle poważnie jak na sobotni poranek. Michałycz, pochylony, z torbą roboczą przewieszoną przez ramię, rzucił dezaprobujące spojrzenie na drogiego SUV-a zaparkowanego przed domem.

„Czy to ich samochód?” – skinął głową w stronę samochodu. „Ich bogaci krewni”.

Dotarłszy na ostatnie piętro, Albina ponownie zadzwoniła do drzwi. Bezskutecznie.

„Mieszkanie jest zarejestrowane na Albinę Dmitriewną” – potwierdził Anatolij Pietrowicz, sprawdzając swój tablet. „Zawiadomienie o nielegalnym wtargnięciu można złożyć natychmiast”.

Michałycz gwizdnął, doceniając nowy zamek.

„Nie było tanie. Nowoczesne, antywłamaniowe… Ironia, co?” Zaśmiał się z własnego żartu i zabrał się do pracy.

Mocowanie się z zamkiem trwało jakieś piętnaście minut. Albina stała w pobliżu, nerwowo bawiąc się paskiem torebki. W środku panowała cisza – ani szelest, ani dźwięk.

„Aha, poddało się!” Michałycz jęknął zadowolony, gdy mechanizm w końcu ustąpił. „Proszę wejść, pani.”

Albina otworzyła drzwi. Korytarz był pusty. Zrobiła krok naprzód i zamarła ze zdziwienia: Denis Wadimowicz siedział w salonie z gazetą w dłoniach. Władysława Wsiewołodowna siedziała obok niego, z idealnie wyprostowanymi plecami. Oboje spojrzeli w górę, a zaskoczenie na ich twarzach szybko ustąpiło miejsca oburzeniu.

„Co robisz?” – krzyknęła Władysława Wsiewołodowna, wstając. „Wyważasz zamki! Włamujesz się!”

„Co ty wyprawiasz?!”. Albina jęknęła z oburzeniem. „Kto dał ci prawo zmieniać zamki w moim mieszkaniu?!”

„Moja droga dziewczyno” – zaczęła Władysława Wsiewołodowna z tą samą intonacją, która zawsze przyprawiała Albinę o dreszcze. „Denis i ja się nad tym zastanowiliśmy i doszliśmy do wniosku… No cóż, skoro mieszkasz tu sama, a zainwestowaliśmy w to mieszkanie tyle pieniędzy…”

— Co to znaczy?!

„No cóż, oczywiście” – Denis Wadimowicz podszedł bliżej, wyraźnie starając się zachować rozsądek. „Kiedy ty i Ignat się pobraliście, daliśmy wam bardzo pokaźną sumę na remont, co znacznie podniosło wartość mieszkania”.

„To była inwestycja rodzinna” – wtrąciła Władysława Wsiewołodowna. „Mamy nawet rachunki…”

Albina patrzyła z zakłopotaniem to na jednego, to na drugiego.

„Jakie wpływy? Jakie inwestycje?!” Poczuła, że ​​zaczyna się gotować. „Jestem rozwiedziona z twoim synem już od roku! Od roku!”

„Ale mieszkanie jest nasze… To znaczy, częściowo” – Denis Wadimowicz wyraźnie czuł się nieswojo pod czujnym okiem Anatolija Pietrowicza, który w milczeniu obserwował scenę z korytarza.

„Mieszkanie jest moje, kropka!” Albina poczuła, jak jej policzki płoną. „Dostałam je od babci, zanim poznałam Ignata. Wiesz o tym doskonale!”

„Ale nasz wkład…” – próbował zaprotestować Denis Wadimowicz.

„Pieniądze, które dałeś, wystarczyły tylko na remont toalety!” Albina nie mogła już dłużej wytrzymać, dając upust całemu tłumionemu oburzeniu. „Osiemdziesiąt tysięcy! To cały twój wkład! Który teraz próbujesz przedstawić jako… jako…”

Rozejrzała się po salonie – choć był pełen obcych rzeczy, meble zostały poprzestawiane, co wyraźnie wskazywało, że jej dawni krewni mieli nadzieję zadomowić się tu na stałe. Na stole stało zdjęcie Władysławy Wsiewołodowny i Denisa Wadimowicza – to samo, które kiedyś wisiało w ich salonie. Na sofie leżały jakieś dokumenty – dostrzegła w nich słowo „kontrakt” i swoje imię.

„Chcieliśmy ci tylko pomóc” – Władysława Wsiewołodowna rozłożyła ręce z wyrazem urażonej niewinności. „Jesteś zupełnie sama, młoda kobieto… A takie czasy! Oszuści i naciągacze są wszędzie…”

„Tak, tak” – wtrącił Denis Wadimowicz. „Myśleliśmy o twoim bezpieczeństwie. A okolica jest niestabilna. Nigdy nie wiadomo, kto może…”

Albina mu przerwała:

„Pozwoliłam ci tu zostać przez tydzień, a ty zacząłeś tu robić bałagan…” Gardło Albiny ścisnęło się z oburzenia. Nie potrafiła znaleźć słów, by opisać, co się działo.

Zacisnęła palce w pięści, paznokcie wbiły się w dłonie. Wszystko w niej kipiało. Ile czasu zajmie jej zatarcie śladów czyjejś obecności? Przywrócenie mieszkaniu dawnego wyglądu, komfortu, duszy? Anatolij Pietrowicz przerwał ciężką pauzę delikatnym kaszlnięciem. „Za pozwoleniem” – powiedział, robiąc krok naprzód. „Według dokumentów mieszkanie należy do pani Sokołowej. Umowy ustne nie stanowią podstawy własności, chyba że istnieje formalnie podpisany akt darowizny udziałów. Inwestycja musi jeszcze zostać udowodniona w sądzie. Powinno to zostać załatwione wcześniej, ale możesz spróbować zrobić to teraz. Ale będziesz musiała opuścić mieszkanie”. Denis Wadimowicz skrzywił się z irytacją, a Władysława Wsiewołodowna skrzyżowała ramiona na piersi. „Dlatego” – kontynuował Anatolij Pietrowicz – „jeśli przebywacie tu wbrew woli właściciela, może to zostać uznane za nielegalne wejście. A co do nieautoryzowanej wymiany zamków…”

„Nie musisz nas pouczać!” – wybuchnęła Władysława Wsiewołodowna. „Wszystko rozumiemy. Przygotuj się, Denis”. Następna godzina minęła w napiętej ciszy. Byli teściowie zbierali swoje rzeczy, starając się zachować godność. Albina stała w milczeniu przy oknie, niechętna pomocy, ale niemogąca ich zostawić bez opieki. „Ignat dowie się, jak nas traktowaliście” – powiedziała w końcu Władysława Wsiewołodowna, nakładając rękawiczki. „Niech się dowie” – odparła spokojnie Albina. „Nie obchodzi mnie to. Jesteśmy po rozwodzie. On ma inną”. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, Albina powoli opadła na krzesło. Mieszkanie wydawało się niezwykle puste i ciche. Michałycz już montował nowy zamek. „Wszystko w porządku?” – zapytał Anatolij Pietrowicz, szykując się do wyjścia. „Jeśli coś się stanie, zadzwoń do mnie; zostawiłem numer”. Albina skinęła głową, nie mogąc wydusić z siebie słowa wdzięczności. Wszystkie emocje opadły, pozostawiając pustkę i dziwną ulgę. Tego wieczoru Elizawieta zadzwoniła, zaniepokojona wynikami operacji. Po wysłuchaniu jej historii zaproponowała, że ​​przyjdzie, ale Albina odmówiła. „Muszę być sama. W swoim mieszkaniu. Za drzwiami z nowym zamkiem”.

Dwa dni później, gdy życie zaczynało wracać do normy, odebrała niespodziewany telefon. Na ekranie pojawiło się imię, o którym próbowała zapomnieć przez prawie rok: „Ignat”.

„Albina, to ja…” – jego głos brzmiał niepewnie. „Moi rodzice powiedzieli mi wszystko”.

„Tak?” Starała się mówić spokojnie. „A jak przedstawili tę historię?”

„Na początku byli oburzeni. Mówili, że ich wyrzuciłeś. Ale potem ojciec wygadał się z tymi zamkami…” Ignat westchnął ciężko. „Zrozumiałem, że… posunęli się za daleko. Przepraszam, nie wiedziałem, co planują.”

„Wiem” – powiedziała niespodziewanie Albina. „Nie wziąłbyś udziału w czymś takim”.

Zapadła cisza, pełna niewypowiedzianych słów. Rok temu rozstali się bez zamieszania i dramatu. Coś po prostu pękło i oboje zdali sobie sprawę, że nie mogą już dłużej być razem.

„Jak się masz?” zapytał Ignat.

„Dobrze” – odpowiedziała, zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy od dawna rzeczywiście tak było. „Naprawdę dobrze. A u ciebie?”

— Też nieźle. Niedługo wyjdę za mąż, może zmienię mieszkanie.

Kolejna pauza. Kiedyś mogli rozmawiać godzinami, ale teraz zabrakło im słów.

„Cieszę się, że nic ci nie jest” – powiedział w końcu Ignat. „I jeszcze raz przepraszam za twoich rodziców. To się już nie powtórzy”.

„Wiem” – uśmiechnęła się Albina. „Zainstalowali mi nowy, bardzo bezpieczny zamek. I już nigdy ich nie wpuszczę do domu”.

Ignat roześmiał się cicho, ale w tym śmiechu nie było goryczy, tylko zrozumienie i coś w rodzaju pożegnania.

Po odłożeniu słuchawki Albina podeszła do okna. Wiosenne niebo ciemniało na zewnątrz, a w sąsiednich domach zapalały się światła. Ogarnęło ją dziwne uczucie lekkości, jakby z ramion zdjęto jej niewidzialny ciężar.

Tydzień później Elizawieta przyszła z wizytą, żeby upewnić się, że jej przyjaciółka ma się dobrze. Siedziały w kuchni, piły herbatę i snuły plany.

„Nie sądzisz, że czas zmienić tę tapetę?” – zapytała Elizabeth, patrząc na ścianę. „Wisi tu, odkąd mieszkała tu twoja babcia”.

Albina przesunęła dłonią po wyblakłych kwiatach namalowanych na ścianach. Ile historii kryły w sobie te tapety? Święta babci, jej własne dzieciństwo, pierwsze lata samodzielnego życia, rodzinne szczęście z Ignatem, a potem – cichy rozwód i powrót samotności.

„Wiesz, tak naprawdę nigdy nie odważyłam się ich zmienić” – powiedziała zamyślona Albina. „Zawsze myślałam, że coś… ważnego zniknie wraz z nimi. Może pamięć? Nie można przeżyć całego życia w czyimś wnętrzu, prawda?”

„Dokładnie!” odpowiedziała Elizabeth. „Zobaczmy, co da się z tym zrobić” – zasugerowała, wyciągając laptopa.

Wkrótce zaczął już przeglądać katalogi sklepów z materiałami wykończeniowymi.

— Jak ci się podobają? Jasnoniebieskie, teksturowane.

Albina przejrzała katalogi i zdała sobie sprawę, że być może remont, całkowita przemiana, to właśnie to, czego potrzebowała, by znów poczuć, że jest w tym domu, by wymazać nawet wspomnienia o psikusie byłych teściów.