„Jaki obiad?” zapytała żona. „Dałeś mi na to pieniądze? Nie! Więc czego ode mnie oczekujesz ?” „Więc
co mam teraz zrobić, głodować?” zaprotestował Lew, czując, jak wrze w nim gniew.

„Oczywiście, że nie” – odpowiedziała spokojnie Anna. „Możesz pójść do sklepu, kupić artykuły spożywcze i ugotować obiad. Albo zamówić jedzenie z dostawą. Przecież masz pieniądze”.

„Czy to strajk?” – zapytał w końcu. „Odmawiasz wykonywania swoich kobiecych obowiązków?”

„Mam dość bycia dojną krową w tej rodzinie! Dlaczego tylko ja mam wykonywać całą robotę?” Lew rzucił teczkę na stół i wskazał na nowy robot kuchenny. „Znowu coś kupiłeś?”

Anna spojrzała na męża ze zdziwieniem. Było to tak nieoczekiwane, że nie potrafiła od razu znaleźć odpowiedzi. Obiad był prawie gotowy, mieszkanie posprzątane, pranie zrobione – jak zwykle po całym dniu pracy.

„Lyova, marzyłem o tym od dawna. Było w promocji, a ja musiałem zapłacić z pensji…”

„Z mojej pensji!” – przerwał, krążąc po kuchni. „I co z tego zostało? Grosze! Kto płaci za nasze mieszkanie? Ja! Kto płaci za samochód? Ja! Kto pokrywa wszystkie podstawowe wydatki? Znowu ja!”

Anna wyłączyła kuchenkę i wytarła ręce w fartuch. Para z garnka unosiła się ku sufitowi, wypełniając kuchnię przyjemnym aromatem, ale nastrój na kolację prysł.

„Ale ja też pracuję” – powiedziała cicho. „Na pełnym etacie, tak przy okazji. A za moją pensję kupujemy artykuły spożywcze. A do tego gotuję, sprzątam, piorę…”

„Tak, tak, jesteś święty” – Lew zatrzasnął drzwiczki szafki, wyjmując kubek, żeby nalać sobie wody. „Wiesz co? Mam dość. Teraz wszystko będzie między nami sprawiedliwie. Podzielimy się wydatkami po połowie, bo inaczej wpakujesz się w niezłe tarapaty”.

„Co masz na myśli?” Anna skrzyżowała ramiona na piersi.

„Właśnie o to mi chodzi. Skoro jesteśmy tak nowocześni i równi, zapłacimy po równo. Będziemy dokładać się po równo do rachunków za media, komunikację i inne wspólne wydatki. W ten sposób będzie sprawiedliwie, i nie tylko ja!”

Chciała zaprotestować, że jego propozycja wcale nie była sprawiedliwa, że ​​to po prostu niewolnictwo: w końcu musiałaby dokładać prawie całą pensję do domowego budżetu, a codzienna harówka nie zniknie. Miała wiele do powiedzenia, ale po co się tym przejmować, skoro mogła robić dokładnie to, czego on chciał?

– Dobrze, Lev. Jeśli chcesz, żeby było sprawiedliwie, pół na pół, to tak będzie.

Anna obudziła się przed budzikiem. Lew wciąż spał, odwrócony do ściany. Rozmowa z poprzedniego dnia krążyła jej po głowie, nie dawała jej spokoju. Cicho wstała z łóżka i poszła do kuchni.

W ciągu czterech małżeństw, jakimś cudem, niepostrzeżenie, doszli do podziału obowiązków, który teraz wydawał się jej ewidentnie niesprawiedliwy. Tak, Lew zarabiał więcej. Tak, w ich pierwszym wspólnym roku, kiedy była na ostatnim roku studiów, to miało sens – on utrzymywał ich finansowo, ona prowadziła dom. Ale potem Anna też zaczęła pracować! Najpierw na pół etatu, potem na pełen etat. A obowiązki domowe? Pozostały wyłącznie jej.

Otworzyła laptopa i zaczęła przeglądać wyciągi z karty. Pensja, media, zakupy spożywcze, codzienne wydatki… Prawie wszystko, co zarobiła, trafiało do rodziny. A jej wkład w gotowane obiady i kolacje, pranie i sprzątanie mieszkania – czyż to nie było bezwartościowe?

Wspomnienie mojego pierwszego spotkania z Lwem – wtedy po prostu Lyową – wywołało smutny uśmiech na mojej twarzy. Jak pięknie się do niej zalecał! Jak mówił jej, że jest jego królową, że zrobi dla niej wszystko. I co teraz? „Dojna krowa”, co? Jak szybko romans przeradza się w rozliczenia dla niektórych mężczyzn.

Anna upiła łyk herbaty i zamyśliła się głęboko. Skoro chciał podzielić wszystko po równo, niech tak będzie. Ale naprawdę po równo.

„Wiesz, Igorze, powiedziałem jej wczoraj: mam dość. Będziemy żyć jak wszystkie współczesne rodziny – pół na pół” – Lew odchylił się w fotelu biurowym, patrząc na kolegę.

Igor odwrócił wzrok od monitora i przyjrzał mu się uważnie.

– A jak zareagowała?

„Nie uwierzysz, ale się zgodziła!” Lew uśmiechnął się triumfalnie. „Od razu, praktycznie bez sprzeciwu”.

„Serio?” Igor uniósł brew. „Tak po prostu?”

„Mówiłem ci – zgodziła się od razu. Musiała zrozumieć, że mam rację” – Lew kliknął myszką, otwierając nowy plik. „Co w tym złego? Sprawiedliwość to sprawiedliwość”.

„Każdy ma swoją własną wizję sprawiedliwości” – zauważył filozoficznie Igor, wracając do pracy. „Moja ciotka lubi mawiać: »Uważaj, czego sobie życzysz – one się spełniają«”.

„A co to znaczy?” Lew zmarszczył brwi.

„Nie mam pojęcia” – zaśmiał się Igor. „Ale brzmi mądrze, prawda?”

Lew roześmiał się i odwrócił do komputera. Dziwne przeczucie na moment ukłuło go w podświadomości, ale odepchnął je. Wszystko będzie dobrze. Anna była rozsądną kobietą.

W tym czasie Anna stała przed półkami sklepowymi, w zamyśleniu analizując metki z cenami. Wcześniej wypełniła koszyk po brzegi – na tydzień, dla całej rodziny. Dziś w jej małym koszyku znalazł się tylko jogurt, opakowanie sera, chleb i jedna pierś z kurczaka. Nawet nie spojrzała na filet z ryby, ulubioną rybę Lwa.

Wieczór był wyjątkowo spokojny. W domu Anna szybko upiekła sobie pieczoną pierś z kurczaka z warzywami, zjadła obiad, umyła naczynia, włączyła pranie i wygodnie rozsiadła się na kanapie z tabletem – miała trzy seriale, które koniecznie chciała obejrzeć, ale nigdy nie miała na to czasu. Na jej telefonie zawibrował SMS od Lwa: „Będę za pół godziny. Co na obiad?”.

Anna uśmiechnęła się i odłożyła telefon, nie odpowiadając.

Klucz przekręcił się w zamku i Lew wszedł do mieszkania. To był męczący dzień i nie mógł się doczekać, żeby usiąść do kolacji. Zwykle o tej porze z kuchni unosiłyby się już pyszne aromaty…

„Anjut, wróciłem!” krzyknął, zdejmując płaszcz.

Nie było odpowiedzi. Lew wszedł do kuchni i zastał ją pustą i czystą, bez śladów gotowania. Otworzył lodówkę i zobaczył półeczki wypełnione po brzegi – jogurtem, serem i kilkoma warzywami.

„Anno!” zawołał ponownie, kierując się w stronę salonu.

Żona siedziała na kanapie, pochłonięta czymś na tablecie, ze słuchawkami w uszach. Zauważywszy męża, wyjęła jedną słuchawkę.

– O, cześć. Jesteś już w domu?

„Tak, jestem w domu. Gdzie jest obiad?” Lew rozejrzał się dookoła, jakby jedzenie mogło kryć się gdzieś w kącie salonu.

Anna spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem.

„Jaki obiad?” zapytała żona. „Dałeś mi na to pieniądze? Nie! Więc czego ode mnie oczekujesz?”

Lew zamarł, nie wierząc własnym uszom.

„Mówisz poważnie?” Jego głos podniósł się niemal do krzyku. „Wracam do domu po ciężkim dniu pracy, a ty nawet nie ugotowałeś obiadu?”

„Nie dałeś mi pieniędzy na swoją połowę obiadu” – Anna spokojnie zdjęła drugą słuchawkę. „Wczoraj powiedziałeś: pół na pół. Kupiłam sobie jedzenie, za własne pieniądze. Ugotowałam sobie obiad, zjadłam. Wszystko zgodnie z umową”.

„Ale…” Lew spojrzał na żonę ze zmieszaniem. „Nie o to mi chodziło! Chodziło mi o wspólne wydatki…”

„Dokładnie. Dzielimy się kosztami. Kolacja jest dla nas obojga. To wspólny wydatek, więc kupiłam tylko tyle, ile potrzebowałam” – wzruszyła ramionami. „I ugotowałam tylko tyle, ile potrzebowałam”.

„Więc co mam teraz zrobić? Głodować?” – zaprotestował Lew, czując narastającą w nim złość.

„Oczywiście, że nie” – odpowiedziała spokojnie Anna. „Możesz pójść do sklepu, kupić artykuły spożywcze i ugotować obiad. Albo zamówić jedzenie z dostawą. Przecież masz pieniądze”.

Lew spojrzał na nią, zastanawiając się, gdzie podziała się jego zawsze troskliwa i cierpliwa żona. Kim była ta kobieta o zimnym, spokojnym spojrzeniu?

„Czy to strajk?” – zapytał w końcu. „Odmawiasz wykonywania swoich kobiecych obowiązków?”

Anna powoli odłożyła tabletkę i obróciła się całym ciałem w stronę męża.

„Obowiązki kobiety?” – powtórzyła z żelazną nutą w głosie. „Wypełniałam je wiernie aż do wczoraj. Ale wczoraj zaproponowałeś, żebyśmy podzielili się pieniędzmi po równo i zastanawiałam się, dlaczego jesteś wobec mnie taki niesprawiedliwy”.

„Ja?!”. Lew zakrztusił się z oburzenia. „Tak, ja…”

„Tak, ty” – przerwała Anna. „Płaciliśmy duże rachunki twoimi pieniędzmi, a moimi kupowaliśmy artykuły spożywcze i kilka innych rzeczy. Gotowałam też, sprzątałam i prałam. Każdego wieczoru, po pracy. A w weekendy robiłam gruntowne porządki, gotowałam przez kilka dni, żeby jakoś wygospodarować czas po pracy. Pamiętasz, jak w zeszłą niedzielę spędziłam trzy godziny w kuchni, przygotowując jedzenie? I trzy godziny sprzątając mieszkanie. To sześć godzin pracy, prawie cały dzień. W dzień wolny”.

Leo milczał, trawiąc to, co usłyszał.

„A teraz mówisz pół na pół” – kontynuowała Anna. „No cóż, sprawiedliwie. Ale zróbmy to naprawdę pół na pół. Nie tylko o pieniądze, ale też o prace domowe. Gotowanie – na zmianę albo każdy robi to sam. Sprzątanie – dzielimy się tym, co robimy. Pranie – każdy robi swoje. Co o tym myślisz?”

Leo niezręcznie przestępował z nogi na nogę.

– Słuchaj, to jest po prostu… Nie wiem nawet, jak włączyć maszynę…

„Pokażę ci” – uśmiechnęła się Anna. „To nic skomplikowanego”.

„A tak w ogóle, skoro nie zamierzasz gotować i sprzątać, to po co mi jesteś potrzebny?” – wyrzucił z siebie Lev, natychmiast tego żałując.

Anna patrzyła na niego długo, nie mrugając. Potem powoli wstała z sofy.

„A utrzymanie rodziny to obowiązek mężczyzny” – powiedziała cicho. „Ale z jakiegoś powodu nie pytam, dlaczego cię potrzebuję, mimo że wcześniej byłeś taki sobie, skoro musiałam pracować. A teraz całkowicie zaniedbujesz swoje obowiązki męża”. Przechyliła głowę na bok. „Ale widzisz, nie zadaję tego pytania. Bo jesteśmy rodziną. A przynajmniej tak mi się wydawało”.

Zapadła głęboka cisza. Lew wpatrywał się w podłogę, czując, jak jego słuszny gniew powoli zmienia się w wstyd. Anna stała prosto, wyprostowana, czekając na jego odpowiedź.

„Przepraszam” – powiedział w końcu. „Poniosło mnie. Wróćmy do tego, co było wcześniej, dobrze?”

Spodziewał się, że Anna będzie szczęśliwa, że ​​pobiegnie go przytulić i pójdzie ugotować obiad… Ale ona tylko pokręciła głową.

„Po co mi to?” – zapytała z autentyczną ciekawością. „Wcześniej gotowałam ci obiad, prasowałam koszule i zmywałam naczynia. Ale teraz już zjadłam, zrobiłam wszystko i zaraz obejrzę nowy odcinek. Tak jest mi jeszcze wygodniej, wiesz?”

Z tymi słowami wróciła na kanapę, założyła słuchawki i ponownie włączyła tablet, zostawiając Lwa stojącego na środku pokoju z otwartymi ustami.

„Mamo, nie uwierzysz, co ona zrobiła” – Lew przycisnął telefon do ucha, zaglądając do pustej lodówki po raz trzeci tego wieczoru, jakby miał nadzieję, że w magiczny sposób pojawi się tam jedzenie.

„Wierzę ci, wierzę ci” – w głosie matki słychać było uśmiech. „I dobrze zrobiłeś. Stałeś się kompletnie bezczelny, synu”.

„Co?!” Lew prawie upuścił telefon. „Po czyjej właściwie jesteś stronie?”

„Po stronie sprawiedliwości, Ljowuszka. Myślisz, że twój ojciec za swoich czasów przynosił do domu tylko pieniądze? Gotował, kiedy ja byłem na zmianie, a nawet się tobą opiekował. A teraz, odkąd zachorowałem, wziął na siebie prawie wszystko. To jest prawdziwy mężczyzna”.

Lew zamilkł. Nigdy nie zwracał uwagi na tę stronę relacji rodzicielskiej.

„Ale my tak nie postępujemy” – mruknął. „Zawsze dbałem o rodzinę, a Anna dbała o dom”.

„A teraz pracuje i zajmuje się domem” – zauważyła cicho matka. „I co w tym sprawiedliwego?”

Lew nie mógł znaleźć odpowiedzi. Po rozmowie z matką zamówił jedzenie z dostawą, zjadł obiad sam w kuchni i po raz pierwszy zaczął myśleć o tym, ile Anna robi każdego dnia.

Pierwsze kilka dni bez kolacji, czystych koszul i przytulnego domu było dla Lwa jak zimny prysznic. Pod koniec tygodnia przeklinał się za ten głupi pomysł „pół na pół”. Kto by pomyślał, że utrzymanie domu może być takie kłopotliwe? Lodówka była zawalona przetworzoną żywnością, na kuchence leżało spalone jajko (po raz trzeci!), a ceny jedzenia z dostawą były atrakcyjne.

Trzy razy próbował upiec mięso tak jak Anna. I trzy razy poniósł sromotną porażkę. Za pierwszym razem nie rozmroził go prawidłowo; za drugim tak przesolił, że nadawał się do jedzenia; a za trzecim zapomniał o nim w piekarniku. Na szczęście nie było alarmu przeciwpożarowego, ale kuchnia musiała być wietrzona przez dwie godziny.

Tymczasem Anna poczuła, jakby wielki ciężar spadł jej z ramion. Koniec z bieganiem z pracy do sklepu, koniec z pytaniami „co dziś ugotować?” i „gdzie są czyste skarpetki?”. Prosta kolacja dla siebie, spokojny wieczór z książką i oglądanie ulubionego serialu. W środy, zamiast tradycyjnego prania, pozwalała sobie na spotkanie z Maszą w kawiarni po pracy – wyobrażacie to sobie? W dzień powszedni! A w weekendy, gdy Lew zmagał się z odkurzaczem, ona po prostu wylegiwała się na kanapie z książką. Błogość…

Lew obserwował to wszystko, zaciskając zęby, ale uznając słuszność żony. W piątek nie mógł już tego znieść. Wyszedł wcześniej z pracy, wyskoczył do supermarketu, kupił akurat tyle, żeby starczyło na „tysiąc drobiazgów” i popędził do domu, zdecydowany wszystko naprawić. Postawił na całość, tak jak na początku ich związku: świece, butelka tego samego czerwonego wina półsłodkiego, które Anna skrycie uwielbiała, mimo że wszystkim mówiła, że ​​woli wina wytrawne. I co najważniejsze – pieczony kurczak. Oczywiście nie kulinarne arcydzieło, ale sycące.

Kiedy klucz przekręcił się w zamku, Lew omal nie podskoczył z podniecenia. Anna zamarła na progu, wciągając zapachy domowe, do których zdążyła się już przyzwyczaić.

„Co to jest?” Skinęła głową w stronę nakrytego stołu i migoczących świec.

„Obiad” – odpowiedział po prostu Lew. „Dla nas obu. Zrobiłem”.

Usiedli przy stole, a Leo nalał wina do kieliszków.

„Dużo myślałem ostatnio” – zaczął. „I zdałem sobie sprawę, że się myliłem. Zawsze robiłeś o wiele więcej, niż zauważałem i doceniałem”.

Anna słuchała uważnie, nie przerywając.

„Proponuję nowy układ” – kontynuował Lew. „Oboje pracujemy na pełen etat. I oboje musimy dbać o dom. Chętnie zajmę się częścią prac domowych – zakupy spożywcze, zmywanie naczyń, śmieci, może kilka innych rzeczy. Jeszcze nie jestem w tym dobry, ale daj mi znać, jeśli będziesz czegoś potrzebować. A finanse… Dokładajmy się do budżetu proporcjonalnie do naszych pensji? Ja dam sześćdziesiąt pięć procent, ty trzydzieści pięć. Czy to sprawiedliwe? Co o tym myślisz?”

Anna zamyślona obracała szklankę w dłoniach.

„Wiesz” – powiedziała w końcu – „zgadzam się. Ale pod jednym warunkiem. Będziemy dzielić się obowiązkami, a nie w taki sposób, żebym ciągle o tym przypominała i kontrolowała”.

„Obiecuję” – Lew skinął poważnie głową. „Sporządziłem nawet listę i harmonogram. Proszę, spójrz” – podał jej telefon z otwartą teczką. „Pomyślałem o wszystkim”.

Anna przebiegła wzrokiem listę i uśmiechnęła się.

„Wiesz, byłbyś dobrym mężem” – powiedziała z chytrym uśmiechem.

Leo roześmiał się i uniósł kieliszek.

„Do nowego początku?” – zasugerował.

„Za partnerstwo” – poprawiła Anna, stukając się z nim kieliszkami.

Długo siedzieli w kuchni, rozmawiając i planując. Pieczony kurczak – choć trochę suchy i przesolony – wydawał się tego wieczoru najpyszniejszym daniem na świecie.