Nigdy nie spodziewałam się, że spotkam moją nauczycielkę ze szkoły średniej wiele lat później, w samym środku gwarnego targu rolnego.

A jednak jest tutaj i woła moje imię, jakby czas się zatrzymał.

Uprzejma rozmowa szybko przerodziła się w coś, o czym nigdy nie śniłem.

Kiedy chodziłem do liceum, pan Harper był nauczycielem, którego wszyscy uwielbiali.

Tuż po ukończeniu uniwersytetu miał okazję przekształcić starożytną historię w prawdziwy serial dostępny na Netfliksie.

Energiczna, dowcipna i prawdopodobnie zbyt atrakcyjna, aby być nauczycielką.

Dla większości z nas był „fajnym nauczycielem”, dzięki któremu nauka wydawała się mniej nudna.

Dla mnie był po prostu panem Harperem – miłym, zabawnym dorosłym, który zawsze znajdował czas dla swoich uczniów.

„Claire, świetna analiza Deklaracji Niepodległości” – powiedział mi pewnego dnia po zajęciach.

• Masz bystry umysł.

Czy myślałeś o pójściu na studia prawnicze?

Niezręcznie wzruszyłam ramionami, przyciskając notatnik do piersi.

• Nie wiem…

Może?

Historia jest po prostu… łatwiejsza niż matematyka.

Zachichotał:

— Uwierz mi, matematyka jest łatwiejsza, gdy się jej nie komplikuje.

Ale historia to opowieści.

I dobrze je znajdujesz.

Gdy miałem 16 lat, jego słowa niewiele dla mnie znaczyły.

Był po prostu nauczycielem wykonującym swoją pracę.

Ale przyznaję, że jego słowa utkwiły mi w pamięci.

Potem życie zaczęło się toczyć swoim rytmem.

Ukończyłem szkołę, przeprowadziłem się do miasta, pozostawiając w przeszłości szkolne wspomnienia.

Tak mi się przynajmniej wydawało.

Minęło osiem lat.

Mam 24 lata, jestem w swoim rodzinnym mieście i spaceruję po targu rolnym, gdy nagle słyszę znajomy głos.

• Claire?

To ty?

Odwróciłam się i go zobaczyłam.

Tylko że teraz nie był już panem Harperem.

On był po prostu Lwem.

• Panie Har, to znaczy… Leo? — Zająknąłem się, czując, że się rumienię.

Uśmiechnął się szeroko, tym samym uśmiechem co poprzednio, tylko teraz było w nim więcej lekkości i uroku.

• Nie musisz już mówić do mnie „pan”.

Stanie obok człowieka, który kiedyś oceniał moje wypracowania, a teraz śmiał się ze mną jak stary przyjaciel, było… surrealistyczne.

— Nadal uczysz? „Zapytałem, poprawiając koszyk z warzywami na biodrze.

• Tak, ale teraz w innej szkole.

Uczę języka angielskiego.

• Angielski? — Drażniłem się.

— A co z historią?

Roześmiał się, cichym, lekkim śmiechem.

— Okazało się, że lepiej rozumiem literaturę.

Uderzyło mnie nie tylko to, że się postarzał, ale też to, jak bardzo się zmienił.

Nie energiczny młody nauczyciel, ale pewny siebie mężczyzna, który znalazł swoje miejsce.

Rozmawialiśmy, a rozmowa nie tylko płynęła – ona tańczyła.

Opowiadał o swoich uczniach, jak bardzo go doprowadzali do szału, ale jednocześnie byli dla niego powodem do dumy.

Podzieliłem się z nimi swoją codziennością w mieście: chaotyczną pracą, nieudanymi związkami i marzeniem o założeniu własnego biznesu.

„Dasz radę” – powiedział mi przy kawie dwa tygodnie później.

• Kiedy o tym mówisz, od razu widzę, jak to będzie wyglądać.

„Próbujesz mnie tylko pocieszyć” – zaśmiałam się.

Ale jego spojrzenie kazało mi milczeć.

• Nie, mówię poważnie. Masz energię, Claire. Potrzebna jest tylko szansa.

Podczas naszej trzeciej kolacji przy świecach w przytulnej bistro uświadomiłam sobie: różnica wieku? Siedem lat. Połączenie? Natychmiastowy. Uczucie? Nieoczekiwany.

„Zaczynam myśleć, że po prostu wykorzystujesz mnie, żeby zdobyć darmowe fakty historyczne” – zażartowałem, gdy płacił rachunek.

„Złapałem cię” – zaśmiał się cicho, pochylając się bliżej. – Choć być może mam inne motywy.

Powietrze się zmieniło. Coś nieuchwytnego, ale silnego przebiegło między nami. Serce zaczęło mi bić szybciej i wyszeptałam:

• Które?
• Będziemy musieli zostać blisko, żeby się dowiedzieć.

Rok później staliśmy pod rozłożystym dębem na podwórzu domu moich rodziców, pośród świateł girland, śmiechu przyjaciół i szelestu liści. Małe, kameralne wesele – dokładnie takie, jakiego chcieliśmy.

Kiedy włożyłam Leo złoty pierścień na palec, uśmiechnęłam się. To nie była taka historia miłosna, jaką sobie wyobrażałam, ale pod każdym względem była słuszna.

Tej nocy, gdy goście już wyszli, a dom pogrążył się w ciszy, zostaliśmy sami.

„Mam coś dla ciebie” – powiedział, przerywając ciszę.

Uniosłem brwi, zaintrygowany.

• Obecny? A poza tym, że już się ze mną ożeniłeś? Odważnie.

Uśmiechnął się i wyciągnął zza pleców mały, podniszczony notes.

• Myślę, że ci się spodoba.

Przesunąłem palcami po pękniętej okładce.

• Co to jest?

— Otwórz.

Otworzyłam pierwszą stronę i zamarłam.

Moje pismo.

• Czekaj… czy to mój stary pamiętnik snów?!

Leo skinął głową, uśmiechając się jak dziecko, które odkryło jakiś sekret.

• Pisałeś mi o tym na lekcjach historii. Pamiętasz? Zadanie polega na wyobrażeniu sobie swojej przyszłości.
• Zupełnie o tym zapomniałem! — Zaśmiałam się, choć policzki mi się zarumieniły. – Zapisałeś to?

„Nie celowo” – podrapał się po potylicy ze wstydem. – Kiedy przeniosłam się do innej szkoły, znalazłam to wśród starych papierów. Chciałem to wyrzucić, ale… nie mogłem.

• Dlaczego?

— Ponieważ przypomniał mi, kim byłeś… i kim możesz się stać.

Przerzucałam strony: załóż firmę, pojedź do Paryża, zmień świat.

• To tylko nastoletnie fantazje.

„Nie, Claire” – powiedział stanowczo. – Oto mapa życia, na jakie zasługujesz.

• A co jeśli sobie nie poradzę?

Ścisnął moją dłoń.

— Porażka nie jest najgorszą rzeczą. Najgorsze jest nigdy nie próbować.

Jego słowa utkwiły mi w pamięci.

Kilka tygodni później rzuciłam pracę i spełniłam swoje marzenie – otworzyłam kawiarnię z książkami. Leo był ze mną i wspierał mnie w trudnych chwilach.

Teraz siedzę przy ladzie w naszej przytulnej kawiarni i patrzę, jak Leo pomaga naszemu maluchowi pozbierać porozrzucane ołówki.

Leo podnosi wzrok i uśmiecha się:

• Co to za spojrzenie?

— Tak sobie myślę… Naprawdę poślubiłam właściwego nauczyciela.

Puszcza oko:

• No jasne, że tak.