Wydawało się, że Cyryl wszystko zaplanował: fikcyjne bankructwo, rozwód, tajne konta. Zapomniał jednak, że Ania nie była tylko „skromną gospodynią domową”.

Za barszczem i pieluchami dla dzieci kryła się kobieta, która mogła obrócić jego kłamstwa w finansową ruinę.

Kiedy ostatnie złudzenia prysły, pozostało tylko pytanie: co jest gorsze – stracić firmę czy odkryć, że żona od dawna gra w swoją grę?

Historia o tym, jak cicha zemsta staje się głośniejsza niż grzmot upadającego imperium.

„Nigdy nie zostaniesz prezesem dużej korporacji, przysięgam” – powiedział Kirill kpiąco, patrząc na żonę z miną doświadczonego psychologa rozczarowanego swoją protegowaną. „Nic nie rozumiesz o biznesie”.

„Jak mam to rozumieć?” Anya wzruszyła ramionami, nawet nie odwracając się od kuchenki, gdzie mieszała barszcz, ulubioną potrawę męża.

„Nie jestem supermanem z planety Cool Businessmen. Tylko skromną gospodynią domową z domem, dzieckiem i skarpetkami porozrzucanymi po całym mieszkaniu”.

Ta rozmowa, która w ciągu ostatnich kilku lat stała się nawykiem, rozbrzmiewała w ich kuchni tak często, że nawet roczna Maszeńka, siedząca na wysokim krzesełku, odruchowo marszczyła nos, gdy tata zaczynał kolejny wykład o tym, jak trudno jest prowadzić własną firmę. Zwłaszcza gdy żona w ogóle cię nie wspiera.

Kirył, dziedziczny przedsiębiorca (według niego), a w rzeczywistości po prostu szczęściarz, który wygrał przetarg na dostawę materiałów budowlanych dla głównego wydziału w czasie, gdy wszyscy jego konkurenci zbankrutowali, uwielbiał podkreślać swoją ekskluzywność. Czasami Anyi wydawało się, że nosi niewidzialną koronę z napisem „Jestem geniuszem biznesu” i oczekuje, że wszyscy będą mu się kłaniać.

„Słuchaj” – kontynuował Kirill, przerzucając nogi na sąsiednie krzesło, nawet nie pytając, czy potrzebuje pomocy. „Jeśli firma nagle zacznie bankrutować, musisz działać szybko i zdecydowanie. Odetnij wszystko, co zbędne, zminimalizuj ryzyko, zachowaj aktywa… Byłbyś w kropce.

Anya w milczeniu mieszała zupę, myśląc, że jej mąż nigdy nie narzekał na jej umiejętności kulinarne. Zawsze jednak narzekał na jej finanse, choć to właśnie mieszkanie, odziedziczone po babci, stało się ich rodzinnym gniazdem. A pensja nauczycielki gry na fortepianie była jedynym stabilnym źródłem dochodu, gdy Kirył „rozkręcał biznes”.

„Dobrze, że nigdy nie będziesz miał takich problemów” – podała mu talerz parującego barszczu. „Jesteś geniuszem przedsiębiorczości”.

Nawet nie zauważył ironii – po prostu parsknął satysfakcją i sięgnął po łyżkę.

Rozmowy o bankructwie okazały się prorocze. Tydzień później Kirył wrócił do domu blady jak ściana, z zaczerwienionymi oczami i zapachem taniej whisky. Rzucił teczkę w kąt korytarza i opadł na krzesło, nawet nie zdejmując butów.

„Jesteśmy spłukani” – oznajmił dramatycznym głosem godnym nominacji do Oscara. „Całkowicie i nieodwracalnie”.

Ania, która kołysała Maszenkę, zamarła.

• Co się stało?
• Stało się! – Uderzył pięścią w podłokietnik. – Jakiś poważny klient zerwał umowę, urząd skarbowy naliczył jakieś absurdalne kary, bank żąda wcześniejszej spłaty kredytu… Jesteśmy kompletnie zaskoczeni, wiesz?

Zrozumiała. A przede wszystkim zrozumiała, że ​​Kirył, mimo wszystkich gadek o „odcięciu nadmiaru”, teraz wpada w panikę.

• Spokojnie, – Ania położyła dziecko do łóżeczka i poszła do męża. – Zastanówmy się. Jakie dokładnie są długi firmy?
• Miliony! – Machnął ręką. – Dostawcy pozwali nas do sądu, nie ma z czego wypłacać wynagrodzeń pracownikom, urząd skarbowy grozi zamrożeniem kont… Anya, jesteśmy skończeni.

Przyjrzała się mężowi uważnie. Przez pięć lat ich wspólnego życia nauczyła się rozpoznawać jego nastroje. Kiedy naprawdę się martwił, jego lewe oko lekko drgało. Teraz oko było spokojne.

„A co ty sugerujesz?” zapytała ostrożnie.

– Jedynym wyjściem jest całkowita likwidacja zobowiązań. – Kirył nagle się uspokoił i zaczął mówić rzeczowym tonem. – Będziemy musieli sprzedać cały nasz majątek. Przede wszystkim mieszkanie.

• To mieszkanie? – wyjaśniła Anya. – Mieszkanie mojej babci, które nie ma nic wspólnego z twoją działalnością?

„Nie twój, tylko nasz” – poprawił go zirytowany. „Jesteśmy rodziną. I jeśli nie sprzedamy go teraz dobrowolnie, to komornicy przyjdą i wyrzucą nas na ulicę. Tego chcesz?”

Anya usiadła na poręczy sąsiedniego krzesła.

• A co z pieniędzmi ze sprzedaży? Czy wierzyciele wezmą wszystko?

Kirill przygryzł wargę i spojrzał gdzieś na bok.

– Niezupełnie… – zawahał się. – Jest jedno wyjście. Jeśli sformalizujemy rozwód przed rozprawą, część majątku pozostanie twoja jako niezwiązana z działalnością gospodarczą. To standardowa praktyka prawna.

• Rozwód? – Anya uniosła brwi. – Sugerujesz rozwód, żeby zaoszczędzić pieniądze?

– To fikcyjny rozwód, głuptasku – uśmiechnął się i wziął ją za rękę. – Zwykła procedura. Sprzedamy mieszkanie, część pieniędzy oddamy wierzycielom, a resztę schowamy na twoim koncie. Potem, jak wszystko się uspokoi, znowu się pobierzemy. Proste!

Anya spojrzała na jego dłoń, ściskając palce. Zbyt mocno, zbyt pewnie jak na człowieka, którego interes rzekomo chylił się ku upadkowi.

„Dobrze” – powiedziała w końcu. „Jutro porozmawiamy z prawnikiem. Chcę poznać wszystkie szczegóły”.

• Jakie jeszcze szczegóły? – Zmarszczył brwi. – Nie ma czasu na prawników. Musimy działać szybko.

„Nie będę działać pochopnie, jeśli chodzi o dach nad głową naszej córki” – warknęła Anya, uwalniając rękę. „Albo zrobimy wszystko zgodnie z prawem i za radą specjalisty, albo wcale”.

Kirył skrzywił się, ale nie sprzeciwił. Wiedział, że w niektórych sprawach jego cicha, posłuszna żona stawała się bardziej uparta niż osioł.

Prawniczka, starsza kobieta, uważnie słuchała opowieści Kiryła o upadku firmy.

„To dziwne” – powiedziała, przeglądając oświadczenia, które przyniósł Kirył. „Według dokumentów twoja sytuacja jest dość stabilna. Są długi, ale nie są one krytyczne dla biznesu o twojej skali.

„To nieaktualne informacje” – przerwał mu Kirill. „Teraz jest o wiele gorzej. Lepiej opowiedz nam o procedurze rozwodowej”.

Prawnik skierował wzrok na Anyę.

• Jesteś pewien, że chcesz się rozwieść? Zwłaszcza z małym dzieckiem?

„Nie” – odpowiedziała szczerze. „Ale jeśli to jedyny sposób, żeby uchronić moją córkę przed konsekwencjami bankructwa…”

„Możesz to zabezpieczyć na różne sposoby” – prawniczka stuknęła długopisem o stół. „Na przykład, twoje mieszkanie, jako majątek przedmałżeński, nie podlega egzekucji z długów męża. Chyba że, oczywiście, byłaś poręczycielką pożyczek.

Anya pokręciła głową:

• Nie, niczego takiego nie podpisywałem.
• To po co sprzedawać mieszkanie? – prawnik spojrzał pytająco na Kiryła.

„Bo zgodnie z prawem wierzyciele mogą dochodzić połowy wspólnego majątku małżonków” – odpowiedział szybko. „A rozwód pozwoli ci zachować przynajmniej jego część”.

– To prawda, ale tylko w odniesieniu do majątku nabytego w trakcie trwania małżeństwa. Majątek przedmałżeński i tak jest chroniony. – Prawnik zwrócił się do Anyi. – Jeśli mieszkanie jest twoje, otrzymane przed ślubem, to jest całkowicie twoje. Nie zostanie ci odebrane.

Kirill wiercił się na krześle.

– To tylko teoria. Ale w praktyce nasze sądy robią, co chcą. Lepiej dmuchać na zimne.

Prawnik wzruszył ramionami:

— To zależy od ciebie. Ale nie widzę powodu, żeby pilnie sprzedawać mieszkanie.

Kiedy wyszli z biura, Kirył był ponury jak burzowa chmura.

„Ten głupiec nie ma zielonego pojęcia o prawdziwym biznesie” – powiedział przez zaciśnięte zęby. „Słuchaj, zróbmy, co mówię. Pomyślałem o wszystkim”.

Anya nie odpowiedziała. W jej głowie kłębiło się mnóstwo pytań. Skoro mieszkanie było chronione prawem, po co je sprzedawać? Skoro firma nie była w stanie krytycznym, skąd ta panika? I dlaczego Kirył tak nalegał na szybki rozwód?

„Muszę pomyśleć” – powiedziała w końcu. „I porozmawiać z matką”.

• Co twoja matka ma z tym wspólnego? – wybuchnął Kirył. – To nasza rodzinna sprawa!

„Ona jest finansistką z trzydziestoletnim doświadczeniem” – przypomniała Anya. „I kocha cię jak syna. Może coś zasugeruje”.

To było kłamstwo. Jej matka, Elena Wiktorowna, nie znosiła Kiryła, uważając go za nadętego indyka bez żadnych realnych zdolności. Ale Ania wiedziała, że ​​jej mąż boi się teściowej i starała się nie wchodzić jej w drogę.

„Dobrze” – zgodził się niechętnie. „Tylko nie przeciągaj tego. Czas działa na naszą niekorzyść”.

Elena Wiktorowna, wysłuchawszy córki, nawet nie próbowała ukryć swojego sceptycyzmu.

„Bankructwo?” prychnęła. „Widziałeś jakąś dokumentację, która by to potwierdzała? Zawiadomienia podatkowe? Pozwy sądowe? A może po prostu jego dramatyczne historie?”

Anya się nad tym zastanowiła. Rzeczywiście, nie widziała żadnych dowodów upadku firmy. Tylko słowa Kiryła.

„A po co sprzedawać mieszkanie, skoro nie podlega ono zajęciu przez sąd?” – kontynuowała matka. „Nawet jeśli jego firma rzeczywiście zbankrutuje, twoja nieruchomość pozostanie twoja. Dostałaś ją przed ślubem”.

• Kirill twierdzi, że w praktyce sądy mogą podjąć inną decyzję…

– Bzdura! – warknęła Elena Wiktorowna. – Zajmuję się bankructwami od czterdziestu lat. Majątek przedmałżeński to świętość. Żaden sąd nie tknie twojego mieszkania.

Zatrzymała się na chwilę, po czym dodała ciszej:

• Aneczka, pomyśl sama: jeśli człowiekowi naprawdę zależy na rodzinie, to czy będzie upierał się przy sprzedaży jedynego domu, w którym mieszka jego małe dziecko?

Anya pamiętała, jak bardzo Kirył był zdenerwowany w kancelarii adwokackiej. Jak nalegał na szybki rozwód. Jak unikał konkretnych odpowiedzi.

„Co sugerujesz?” zapytała cicho.

„Sprawdź go” – odpowiedziała po prostu matka. „Powiedz mu, że zgadzasz się na rozwód, ale sam sprzedasz mieszkanie. A pieniądze pozostaną na twoim koncie do czasu całkowitego wyjaśnienia sytuacji”.

• A co jeśli się nie zgodzi?

– Wtedy dostaniesz odpowiedź na wszystkie swoje pytania – Elena Wiktorowna pogłaskała córkę po włosach. – I pamiętaj: możesz w każdej chwili wrócić do mnie z Maszenką. Moje mieszkanie jest wystarczająco duże dla nas wszystkich.

„Zgadzam się na rozwód” – oznajmiła Anya wieczorem, kiedy Cyryl wrócił do domu. „Ale stawiam warunki”.

Uśmiechnął się promiennie:

• Cokolwiek zechcesz, kochanie! Wiedziałam, że zrozumiesz!

„Sam sprzedam mieszkanie” – powiedziała stanowczo, patrząc mu prosto w oczy. „Za pośrednictwem agencji, którą poleci mi mama. Pieniądze będą na moim koncie do oficjalnego rozwodu, a potem zdecydujemy, kiedy je ci przeleję”.

Kirill wyraźnie się spiął, a jego pewny siebie uśmiech zniknął.

• Ale musimy działać szybko. Jeśli będziemy czekać na wasze powolne agencje…

„Albo tak, albo nic” – warknęła Anya. „To moje mieszkanie i nie pozwolę nikomu spieszyć się z jego sprzedażą”.

Tego wieczoru Kirył był wyjątkowo troskliwy – sam położył Maszenkę spać, pozmywał naczynia, a nawet zaproponował wspólne oglądanie filmu. Ania się zgodziła, ale myślami była gdzie indziej. Już zaczęła podejrzewać, że historia o bankructwie nie do końca pokrywa się z wyobrażeniami Kiryła.

Podejrzenia przerodziły się w pewność tydzień później. Maszeńka zachorowała, a Ania postanowiła poszukać termometru w biurku męża. Zamiast tego znalazła wyciągi bankowe – kilka przelewów na dość duże kwoty z dopiskiem „Dla Mamy”.

„Dlaczego potajemnie przekazuje pieniądze swojej teściowej, skoro firma stoi na skraju bankructwa?”

Następnego dnia Anya wykorzystała moment, gdy Kirył był pod prysznicem, i sprawdziła telefon. Korespondencja z matką potwierdziła jej obawy: nie doszło do bankructwa. Firma funkcjonowała stabilnie, a Kirył metodycznie przelewał pieniądze na konto matki – „na przechowanie”, jak napisał.

„Więc stąd wzięła się ta historia z fikcyjnym rozwodem i sprzedażą mieszkania” – pomyślała Anya. Kirył najwyraźniej przygotowywał trasę odwrotu, zapewniając sobie „zapasowe lotnisko”.

Musiała wykazać się ogromną samokontrolą, by nadal odgrywać rolę posłusznej żony. Gniew w niej narastał, nie tylko z powodu zdrady, ale także z powodu tego, jak łatwo Cyryl postanowił pozbawić córkę dachu nad głową.

Miesiąc po „ogłoszeniu upadłości” teściowa niespodziewanie pojawiła się w ich mieszkaniu z roszczeniami.

„Kiryusha już mi nie pomaga” – powiedziała Nina Pietrowna, nie zdejmując płaszcza na korytarzu. „A wiem, przez kogo”.

Ania, kołysząc śpiącą Maszenkę, uniosła brwi ze zdziwienia:

• O czym mówisz?

„Nie udawaj!” prychnęła teściowa. „Gdybyś pomógł synowi w biznesie zamiast siedzieć w domu z dzieckiem, jego firma by się nie rozpadła!”

Anya z trudem powstrzymała śmiech:

• Nino Pietrowna, mówisz poważnie? Sam Kirył nalegał, żebym rzuciła pracę i zajmowała się tylko domem i dzieckiem.

– Wszyscy tak mówią! Ale normalna żona powinna zrozumieć, że jej mąż potrzebuje pomocy. A ty pozwoliłaś mu upaść! A teraz nie może nawet pomóc matce!

Ania ostrożnie ułożyła śpiącą Maszenkę w łóżeczku i wyprostowała się:

• Chodźmy do kuchni, nie obudźmy dziecka.

Gdy usiedli przy stole, Anya zapytała wprost:

• Nino Pietrowna, czy wiesz, że nie ma żadnego bankructwa? Firma Kirilla działa normalnie.

Teściowa zamrugała, wyraźnie zdezorientowana:

• Co za bzdura? Kiryusha powiedział…

– Kiryusha mówi wiele – przerwała cicho Anya. – Ale dokumenty mówią co innego. I twoje regularne przelewy od syna też mówią co innego.

Teściowa zarumieniła się i wpatrywała w kubek. Było oczywiste, że wypuściła kota z worka.

„Nie rozumiem, o czym mówisz” – mruknęła. „Kirill pomaga mi jak każdy dobry syn. To nie znaczy, że nie ma problemów.

• Nina Pietrowna, – Anya pochyliła się do przodu, – Kirył planuje się ze mną rozwieść, sprzedać moje mieszkanie i zniknąć z pieniędzmi. Czy ty jesteś w to zamieszana?

– Co za horror! Jak możesz tak mówić o moim synu? – teściowa była wyraźnie zdziwiona takim pytaniem.

Ale w jej oczach było coś, co przypominało poczucie winy. Wiedziała. Może nie wszystkie szczegóły, ale ogólny zarys.

Rozwiązanie przyszło niespodziewanie i prosto. Ania zgodziła się na przyspieszoną procedurę rozwodową, o którą tak zabiegał Kirył. Nie domagał się nawet podziału majątku, obawiając się, że sprawa się przeciągnie.

„Sprzedam mieszkanie zaraz po rozwodzie” – obiecała. „I samochód też”.

Samochód, drogi prezent ślubny od ojca, kosztował prawie tyle, co kawalerka. Kirill nie mógł powstrzymać się od uśmiechu satysfakcji.

Rozwód został sfinalizowany szybko, niemal bez skandali. Kirył okazał się niezwykle ustępliwy i zgodził się nawet na wysokie alimenty, których jednak nie zamierzał płacić po planowanym zniknięciu.

Tydzień po otrzymaniu aktu rozwodu Anya zaprosiła swoją byłą teściową na herbatę. I Kiryła też.

„Chcę omówić sprzedaż mieszkania i podział pieniędzy” – wyjaśniła. „Ty też jesteś zainteresowana, prawda, Nino Pietrowna?”

Teściowa zgodziła się przyjść, choć wyglądała na ostrożną. Ania wiedziała, że ​​Cyryl nie będzie się opierał – przyzwyczaił się uważać ją za słabą i posłuszną, niezdolną do podjęcia poważnych kroków bez jego wskazówek.

Gdy wszyscy troje zebrali się przy stole, Anya wyciągnęła teczkę z dokumentami:

• Przygotowałem wszystkie dokumenty do sprzedaży. Ale zanim to zrobię, chcę coś wyjaśnić.

Rozłożyła na stole wydruki wiadomości, wyciągi bankowe i zdjęcia.

• Kirył, wiem, że nie ma bankructwa. Wiem, że przelałeś pieniądze na konto matki. I wiem o Sofii, z którą planujesz wyjechać.

Przy ostatnich słowach Nina Pietrowna wzdrygnęła się:

• Jaką jeszcze Sofię?

„Moja asystentka, mamo” – Kirill machnął ręką ze zmęczeniem. „Ania oszalała z zazdrości”.

— Z jakim asystentem wynajmujesz mieszkanie w Siewiernym? — Anya zamieściła jeszcze kilka zdjęć. — Z kim wybierasz meble do swojego nowego domu w Soczi?

Nina Pietrowna zbladła:

• Kiryusha, czy to prawda?
• Bzdura! – podskoczył. – Aniu, jaki cyrk ty robisz?

„To nie cyrk, to prawda” – odpowiedziała spokojnie. „Chciałeś rozwodu i go dostałeś. Chciałeś mojego mieszkania, ale go nie dostaniesz. Nigdzie się nie przeprowadzę z Maszenką”.

„A co z naszymi umowami?” syknął Kirill.

• Jakie umowy, synu? – wtrąciła się Nina Pietrowna. – Obiecałeś sprzedać mieszkanie swojej żony?

Kirill zawahał się, zdając sobie sprawę, że sam wpakował się w kłopoty.

– To było rozwiązanie tymczasowe, mamo. Żeby chronić majątek przed wierzycielami…

– Jacy wierzyciele? – podniosła głos teściowa. – Mówiłeś, że firma dobrze prosperuje, chciałeś tylko chronić kapitał! A teraz okazuje się, że chcesz okraść własną żonę i porzucić córkę?

Anya patrzyła w milczeniu, jak domek z kart zbudowany przez Kiryła rozpada się. Wszystko poszło jeszcze lepiej, niż się spodziewała.

W ciągu następnych dwóch tygodni życie Kirilla całkowicie się rozpadło. Jego teściowa, uwielbiająca wnuczkę, wyrzuciła go z mieszkania, w którym tymczasowo zamieszkał po rozwodzie.

„Nie chcę widzieć mężczyzny, który jest gotów pozbawić własne dziecko dachu nad głową” – powiedziała, nie wpuszczając go. „I oddam ci wszystko, co do grosza. Szkoda, że ​​mój syn się tak potoczył…”

Anya nawet nie powtórzyła w myślach słowa, którym dokończyła zdanie.

I wtedy w przedsiębiorstwie Kiryła rozpoczął się prawdziwy kryzys: jeden po drugim upadły duże kontrakty, zaczęli odchodzić najlepsi pracownicy, a konkurencja niespodziewanie obniżyła ceny poniżej kosztów.

Ania nie udawała szlachetności. Po rozwodzie uzyskała w sądzie podział majątku firmy męża, co dowodziło, że próbował on ukryć majątek przed rozwodem. Natychmiast sprzedała otrzymany udział głównym konkurentom Kiryła – tym samym, którzy teraz wypychali go z rynku.

Sofia, uosobienie „prawdziwej, wspierającej kobiety”, zniknęła z życia Kiryła, gdy jego konto bankowe było puste. Zostawiła notatkę w ich wynajętym mieszkaniu: „Przegrani mają pecha nawet w miłości”.

Pół roku później Nina Pietrowna stanęła na progu mieszkania swojej byłej synowej z torbą zakupów i zabawką dla wnuczki.

„Czy mogę wejść?” zapytała niepewnie.

Anya po cichu się cofnęła, pozwalając jej wejść. Nie rozmawiali ze sobą przez kilka miesięcy, odkąd Kirył w końcu zbankrutował.

„Wiem, że masz prawo mnie nienawidzić” – zaczęła teściowa. „To, co zrobił Kirył… co zrobiliśmy oboje… to niewybaczalne”.

„To twój syn” – Anya wzruszyła ramionami. „Chciałeś mu pomóc”.

„Nie znałam całej prawdy” – Nina Pietrowna pokręciła głową. „Nie wiedziałam o kochance, o planach odebrania ci mieszkania. Kirył powiedział, że chciał tylko uchronić pieniądze przed urzędem skarbowym.

Anya postawiła czajnik na ogniu:

• Nie musisz się usprawiedliwiać.

„Muszę” – powiedziała stanowczo teściowa. „Bo źle wychowałam syna. Zawsze ulegałam jego egoizmowi, jego poczuciu, że wszystko mu się należy. I oto rezultat: stracił wszystko, co miał”.

Milczeli. Z pokoju dziecięcego słychać było chrapanie śpiącej Maszeńki.

„Wiesz” – kontynuowała teściowa – „kiedy dowiedziałam się, że mój syn jest gotowy pozbawić własną córkę domu, zrozumiałam, że nie mogę mu wybaczyć. Zdrada rodziny to granica, której nie można przekroczyć.

Niezręcznie wręczyła Anyi małe pudełko:

– To moje kolczyki, mojej babci. Chcę, żeby Maszeńka je dostała. Żeby chociaż coś… chociaż część naszej rodziny została z nią.

Anya ostrożnie wzięła pudełko. W środku rzeczywiście znajdowały się antyczne srebrne kolczyki z granatami – widziała je na fotografiach prababci Kiryła.

„Dziękuję” – powiedziała cicho. „Maszenka ucieszy się na twój widok. Tęskni za tobą”.

• Naprawdę? – Łzy zalśniły w oczach Niny Pietrowna. – Czy… czy mogę ją czasami odwiedzić?

„Oczywiście” – Anya skinęła głową. „W końcu to twoja wnuczka”.

Była teściowa z wdzięcznością skinęła głową, zdając sobie sprawę, że otrzymała więcej, niż zasługiwała — drugą szansę, by stać się częścią życia swojej wnuczki.

„Tchórz ukrywa swój strach za głośnymi słowami, a łajdak ukrywa swój strach za cudzymi pieniędzmi” – Erich Maria Remarque

Autor: Władimir Szorochow